Από τους ελευθεροτέκτονες ως το C.F..R και την Μπιίλντεμπεργκ, η πεποίθηση πως μυστικές ομάδες ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα του κόσμου είναι απολύτως πιθανή και παλιά όσο ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Αλλά ενώ οι αγανακτισμένοι της Wall Street υπερέβαλλαν ελαφρώς όταν ονομασαν αυτούς καθαυτούς το “99 %”, μια νέα μελέτη που διεξήχθη από το Ελβετικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στην Ζυρίχη τελικά δείχνει ότι δεν είναι τόσο μακριά (η αλήθεια) από αυτό.
Σχεδιάζοντας από μία βάση δεδομένων του 2007 του Orbis,η οποία περιλαμβάνει 37.εκατομύρια εταιρίες και επενδύσεις που εκτείνονταν παγκόσμια, οι ερευνητές εστίασαν σε 43.000 υπερεθνικές εταιρίες και την κοινη τους ιδιοκτησία, η οποία τις ένωνε. Βασισμένοι στη ανάλυση τους, οι ελβετοί ανακάλυψε ότι ο πυρήνας των εταιριών,η πλειοηφία των οποίων είναι στον τραπεζικό τομέα, αποφέρει τεράστια δύναμη πάνω στην παγκόσμια οικονομία, όπως αναφέρει το εβδομαδιαίο περιοδικό “New Scientist”.
Μέσα σε αυτή την ομάδα, 1.318 εταιρίες με συνυφασμένες ιδιοκτησιακές δομές ήταν κατά μέσο όρο συνδεδεμένες με άλλες 20 εταιρίες. Αντιπροσωπεύοντας περίπου το 20 τοις εκατό των διαχειριζόμενων πόρων , η μελέτη υπέδειξε επίσης ότι αυτή η ομάδα των 1.318 ελέγχει τον όγκο των μεγαλύτερων blue chip και βιομηχανικών εταιριών. Σε αντιστοιχία προς την πραγματική οικονομία- το τμήμα -όπου παραγει πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες- προσλαμβάνουν περίπου το 60 τοις εκατό των παγκόσμιων πόρων.
Η ομάδα κατέστη ικανή να διασπάσει αυτό το γκρουπ σε αυτό που περιγράφουν ως ” υπερ-οντότητα” 147 εταιριών που ελέγχουν το 40 τοις εκατό του πλούτου του δικτύου.
Και όσον αφορά τα 50 κορυφαία γκρουπ μέσα στην υπερ-οντότητα, περισσότερα από τα ελάχιστα θα ήτανε οικεία σε εκείνους που κατασκηνώνουν στο κεντρικό Μανχάταν τον τελευταίο μήνα.
Ο οργανισμός της Εθνικής τράπεζας της Αμερικής, η Morgan Stanley, Goldman Sachs Group Inc, Merrill Lynch & Co Inc, και η JP Morgan Chase & Co περιέχονταν στις κορυφαίες 25 επιχειρήσεις.
Έτοιμος να αποδιώξει κάθε κριτική ότι αποκλειστικά και μόνο επινόησαν άλλη μία θεωρία συνωμοσίας, ο Glattfelder επιμένει ότι η έρευνά τους βασίζεται σε απτά στοιχεία και αποδείξεις.
” Η πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκη, που πρέπει να ξεφύγουμε από το δόγμα, είτε είναι θεωρίες συνωμοσίας είτε ελεύθερη αγορά,” ισχυρίζεται ο James Glattfelder. “Η αναλυση μας είναι βασισμένη στην πραγματικότητα ” είπε, όπως αναφέρεται στο εβδομαδιαίο περιοδικό.
Τα λεφτά δημιουργούνε λεφτά
Η πιο πρόσφατη μελέτη των Ελβετών ερευνητών χτίστηκε πάνω σε παλαιότερες οικονομικές θεωρίες που επίσης αναγνωρίζουν τέτοια συστηματική επικέντρωση πλούτου.
Το 1906, ένας οικονομολόγος με το όνομα Vilfredo Pareto ανακάλυψε ότι περίπου το 20 τοις εκατό του πληθυσμού στην γενέτειρά του, Ιταλία ελέγχει το 80 τοις εκατό της γης. Αυτή η παρατήρηση έγινε γνωστή ως η αρχή του Pareto.
Ο Παρέτο επίσης ανακάλυψε ότι ενώ η ατομική αναλογία πλούτου και ελέγχου μπορεί να ποικίλλει από χώρα σε χώρα, η πραγματική κατανομή είναι πάντα η ίδια. Τουτέστιν, ο φυσικός πλούτος, ανεξάρτητα από ανθρώπινη προσπάθεια, τείνει να συσσωρεύεται παρά να εξαπλώνεται. Αυτή η συσσώρευση οδηγεί στην συμπύκνωση πλούτου, μια θεωρία ευρύτερα αποδεκτή ως η ιδέα ότι τα χρήματα δημιουργούν χρήματα. Και αν λιγότερο από το ένα τοις εκατό των εταιριών της δημοσκόπησης ελέγχουν το 40 τοις εκατό του πλούτου, φαίνεται ότι ελάχιστοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν αστρονομικά ποσοστά πλούτου στα λίγα τους χέρια.
Για τους ερευνητές, ωστόσο, το ζήτημα της συγκέντρωσης του πλούτου ήτανε λιγότερο σημαντικό από το πόσο βαθιά το δίκτυο είναι ενσωματωμένο.
Όπως έδειξε και η οικονομική κρίση του 2008, όταν μια σχετικά μικρή ομάδα αποφέρει τεράστια δύναμη πάνω στην παγκόσμια οικονομία, τα λάθη τους θα επηρεάσουν ολόκληρο τον κόσμο.
Εν τέλει, εκείνοι που έχουν επενδύσει πάνω στην μελέτη του δικτύου που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, ελπίζουν ότι μέσω καλύτερης κατανόησης, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα πιο σταθερό οικονομικό σύστημα.
Για παράδειγμα, ο Yaneer Bar-Yam, διευθυντής του Ινστιτούτου New England Complex Systems, έχει προτείνει ρήτρες φορολόγησης εάν η διασύνδεσή τους γίνει υπερβολική για να αποτρέψουν το ρίσκο, όπως αναφέρει και ο New Scientist. Άλλοι έχουνε προτείνει παγκόσμιους αντικοινοπρακτικούς νόμους για την καλύτερη ρύθμιση της κλίμακας σύνδεσης.
Ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο από την μελέτη είναι πόση πολιτική επιρροή η οικονομική ελίτ μπορεί να ασκεί. Ο John Driffill, ειδήμονας στην μακροοικονομία του πανεπιστημίου του Λονδίνου, ισχυρίστηκε στον New Scientist ότι τα κοινά μερίδια\επιτόκια 147 εταιριών θα ήταν πολύ ανόμοια για να στηρίξουν μια συνωμοσία. that the interests of 147 companies would most likely be too diverse to sustain collusion.
Εντούτοις, ακόμη και αν το καπιταλιστικό δίκτυο που ελέγχει την οικονομία μας μπορεί να μην είναι μια ενεργή συνωμοσία, θα έχουν αναπόφευκτα κάποια ωφέλη που θα συμπίπτουν. Η επιθυμία να πολεμήσουμε κάθε προσπάθεια ρύθμισης του δικτύου βέβαια παραμένει ένα κοινό σημείο αναφοράς που μας βρίσκει όλους σύμφωνους.
Defencenet
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.