Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας μου (ψέματα: ο πρωθυπουργός κάθε χώρας) λέει πως «εγγυώμαι προσωπικά ότι οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους και όλοι οι υπόλοιποι θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους», είναι σαν να τον βλέπω δίπλα στη φυσούνα να βαράει παλαμάκια, σαν έναν κάπο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που ελπίζει στην ευσπλαχνία και στη γενναιοδωρία του άρχοντα της εποχής και του τόπου.
Σαν να τον βλέπω να περιμένει να γλείψει ένα κοκαλάκι επιμήκυνσης, μια λιχουδιά αποφάσεων για ύστερα, για μετά, για το επέκεινα, σαν να τον βλέπω να είναι λιγότερο εκπρόσωπος και περισσότερο έρημος κι απρόσωπος…
Δε με πειράζει. Έχω συνηθίσει στα χαμηλά ταβάνια κι επειδή κανένας δεν εγγυάται για τις απολαύσεις της άλλης ζωής, κάποιος θα πρέπει να φροντίσει για τη συντήρηση τούτης εδώ που μας απέμεινε.
Ποιας ζωής όμως;
Μια ζωή που μοιράζεται στα τρία μια μάσκα οξυγόνου, λίγες ανάσες αριστερά, βαθιές εισπνοές καταστολής και κάποιες ευκταίες εκπνοές ανακούφισης, μια κυβερνητική ζωή «μακράς πνοής» που δε θυμάται πια γιατί πρέπει να επιβιώσει, αλλά έτσι έχει μάθει να πορεύεται κι έτσι θα πάει.
Μια δεύτερη ζωή θεσμική, οργάνων και αξιωματούχων, που αυτοσχεδιάζουν το κάθε μέρα τους και πρέπει κι από πάνω να το κάνουν να μοιάζει ψύχραιμο και αποφασιστικό συνάμα.
Τίτλοι και αρκτικόλεξα που μπερδεύονται γλυκά, αλλά που πρέπει, γραφειοκρατικώ τρόπω, να συντηρηθούν, να ανακαινιστούν και να κρατήσουν και μια μπαντιέρα ευρωπαϊκής ενότητας, συνείδησης, αλληλεγγύης κι ό,τι άλλο εύκαιρο περισσέψει από την άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Μια τρίτη ζωή γεμάτη αριθμούς, παράγωγα, δεύτερες αγορές και χρηματοπιστωτικά προϊόντα.
Μια ζωή πληθωρική σε προοπτικές, ξετσίπωτη και τσούλα και την ίδια στιγμή τόσο συνεσταλμένη που ντρέπεται να πει δε βγάζω αρκετά και αντ’ αυτού λέει έχω μείωση κερδών.
Και μια τέταρτη ζωή, αποστειρωμένη επαρκώς, κλινικά μελετημένη και προστατευμένη, μια ζωή χρυσοποίκιλτη, γεμάτη προνόμια, ανέσεις και διευκολύνσεις, μια ζωή που καμιά φορά ξεφτίζει όπως τα κρόσια σε κάποιο κελί του Κορυδαλλού, μόνο και μόνο για να συνεχίσει να υπάρχει.
Δίπλα σ’ αυτές τις ζωές ένας μονάχα θάνατος κι ας μετριέται σε στατιστικά στοιχεία, σε ποσοστά ανεργίας, σε ξενιτιές και σε άγουρα από τρόμο και πείνα μάτια που βλέπουν τη ζωή τους καταγής, την ώρα που για αλλού τους είπανε να κινήσουν.
Ένας μονάχα θάνατος που προσπαθεί να δει την κρίση ως ευκαιρία, δίνει παράταση στην απελπισία και τελικά γίνεται αυτοκτονία, οργή, βία, χάος κι ένα μεγάλο, τεράστιο κενό στο βλέμμα…
Να εγγυάσαι πρωθυπουργέ μου προσωπικά, αλλά να με κοιτάς στα μάτια κι αν εκεί δεις βαθύ πηγάδι θέλω να μη σε νοιάζουν τα λεφτά των άλλων που όλοι μαζί τα φάγαμε.
Να εγγυάσαι ότι θα μου βρεις ένα βλέμμα να φορέσω· για να κοιτάζω κι όχι να χαζεύω… Ίσως τότε δω και τι, πόσο και σε ποιους χρωστάω…
Τάσος Ρέτζιος από Radio 1 Daniolipton