Χρεοκοπούμε, σιωπώντας

Χέρι-χέρι με τις τράπεζες, η κυβέρνηση των κρατικοδίαιτων δήθεν επιτυχημένων επιχειρηματιών που ζούνε στις πλάτες της φτωχολογιάς, τυρβάζει ότι πολεμά για να γλιτώσει η Ελλάδα από τη χρεοκοπία.

Ομως, ένα συγκεκριμένο μέρος του πληθυσμού -η σιωπηλή πλειοψηφία- έχει χρεοκοπήσει. Οι υπερχρεωμένοι, οι άνεργοι, τα λουκέτα στα καταστήματα συνεχίζονται και την ίδια ώρα η μαύρη ανασφάλιστη εργασία εξαπλώνεται και οι Ελληνες ξαναπαίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης και η μοίρα τους εξισώνεται με εκείνη των μεταναστών.

Γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν τίποτα, για να σταματήσουν την επίθεση που δέχονται, μια επίθεση που σημαίνει αυτοκτονίες, εξαθλίωση, ταπείνωση, φτώχεια; Στο εξωτερικό, οι Ελληνες έχουν γίνει φαινόμενο για παρακολούθηση από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, και λοιπές κατηγορίες.

Γιατί δεν κάνουν τίποτα; Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί δεν έχουν βγει μαινόμενοι άνθρωποι να βροντοφωνάξουν όχι μπροστά από υπουργεία και τράπεζες, γιατί κατσαρόλες δεν χτυπάνε στους δρόμους, γιατί ενάμιση εκατομμύριο (επίσημα εγγεγραμμένοι) άνεργοι είναι εξαφανισμένοι, γιατί χιλιάδες μικρο επαγγελματίες με λουκέτα στα καταστήματά τους είναι εξαφανισμένοι, γιατί εκατομμύρια εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι με τα εκατό χαράτσια πάνω από τα κεφάλια τους είναι εξαφανισμένοι, γιατί χιλιάδες νέοι χωρίς μέλλον, φτυσμένοι και στοχοποιημένοι από την επιλεκτική χρεοκοπία είναι εξαφανισμένοι.

Πλήρης ταπείνωση σημαίνει ο Έλληνας της ουράς.

Ουρές στις εφορίες για να πληρώσουν ή να κάνουν διακανονισμό. Ουρές στη ΔΕΗ που σε ρόλο τραμπούκου κόβει το ρεύμα σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι. Ουρές στα ταμεία ανεργίας. Ουρές στις τράπεζες. Και ουρές στις καφετέριες να σχολιάζουν ασταμάτητα. .

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα όπου μια κυβέρνηση της Τρόικας υπηρετεί πιστά τράπεζες και αφήνει ανέγγιχτούς τους δικούς της, πλούσιους και ευκατάστατους που πλούτισαν με κομπίνες, λαμογιές και θαλασσοδάνεια κι απέναντί της ένας λαός που είναι ανίκανος να διεκδικήσει ακόμα και τα βασικά του δικαιώματα.

Ο αντιστασιακός αγώνας αυτή τη στιγμή συνοψίζεται σε απειλές..Απεργίες -άσφαιρα πυρά- αντί για ένα μπαράζ απεργιών που θα βάζαν σε τάξη και στην τελική στη φυλακή όσους πραγματικά ευθύνονται για την εξαθλίωση της σιωπηλής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Γι΄αυτό και τα λόγια στερεύουν σιγά σιγά. Τι άλλο να πούμε; Το αυτονόητο; Να γράψουμε για το χοντρό δούλεμα που βλέπουμε στα ΜΜΕ που υπηρετούν όσους κρύβονται πίσω από την τρόικα και την κυβέρνηση; Το ξέρουμε. Να γράψουμε για το ξεφτίλισμα; Το βλέπουμε. Να πούμε για τη χρεοκοπία που είναι ήδη εδώ; Τη βλέπουμε. Δηλαδή τι ωφελεί να τα λέμε ξανά και ξανά; Έτσι για να αποδεικνύουμε πως ναι μεν μας πατάει κάποιος στο λαιμό, αλλά το έχουμε καταλάβει.

Υπάκουοι στο νόμο της εξουσίας

Ένα κοπάδι τραβάει το δρόμο του κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο, με σκυμμένο το κεφάλι, σιωπηλό και παλεύει να επιβιώσει, υπακούοντας στο νόμο κι ο νόμος τώρα είναι ότι πει η τρόικα κι ότι κάνει η κυβέρνηση. Βρίζει υπακούοντας, υπομένει υπακούοντας, εξαθλιώνεται υπακούοντας, χαραμίζει τη ζωή του υπακούοντας αυτούς που πλουτίζουν τόσα χρόνια σε βάρος του. Έχει γίνει καραμέλα που αναμασάμε κάθε μέρα, μα δεν υπάρχει κάποια πολιτική δύναμη να μας καθοδηγήσει. Γιατί το κοπάδι θέλει καθοδήγηση. Θέλουμε κάποιον άλλον να αναλάβει τη διάσωσή μας. Λες και οι εκατομμύρια εξαθλιωμένοι αυτοί τη στιγμή πολίτες δεν μπορούν να είναι δύναμη από μόνοι τους.

Οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν χωρίς κανείς να καταλάβει πως. Σαράντα μέρες. Ξεροστάλιαζαν στις πλατείες. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου.

Οι αγριεμένοι στο Σύνταγμα που είναι; Εκείνες οι κρεμάλες που έρχονται για τις κουφάλες; Εκείνο το ελικόπτερο που θα κατέφθανε; Εκείνο το κανείς δεν θα φύγει αν δεν φύγουν αυτοίΕκείνο ο λαός τώρα θα μιλήσει; Μάπα το καρπούζι. Κι όμως, λένε ακόμη… “Ας πάρουν κι άλλα μέτρα και θα…

” Τι θα… ρε; Τι θα…; Τι θα κάνεις δηλαδή; Βγες στο δρόμο και πολέμα για το δίκιο σου, σήκωσε περήφανα το κεφάλι. Πρέπει να αντέξεις, να επιβιώσεις για να τιμωρήσεις.

danioliptes.gr