Πασίγνωστο αυτό. Και διαπιστωμένο από υπάρξεως της Ανθρωπότητας. Όλες οι μεγάλες, κοσμοϊστορικές αλλαγές και επαναστατικές τομές συντελέστηκαν με λαϊκούς πρωταγωνιστές.
Με την κοινωνία. Μόνο αυτή μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα. Όταν η κοινωνία εμπράκτως θέλει, τότε όλα στο διάβα της τα σαρώνει. Από το πιο μικρό εμπόδιο μέχρι το πιο μεγάλο το πολιτικό.
Παράδειγμα; Ο καλπασμός στην ακρίβεια των τροφίμων. Έτσι και η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς, οργανώναμε μποϊκοτάζ στην αγορά τροφίμων για μία εβδομάδα τότε το καρτέλ θα το έπιανε κωλοπιλάλα. Το ίδιο με το πετρέλαιο. Το ίδιο με ολα. Άρα, σου λέει αφού δεν αντιδρούν δυναμικά, τότε αντέχουν τα υποζύγια τα χαζά.
Με απλά λόγια είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Άλλο παράδειγμα. Αν ένα εκατομμύριο κατέβαινε στους δρόμους της Αθήνας σε καθιστική διαμαρτυρία τότε εν μία νυκτί το πολιτικό προσωπικό θα την κοπάναγε όπου φύγει φύγει σαν τα ποντίκια.
Αν δηλαδή με το απλό αίτημα να πληρώσουν εδώ και τώρα όλοι οι φοροκλέφτες, όλα τα λαμόγια του μαύρου χρήματος και όλοι οι απατεώνες, τότε ως διά μαγείας θα άλλαζε ο κατάλογος των μέτρων και θα ανακουφίζονταν οι φτωχοί.
Τα τηλεοπτικά talk shows, τα παράθυρα, τα πλακώματα, τα κομματικά επιχειρήματα και η σκανδαλοθηρία μοιάζουν με ηλεκτροσόκ και λοβοτομή στο νευρικό σύστημα της κοινωνίας.
Ακούμε, μαθαίνουμε, σοκαριζόμαστε, ωρυόμαστε, εξοργιζόμαστε και στο τέλος όλοι μαζί ροχαλίζουμε τον ύπνο του δικαίου. Ακινησία, παραλυσία και του καφενείου καθημερινή διαμαρτυρία. Κάπως έτσι βολεύεται το σύστημα.
Γιατί σου λέει, όσο τους δέρνουμε τόσο περισσότερο τους τρομοκρατούμε. Όσο τους γρονθοκοπούμε, τόσο εκείνοι σκυφτοί και φοβισμένοι προς το γκρεμό πορεύονται χωρίς να αντιδρούνε.
Στοιχειώδες αγαπητέ Μήτσο μου και Κώστα μου. Και κόβω το σβέρκο μου γι’ αυτό, ότι η Τρόικα αλλά και το κυβερνητικό προσωπικό, γνωρίζουν πολύ καλά από έρευνες που διενεργούν καθημερινά, τον βαθμό αντοχής της κοινωνίας. Επομένως το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή και τον Σαμαρά.
Αυτοί καλώς έκαμαν και εξακολουθούν να κάμουν την δουλειά τους ακόμα και τώρα. Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Εμείς δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας. Γιατί εκείνοι διαρκώς στην δράση με συνοπτικές διαδικασίες. Να λιντσάρουν το πορτοφόλι μας. την περιουσία μας, το μέλλον μας, τα όποια όνειρά μας. Αυτός είναι ο ρόλος τους.
Και τον υποδύονται περίφημα. Εμείς όμως ούτε για τον ρόλο του κομπάρσου δεν είμαστε ικανοί. Γιατί εμείς ο γίγαντας. Εκείνοι μπροστά στις αστείρευτες δυνάμεις της κοινωνίας, μοιάζουν με εξαμηνίτικο διασωληνωμένο σε θερμοκοιτίδα. Κι όμως ο γίγαντας στα καναβάτσα. Κι όμως ο γίγαντας να τις τρώει ανηλεώς και να κλαψουρίζει διαρκώς.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Για πολλούς λόγους. Από τον τρόμο της δραχμής μέχρι τα κάποια φράγκα που του περισσεύουν από το σεντούκι της γιαγιάς. Ένα πράγμα σημασία έχει.
Ο καρπαζοεισπράκτορας του σχολείου διαρκώς θα κλαψουρίζει αλλά στο τέλος θα σκύβει και θα τις τρώει. Μπιιιζ!
“Καρπαζοεισπράκτορες” του Δημήτρη Δανίκα από tovima
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.