ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ
Η Αυστρία πληρώνει ακόμη τα σπασμένα της κρίσης των τραπεζών το 1931, καθώς εξοφλεί ακόμη δάνειο τύπου μνημονίου εκείνης της εποχής, την ώρα που στην Ελλάδα ακόμη καταπίνουμε το παραμυθάκι περί κρίσης χρέους, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η κρίση είναι των τραπεζών και όχι των πολιτών!
«Ξεχάστε την Ελλάδα, που λίγο ως πολύ είναι χαμένη υπόθεση. Το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στην Ισπανία», δήλωσε ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν. «Αν το ευρώ κατακρημνιστεί η Ευρώπη θα διασπαστεί για μια ακόμα φορά, όπως το 1931, που δεν έσωσε κανείς την Αυστρία» προειδοποιεί ο Κρούγκμαν.
Σε τί αναφερόταν ακριβώς ο Αμερικανός οικονομολόγος που θεωρεί τελειωμένη την υπόθεση της Ελλάδας;
Τη δεκαετία του 1920 η Αυστρία είχε πλήθος τραπεζών, λόγω του ότι η Βιέννη ήταν η τραπεζική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αψβούργων.Από το 1926 μέχρι το 1929,σημειώθηκαν σημαντικές συγχωνεύσεις στον τραπεζικό τομέα, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που παρουσίαζαν διάφορες τράπεζες, με αποτέλεσμα κατόπιν συγχωνεύσεων, να δημιουργηθεί ένας χρηματοπιστωτικός κολοσσός η Τράπεζα Creditanstalt, καθ’ υπόδειξη της αυστριακής κυβέρνησης.
Ο γίγαντας αυτός στηριζόταν όμως σε γυάλινα πόδια. Η συγχώνευση πολλών και αφερέγγυων τραπεζών δεν δημιουργεί μια υγιή τράπεζα.
Το πρόβλημα ξέσπασε όταν η Creditanstalt, ανήγγειλε με καθυστέρηση τη δημοσίευση του ισολογισμού της και των αποτελεσμάτων χρήσης. Μεταξύ 11ης και 12ης Μαΐου κατόπιν ελέγχων, αποκαλύφθηκαν ζημιές 140 εκατομμυρίων σελινίων, τα οποία, αποδόθηκαν στις δαπάνες για τις συγχωνεύσεις.
Οι καταθέτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους. Απεσύρθησαν πάνω από 200 εκατομμύρια σε καταθέσεις . Το 1/4 κατατέθηκαν σε άλλες τράπεζες ενώ τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο του εξωτερικού. Το τελικό αποτέλεσμα μετά από διάφορες ενδιάμεσες στάσεις ήταν, η Αυστρία να προβεί σε έκκληση για διεθνή βοήθεια.
Την άνοιξη του 1932, έγινε φανερό πλέον, ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα της Αυστρίας είχε σοβαρά προβλήματα. Στις 25 Μαίου 1934 η Τράπεζα Creditanstalt συγχωνεύτηκε με δύο άλλες τράπεζες. Η καταστροφή της Creditanstalt, απετέλεσε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μόνο το κόστος της διάσωσης της Creditanstalt ισοδυναμούσε με το 9,0% του ετήσιου ΑΕΠ της Αυστρίας.
Όμως το συνολικό κόστος ξεπέρασε το 15,0% του ΑΕΠ, αγγίζοντας το κόστος διάσωσης των κρίσεων της δεκαετίας του 1990. Ο αυστριακός προϋπολογισμός διογκώθηκε εξαιτίας των δημοσίων δαπανών για τη διάσωση των τραπεζών.
Επίσης η επιβολή σταθεροποιητικού προγράμματος μείωνε το ΑΕΠ, ενώ αυξάνονταν οι δαπάνες για συντάξεις (απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, κτλ) , για την κοινωνική πρόνοια (λόγω των απολύσεων και της υπεραυξημένης ανεργίας).
Τα ελλείμματα συνέχιζαν να αυξάνονται με εκρηκτικούς ρυθμούς. Παρά το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της 1ης Ιουλίου του 1932, η Αυστρία σταμάτησε(!), την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε λάβει, και οι ξένοι πιστωτές δέχτηκαν μια καινούργια συμφωνία (Πρωτόκολλο Λωζάννης) που συμπεριλάμβανε ένα άλλο δάνειο σε αντικατάσταση του προηγουμένου , το οποίο όμως, ασφαλίστηκε επι τη βάσει των μικτών εισπράξεων των αυστριακών τελωνείων και του μονοπωλίου καπνού .
Η Αυστρία μέχρι σήμερα πληρώνει αυτό το δάνειο, υποθηκεύοντας ουσιαστικά τίς μικτές εισπράξεις των τελωνείων της και του τότε μονοπωλίου καπνού της.
Αυτά μας κρύβανε οι “μνημονιακοί” σωτήρες της χώρας, το πραγματικό πρόβλημα, η κρίση χρέους του Ελληνικού Δημοσίου, δημιουργήθηκε εξ αιτίας των δημοσίων δαπανών για την διάσωση των τραπεζών.
Ο Σύλλογος Δανειοληπτών και Προστασίας Καταναλωτών Βορείου Ελλάδος θεωρεί ότι όσοι “εγκλημάτισαν” είς βάρος του ελληνικού λαού και προς όφελος των τραπεζών και των παρασίτων τους πρέπει να τιμωρηθούν.
Τμήμα Ειδήσεων Radio 1 Daniolipton
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.