Όχι αυτών που μονότονα αναπαράγει η λογική των αιωνίων μεταρρυθμιστών (που μ’ ένα μαγικό τρόπο μεταμορφώνονται σε διαχειριστές μόλις γλείψουν λίγο το κοκαλάκι της εξουσίας) και που στο στόχαστρό της έχει πάντα το υπερτροφικό Δημόσιο, την πελατειακή νοοτροπία και τη γενικευμένη ηθική σήψη.
Όχι, είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων πως η πολιτική, οι διεκδικήσεις, τα δικαιώματα, οι ανάγκες βρε αδελφέ, μπορούν ακόμα να επηρεάζουν, να κατευθύνουν ή και να καθορίζουν τις αποφάσεις της κρατικής εξουσίας.
Ο Γιάννης Στουρνάρας, απαλλαγμένος από τις πολιτικού κόστους λεκτικές πιρουέτες των Βενιζέλου, Κουβέλη, λέει τα πράγματα με το όνομά τους και γι αυτό ο Μπένι θυμώνει μαζί του: δεν ακολουθεί τη μειλίχια και αποπροσανατολιστική μέθοδο της πολιτικής γοητείας του τίποτα, αλλά αντιθέτως αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του τέρατος.
Τώρα τελευταία, βέβαια, δείχνει να το αντιλαμβάνεται και λειαίνει λίγο τις επιφάνειες, αν και τα νύχια είναι μονίμως ακονισμένα.
Τον ακούει, όμως, κανείς τον Στουρνάρα και μπορεί και να σκεφτεί ότι τουλάχιστον έχουμε κάποιο σχέδιο, μια πορεία μέσα στο σκοτάδι, ένα όραμα για μια διαφορετική Ελλάδα που όπως μας βεβαίωσε ο πρωθυπουργός μας θα είναι εντελώς διαφορετική σε δύο χρόνια.
Ουδέν ψευδέστερο αυτού! Ή μάλλον ουδέν παραπλανητικότερο αυτού, μιας και αν κάποιος σχεδιασμός υπάρχει αυτός είναι εκεί μονάχα για να μην υπάρξουν απώλειες στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, για να «προσαρμοστεί» το κόστος και οι συνθήκες εργασίας και δικαιωμάτων στην περιοχή μας (όπου είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε) και στο προσεχές μέλλον για να δημιουργηθούν «ειδικές οικονομικές ζώνες», ένα ελληνικό σώμα που πάνω του θ’ ασκούνται, παίζοντας και κερδίζοντας, ξένοι φαντάροι.
Βλέπετε, όλα είναι επικοινωνία και δημιουργία εντυπώσεων και σ’ αυτό το πεδίο μετράνε κινήσεις που δείχνουν αποφασιστικότητα, τσαμπουκά και εντελώς ρεπουμπλικανικό πνεύμα. Επίδειξη δύναμης στο μεταναστευτικό, μπάτσους και ματ όπου δει και όπου διαμαρτυρηθεί, εφ’ όπλου λόγχη απέναντι σε δημόσιους υπαλλήλους, τεμπέληδες δασκάλους και εξωνημένους πανεπιστημιακούς και ξεμπρόστιασμα και ανασκολοπισμό σε φοροφυγάδες, απατεώνες ανάπηρους κλπ.
Την ίδια ώρα κουβέντα για τις ευθύνες όσων μας έφεραν ως εδώ, σκάνδαλα που κουκουλώνονται και είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ και της αγίας περικοπής το κάγκελο.
Όχι, σ’ αυτόν το σχεδιασμό δεν περισσεύουν αράδες για επίθεση σε εκκλησιαστικές περιουσίες, εφοπλιστικά καπετανάτα και φιλάνθρωπες κυράδες και ούτε χρησιμοποιείται η κακή λέξη αναδιανομή.
Κι αν κάποιος μιλήσει για χρήματα που πρέπει να πάνε στους πολίτες και όχι στις τράπεζες παίρνει την απάντηση ότι αυτά δε γίνονται. Γίνονται, όμως, τα περισσεύματα μιας σύνταξης να κόβονται για να αναχρηματοδοτηθούν τράπεζες.
Κι έτσι κάπως, με τέτοιου είδους σχεδιασμό θα βρεθούμε εκτός σχεδίου, βιώνοντας λάθρα την αυθαίρετή μας ύπαρξη…
Τάσος Ρέτζιος Danioliptes.gr
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.