Από τότε στην Ελλάδα άλλαξαν πολλά, μπήκαν και φαγώθηκαν τρία πακέτα, έγιναν Ολυμπιακοί και η χώρα τελικά χρεοκόπησε. Στην παρούσα φάση, δε, σύρεται από μια τρόικα που τείνει μέσα στη «μανία» του Τόμσεν να εξαντλήσει τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Προβληματίζεται κανείς, επίσης, όταν ακούει από μεγάλα αμερικανικά επενδυτικά κεφάλαια ότι αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά τη χώρα μας γιατί δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσουν οι Γερμανοί.
Πολλά είναι τα ερωτήματα για το ποια Ελλάδα θέλουν να διαμορφώσουν οι πιστωτές, οι οποίοι κρατούν τώρα και το μαχαίρι και το πεπόνι. Γιατί φυσικά το πρόβλημα για να ανακάμψει η οικονομία δεν είναι αν θα πέσουν στο 30% οι αποζημιώσεις.
Εάν πραγματικά ο φορέας τρόικα είχε τόση αγωνία για το οικονομικό μέλλον της χώρας, θα ενδιαφερόταν να επιταχύνει τα σχέδια αναχρηματοδότησης ώστε να μπουν κεφάλαια στην αγορά, αλλά και να εξασφαλίσει επενδυτικούς πυλώνες για την πραγματική οικονομία.
Αντ’ αυτού πέταξαν μια ντιρεκτίβα για την ιδιωτικοποίηση των δικτύων της ΔΕΗ, λες και έχουν να κάνουν με μια αγορά που έχει προχωρήσει τόσο πολύ σε απελευθέρωση και εξορθολογισμό και μπορεί ένα fund να αναλάβει τη διαχείριση του ρεύματος υψηλής τάσης που αφορά τις βιομηχανίες, λαμβάνοντας μάλιστα και το 8% της απόδοσης επί των ετήσιων επενδύσεων της ΔΕΗ!
Όλα αυτά δείχνουν την προχειρότητα με την οποία κινείται όλος ο μηχανισμός για μια ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας που, αν αποτύχει, μόνο εμείς θα πληρώσουμε το μάρμαρο. Την ίδια ώρα τα πρώτα βέλη εκτοξεύονται κατά υπουργών που διαχειρίζονται κρίσιμα θέματα, ειδικά στα έργα και στο Ενεργειακό. Όλα αυτά έχουν μείζονα σημασία και δεν αρκεί για την οικονομία να ανέβουν το Χρηματιστήριο και τα ομόλογα.
Αυτοί είναι παράγοντες εξισορροπητικοί του συστήματος, αλλά πρέπει και η οικονομία να δουλέψει. Όταν βρισκόμαστε σε μια έκρηξη πτωχεύσεων δεν πρόκειται πολλά να αλλάξουν αν δεν επιταχυνθούν -και σχεδιασμένα- κινήσεις που θα βοηθήσουν την οικονομία να γυρίσει και την κοινωνία να δει πού πάμε.
Εάν οι πιστωτές θέλουν έναν λαό φτωχό εσαεί και μια οικονομία που θα ισοπεδωθεί προς τα κάτω, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και το εθνικό συμφέρον ή το ενδεικνυόμενο οικονομολογικά μέλλον. Το ελληνικό πρόβλημα δεν έχει τελειώσει ακόμα, και φυσικά δεν έχει επιλυθεί.
Είναι άλλο μια ανταγωνιστική οικονομία όπου τα εποπτικά όργανα θα χτυπήσουν αποφασιστικά τα υπερκέρδη του λιανεμπορίου και του κλάδου των υπηρεσιών για να έρθει το κόστος ζωής στα ίσια του και άλλο αυτό που γίνεται σήμερα. Ένα θέατρο παραλόγου με φόρους που δεν εισπράττονται, αλλά που με τόση άνεση θεσπίζονται, την ώρα που οι αμοιβές καταρρέουν και η ρευστότητα εκλείπει.
Αυτό που ζει σήμερα ένα μέρος της κοινωνίας μπορεί να συγκριθεί με ότι τραβούσαν οι ραγιάδες τους δύο πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας, όπως γράφουν και τα βιβλία Ιστορίας.
Από την άλλη πλευρά, ας μην κρυβόμαστε, όμως. Πρέπει να φύγουν κάποιοι από το Δημόσιο, και μάλιστα με τις κλοτσιές, γιατί αυτούς πληρώνουν και οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα αλλά και οι φορολογούμενοι.
Ο φαρισαϊσμός της κοινωνίας της αλληλεγγύης και της υποκρισίας είναι ίδιον και του Έλληνα και του Έλληνα πολιτικού. Όταν, λοιπόν, αυτά συμβαίνουν από αυτούς που αρέσκονται να αποκαλούνται αστικά κόμματα, ας μην τους ενοχλούν γιατί ανεβαίνουν τα κόμματα των άκρων και η κοινωνία αναζητεί τις άμυνές της.
Του Παν. Μπουσμπουρέλη από protothema
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.