Σύμφωνοι, ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας, αλλά έχουμε ελαφρυντικά, ας πούμε πώς να ξέρουμε ότι το δημοσιονομικό μας έλλειμμα έχει εκτοξευτεί, αφού καν δεν ξέραμε την ύπαρξή του, που λέει ο λόγος.
Δε μας πήρε πολύ να γίνουμε κάπως ειδικοί στους αριθμούς και στη μακροοικονομία, αλλά εν τω μεταξύ χάσαμε μισθούς, δουλειά, ασφάλεια και οι περισσότεροι την αισιοδοξία μας.
Δεν τα χάσαμε όλα όμως, αφού ακόμα και τσακισμένοι συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε πέρα από το αυτονόητο της μιας και μοναδικής λύσης, να δεχθούμε δηλαδή εκόντες άκοντες τα μέτρα που μας έκαναν τη χάρη και τα συμφώνησαν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι.
Και όχι, δεν είμαστε όλοι λαϊκιστές, βολεμένοι με τη ρεμούλα, τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος.
Κι επίσης το γεγονός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον ορίζοντα (τώρα, μετά από αρχικές επιλογές που έδεσαν χειροπόδαρα στην κατεύθυνση που… έπρεπε) δε σημαίνει πως η υπάρχουσα είναι όχι καλύτερη, αλλά τουλάχιστον αποτελεσματική.
Και στ’ αλήθεια, αφού είναι τόσο σίγουροι για τους στόχους γιατί δεν τολμάει κανείς να βάλει μια ρήτρα αποτελεσματικότητας;
Αν δεν πετύχουν τότε το χρέος διαγράφεται, ας πούμε!
Αλλά η μάλλον άβολη αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός στόχος είναι το χρέος να γίνει βιώσιμο, διαχρονικό και πανταχού παρόν. Ότι δήποτε άλλο απλώς δεν ενδιαφέρει. Σκληρό ε; Κι όμως το συνηθίζουμε…
Τάσος Ρέτζιος danioliptes.gr