Ο αυταρχισμός, η αυστηροποίηση και η χωρίς προσχήματα καταστολή έχουν γίνει πλέον απαραίτητα συστατικά μιας πολιτικής που ό,τι δε δείχνει στη χάραξη (ποια;) της οικονομίας και των σχέσεων με τους πιστωτές και δυνάστες μας (αποφασιστικότητα, πάθος και τσαμπουκά) το σκορπάει απλόχερα στα… κοινωνικά της ανακλαστικά.
Τα παραδείγματα, μόνο τις τελευταίες μέρες, είναι και πολλά και χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής. Την ίδια μέρα, από τη μια η Εισαγγελία ξανασέρνει σε δίκη τον Κώστα Βαξεβάνη για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, κάνοντας έφεση σε μια απόφαση που δύσκολα σηκώνει κάτι τέτοιο, ένεκα της κοινωνικής της διάστασης, ενώ από την άλλη διώκονται οι συντελεστές της παράστασης στο «Χυτήριο» με την κατηγορία της βλασφημίας.
Χωρίς να έχει κάνει μήνυση ο Γερμανός πρόξενος που προπηλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη από τους συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ, συνελήφθησαν πολύ αργότερα τρεις διαδηλωτές που αναγνωρίστηκαν από τα πλάνα, διότι η κυβέρνηση έκρινε πως αμαυρώνεται η εικόνα της στο εξωτερικό.
Στα… συνήθη επεισόδια του τέλους της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου είχαμε την ευκαιρία να δούμε πώς εννοούν τη νέα σημασιοδότηση της έννοιας του ασύλου, με τη φρικιαστική εικόνα των ΜΑΤ μπροστά στο κτίριο διοίκησης και τις σχολές του ΑΠΘ.
Όλα αυτά ως ένα μήνυμα σε μια καθημαγμένη κοινωνία και σ’ ένα λαό ξεζουμισμένο, κάτι σαν προειδοποίηση ότι όλοι οι αγώνες τους θα είναι μάταιοι και το μόνο που μπορεί να πετύχει αν επιμένει είναι ακόμα περισσότερη καταστολή, ακόμα περισσότερος αυταρχισμός και ακόμα μεγαλύτερη καταπάτηση κάθε έννοιας δικαιώματος και αξιοπρέπειας.
Όχι μόνο αυτό όμως. Μ’ ένα σχεδόν κυνικό τρόπο, αυτές οι «πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης, ρίχνουν κι ένα πέπλο πάνω από τα πραγματικά ζητήματα: ο Βαξεβάνης διώκεται, αλλά η αλήθεια για τη λίστα χάνεται κάπου ανάμεσα σε δαιδάλους αλληλοκατηγοριών ανθρώπων όπως ο Βενιζέλος που μ’ ένα μανιοκαταθλιπτικό τρόπο εξακολουθεί να θέλει να μας κυβερνήσει.
Οι ηθοποιοί του Corpus Christi σέρνονται στις δικαστικές αίθουσες, την ίδια ώρα που οι «αγανακτισμένοι» της πρεμιέρας και τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής, με διαπιστωμένες ποινικά κολάσιμες πράξεις συνεχίζουν να προκαλούν.
Οι διαδηλωτές συλλαμβάνονται, αλλά ο λόγος της εξέγερσής του συσκοτίζεται ανάμεσα σε φθορές και προπηλακισμούς. Και τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, τα ΜΑΤ μπαίνουν στο ΑΠΘ για να καταδιώξουν τους μπαχαλάκηδες και να περισώσουν την περιουσία, αλλά όλα τα βράδια όπου η ανομία, οι ληστείες και η βία βασιλεύει στους χώρους του, η ίδια αστυνομία δεν έκρινε σκόπιμο να πάρει πρωτοβουλίες.
Όμως γιατί τα κάνει αυτά ο Σαμαράς και τι επιδιώκει; Πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για έναν ρηχής συντηρητικής σκέψης άνθρωπο, οπότε τι να περιμένει κανείς, και πέρα από τα συμπλέγματα εκδίκησης που προφανώς του κληρονόμησε η πολυετής παραμονή στην πολιτική του έρημο, ο πρωθυπουργός έχει στο μυαλό του συγκεκριμένα άμεσα σχέδια.
Σχεδιάζοντας να πάρει τη διαβόητη δόση μαμούθ, σκοπεύει να απευθυνθεί στην ελληνική κοινωνία ζητώντας εκλογές και αυτοδυναμία (ώστε να μην έχει τον κάθε Ρουπακιώτη και τον κάθε Μπένι ως κακά σπυριά στον κώλο), λέγοντας πως έκανε τα πάντα και κατάφερε να σώσει την Ελλάδα από το χάος.
Παρεμπιπτόντως, βέβαια, αυτό το χάος, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου και του Στουρνάρα από τις Βρυξέλλες, έπρεπε κανονικά να έρθει στις 16 Νοεμβρίου, ημερομηνία μέχρι την οποία έφταναν τα αποθέματά μας, αλλά τελικώς… επιζήσαμε. Στο δρόμο αυτό για την αυτοδυναμία ο Σαμαράς πλασάρει και όλη αυτήν την πολιτικής της μηδενικής ανοχής και της καταστολής (ακολουθεί και ο νόμος για την ελληνική ιθαγένεια), ευελπιστώντας να πάρει ψήφους που πήγαν στη Χρυσή Αυγή και στους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Τόσο κοντόφθαλμα σκέφτεται, λοιπόν, ο ολίγιστος πρωθυπουργός μας, αδιαφορώντας πως σπέρνοντας σε όλη την κοινωνία το σκεπτικό και τη λογική της Χρυσής Αυγής το πιο πιθανό είναι να θερίσεις θύελλες – απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν απελπισμένες κινήσεις.
Σ’ αυτό το τοπίο ΠAΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στέκονται αλληλέγγυοι, μην μπορώντας να μετατρέψουν τις λεκτικές τους διαφωνίες σε σαφή, συνεπή και διακριτή στάση. Δεν είναι πια μόνο συνένοχοι, αλλά συνδιαμορφωτές…
Και στο βάθος ένας τσακισμένος λαός που από τη μια τρέμει για το πώς θα βγάλει το χειμώνα και από την άλλη είναι έτοιμος να τσακίσει ό,τι βρει μπροστά του.
Όχι, αυτό δεν είναι μια χώρα, είναι ένας αποικιακός βούρκος…
Τάσος Ρέτζιος από danioliptes.gr