“Τα γκρίζα κοστούμια” και μια βαθιά αίσθηση υποτέλειας

Τα μηνύματα από την επίσκεψη της τρόικας ήταν απογοητευτικά. Τα «γκρίζα κοστούμια» με πρωτεργάτη τον κ. Τόμσεν του ΔΝΤ ενεργοποίησαν για ακόμη μία φορά τον μηχανισμό της αντίστροφης μέτρησης και έφεραν την κυβέρνηση προ του τρόμου της στάσης πληρωμών στο Δημόσιο προειδοποιώντας απλώς ότι «δεν θα πάρετε ούτε ένα ευρώ αν δεν επαναφέρετε το πρόγραμμα σε πορεία υλοποίησης». Ως εκ τούτου λίγοι πλέον διατηρούν ελπίδες ότι η κυβέρνηση θα ανατρέψει τον φαύλο κύκλο ύφεσης και μείωσης του βιοτικού επιπέδου από τη στιγμή που θα αναγκαστεί να επιβάλει όσα περιοριστικά μέτρα τής επιβάλλουν οι αλλοδαποί αξιωματούχοι της τρόικας προκειμένου να απελευθερώσουν την επόμενη δόση από το σταγονόμετρο των δόσεων.

Καθώς η πρακτική αυτή απέχει πολύ από κάθε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, ουδείς πολίτης μπορεί να κατηγορηθεί ότι υπερβάλλει αν παραδεχθεί ότι αρχίζει να αισθάνεται μια βαθιά αίσθηση υποτέλειας.  

Εκείνο που ζητούν οι εκπρόσωποι των ξένων δυνάμεων, που πλέον, όπως διαδίδεται ευρέως, επιβάλλουν όχι μόνο πολιτικές αλλά και συγκεκριμένα πρόσωπα σε θέσεις ευθύνης στην καταργημένης εθνικής ανεξαρτησίας «ελληνική επαρχία», είναι κάτι παράλογο. Ένα ανέφικτο πρόγραμμα σταθεροποίησης που από μόνο του υπονομεύει την εφαρμογή του εξαιτίας του οικονομικού ερασιτεχνισμού και της κοινωνικής σκληρότητας που το διακρίνει θα πρέπει πρώτα να εφαρμοστεί(!) και μετά να συζητηθούν τα περιθώρια της αλλαγής του. 

Ζητείται δηλαδή από την Ελλάδα να συνεχίσει την εσωτερική υποτίμηση που διευρύνει το πεδίο της φτώχειας με αντάλλαγμα τη συνέχιση ενός προγράμματος που οδηγεί ανά τρίμηνο σε νέα επιτάχυνση της εσωτερικής υποτίμησης. Δύσκολα μπορεί κανείς να συλλάβει γιατί η υλοποίηση του προγράμματος ανάγεται σε προϋπόθεση για την αλλαγή του, αφού αν ένα πρόγραμμα υλοποιείται με επιτυχία τότε δεν συντρέχει κανένας λόγος για την αλλαγή του. Και εύκολα μπορεί κανείς να υποψιαστεί ότι χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία αποκλείεται να ανέχονταν αυτή την εξευτελιστική μεταχείριση.

Ωστόσο όσοι παρακολουθούν τις οικονομικές εξελίξεις στην Ουάσιγκτον, όπου επιτροπές του Κογκρέσου πυρετωδώς διερευνούν εναλλακτικά σενάρια περικοπών στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό προκειμένου να αποφύγουν οι ΗΠΑ τη χρεοκοπία(!) ως το τέλος του 2012, αντιλαμβάνονται ότι και εκεί μια «αόρατη τρόικα» ενεργεί, αποφασίζει και επιφυλάσσει μια εξίσου εξευτελιστική μεταχείριση στον κατά τα άλλα «υπερήφανο» αμερικανικό λαό.

Μια «τρόικα» που, μπορεί να αποτελείται από Αμερικανούς γερουσιαστές και τεχνοκράτες, αλλά ουσιαστικά καθοδηγείται από την «αόρατη χείρα» των αγορών και προσδιορίζεται με αυστηρότητα από τις δουλείες μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής «φούσκας» που σήμερα καταρρέει όπως η υφή του ονείρου τη στιγμή της αφύπνισης. Κατά συνέπεια, η βαθιά αίσθηση υποτέλειας που δυναμώνει στην Ελλάδα καθώς και αλλού οφείλεται στο παγκόσμιο φαινόμενο της υποταγής της Δημοκρατίας στις αγορές και, κατά ορισμένους, αυτή είναι η κύρια αιτία του κυνισμού, της αλαζονείας, αλλά και της μελαγχολίας που χαρακτηρίζουν όσα «γκρίζα κοστούμια», όπως ο ευφυής κ. Τόμσεν, γνωρίζουν πραγματικά τι συμβαίνει στον κόσμο.

Του Παύλου Παπαδόπουλου για το tovima