Οι άνεργοι σχηματίζουν ουρές στα συσσίτια. Οι νέοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Οι πόλεις της χώρας έχουν παραδοθεί στην αδιαφορία του Κράτους. Οι μετανάστες μπαίνουν και βγαίνουν στην Ελλάδα όποτε θέλουν κι ενίοτε εγκληματούν. Ξένα κέντρα αποφασίζουν για το μέλλον μας. Η λέξη αξιοπιστία πήρε διαζύγιο από εμάς και όλος ο πλανήτης γελάει με τα χάλια μας.

Η χώρα πέφτει όλο και πιο χαμηλά.

Κι όμως. Κάποιοι εξακολουθούν και ζουν στο δικό τους κόσμο.

Ο ανεκδιήγητος Γιώργος Παπακωνσταντίνου έθαψε την λίστα Λαγκάρντ και με θράσος εξακολουθεί να μας κουνάει και το δάχτυλο.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος αναγκάστηκε να καταφύγει στην προστασία της κοινοβουλευτικής του ομάδας για να μειώσει τους κραδασμούς από το σκάνδαλο της λίστας, μειώνοντας όμως ταυτόχρονα το κύρος της πολιτικής και της αστικής δημοκρατίας.

Η ΝΔ ακόμα δεν συνήλθε από το Καρούζος Gate και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη που τόσο μείωσε με την σειρά του κι αυτός το κύρος του θεσμικού του ρόλου με τα μάγκικα νταϊλίκια του. Η Χρυσή Αυγή δια του εκπροσώπου της κυρίου Παππά εγκαλούσε το ΚΚΕ από το Βήμα της Βουλής (άλλοι το λέγανε κάποτε και ναό της Δημοκρατίας) για «τα …τρία (κι ο νοών νοείτω) στα εκατό που θα πάρει».

Ο Φωτόπουλος που φλερτάρει με τον ΣΥΡΙΖΑ αντί να κρύβεται, μας απειλεί με κοινωνική επανάσταση ενώ πρόσφατα είδαμε το όνομα του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στη λίστα με τους 36 πολιτικούς των οποίων το ΣΔΟΕ ελέγχει τους λογαριασμούς.

Ο Άκης, η Ντόρα, η Siemens, τα ομόλογα, οι λίστες της ντροπής ακολουθούν. Και μετά ψάχνουμε απάντηση στο ερώτημα «που πάμε»; Πάμε κατευθείαν εκεί που δεν έχει γυρισμό.

Γιατί αγαπητοί μου αναγνώστες είτε μας αρέσει, είτε όχι, όλα αυτά είναι σημάδια όχι μόνο της μιζέριας που ζούμε, αλλά και της μιζέριας που ΘΑ ζήσουμε.

Είναι η πτώση του καθεστώτος που λεγόταν μεταπολίτευση.

Γιατί στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει.

Πέφτει ένα ολόκληρο σύστημα, επιχειρηματικό, μιντιακό, πολιτικό, κοινωνικό. Κι όπως γίνεται πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, το οικοδόμημα πέφτει από πάνω, προς τα κάτω. Μόνο που όπως συμβαίνει και στους σεισμούς, καλύτερα είναι όταν πέσει το κτήριο να βρίσκεσαι στους πάνω ορόφους.

Γιατί οι κάτω κάτω είναι που τελικά θα πλακωθούν χειρότερα. Κι αυτοί οι κάτω στην καθεστωτική αυτή πτώση είμαστε όλοι εμείς. Οι πρώην χειροκροτητές, οι πρώην οπαδοί, οι νυν αγανακτισμένοι. Αυτοί που μεθύσαμε με το κρασί της επιτυχίας, της δήθεν εθνικής κυριαρχίας, του καταναλωτισμού και που τώρα βιώνουμε ένα τρομερό hungover.

Αυτοί που στις επόμενες εκλογές νομίζοντας πως θα απεγκλωβιστούμε θα στραφούμε στα Άκρα.

Porca miseria λοιπόν φίλοι μου. Porca miseria και προσδεθείτε. Γιατί σωτηρία δυστυχώς δεν υπάρχει εδώ που φθάσαμε.

 

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου από protothema

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.