Αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει είναι να γίνει αυτό που γίνεται στην Ισπανία, όπου με εύκολες και γρήγορες διαδικασίες τα ακίνητα των υπερχρεωμένων περνάνε στα χέρια των τραπεζών.
Όμως γιατί σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου η ύφεση και η έλλειψη ρευστού, ανάπτυξης και προοπτικών έχουν ρίξει στα τάρταρα τις τιμές των ακινήτων (άλλο αν στην Ελλάδα τα υπερκέρδη και ο φαύλος μεταπρατικός χαρακτήρας επέτρεψαν στα κοράκια και στους μεγαλοεργολάβους να αντέξουν μερικά χρόνια ακόμη), γιατί λοιπόν σ’ ένα τέτοιο τοπίο οι τραπεζικοί οργανισμοί να θέλουν να συγκεντρώσουν την ακίνητη περιουσία όσων δεν μπορέσουν να πληρώσουν; Και γιατί πίεζαν τόσο οι ίδιες οι τράπεζες, όσο και οι ξένοι δανειστές μας και η τρόικα, να μην επεκταθεί και στο 2013 η αναστολή των κατασχέσεων ακινήτων;
Η απάντηση βρίσκεται στο… τόσο μακρινό πλέον 2006 και σε μια νομοθετική πρωτοβουλία του γίγαντα Αλογοσκούφη, η οποία έδινε το δικαίωμα στις τράπεζες να ρευστοποιούν τα δάνεια που είχαν στα χέρια τους.
Όχι μόνο αυτό, όμως, αλλά τους έδινε αυτό το δικαίωμα χωρίς να τους επιβάλει την υποχρέωση να ενημερώνουν γι’ αυτήν τη ρευστοποίηση τους ίδιους τους δανειολήπτες! Με ωραίο, αθόρυβο και κυρίως νόμιμο τρόπο, λοιπόν, οι ελληνικές τράπεζες έχουν αρχίσει σταδιακά να ξεφορτώνονται όχι μόνο τις επισφάλειες τους, αλλά και τα εξυπηρετούμενα δάνεια, πουλώντας τα σε μεγάλες εξειδικευμένες εταιρίες και funds του εξωτερικού.
Αυτοί έχουν τη δυνατότητα να περιμένουν αρκετά για να εισπράξουν το κέρδος τους (αφού αγόρασαν τα δάνεια σε ιδιαίτερα υποτιμημένες συνθήκες) και την έχουν γιατί στο χαρτοφυλάκιο τους η ελληνική αγορά πιάνει μικρό χώρο. Φυσικά, με μια κατάλληλη νομοθετική παρέμβαση (μήπως πρέπει να πω πράξη νομοθετικού περιεχομένου;) και σε μια κατάλληλη στιγμή οι διαδικασίες έξωσης και πίεσης μπορούν να αποκτήσουν την ισπανική ευελιξία.
Όσο για τις ελληνικές τράπεζες αυτές πλέον θα είναι αθώες του αίματος: δε θα είναι αυτές που με περισσή αναλγησία θα πετάνε στο δρόμο οικογένειες, αλλά οι κακοί ξένοι κερδοσκόποι. Άλλωστε, θα μας πουν, δεν έχασαν κι αυτές όταν «αναγκάστηκαν» να ξεπουλήσουν τα δάνεια τους (μέρος του ενεργητικού τους, θα μας υπενθυμίσουν) ένεκα των συνθηκών;
Μισές αλήθειες: οι ελληνικές τράπεζες πούλησαν σαπάκια (κόκκινα δάνεια και επισφαλή) και πήραν ρευστό σε μια εποχή όπου το κυνηγάνε με το ντουφέκι. Και με την εξαιρετικά στενόμυαλη, καιροσκοπική και βραχυχρόνια οπτική τους… «πάρε τα λεφτά τώρα και τρέχα», αφού αύριο έρχονται και οι επιτροπείες στις διοικήσεις τους.
Παρένθεση εδώ. Πραγματικά συγκινητική η συντονισμένη προσπάθεια των ναυαρχίδων του κυριακάτικου Τύπου και των ελληνικών τραπεζών να μας πείσουν ότι με τους ξένους επίτροπους θα αφελληνιστεί τόσο το τραπεζικό σύστημα όσο και οι ελληνικές επιχειρήσεις. Έλα όμως που κάπου προς τα κάτω διαβάζουμε ότι τούτοι οι επίτροποι θα ελέγχουν εξονυχιστικά τα μεγάλα δάνεια και ειδικά αυτά προς τα ΜΜΕ, αλλά και τις διαφημίσεις των τραπεζών (που ως γνωστόν συντηρούν τον κυριακάτικο Τύπο). Κλείνει η παρένθεση.
Οι πληροφορίες, λοιπόν, λένε ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη ρευστοποιήσει το 25% των δανείων που κατέχουν κι εσύ τώρα που μας διαβάζεις και πιθανώς να έχεις κάποιο ανοικτό δάνειο ίσως να «ανήκεις» σε μια εταιρία του εξωτερικού – μην απελπίζεσαι, δες και τα καλά της υπόθεσης: είσαι, επιτέλους, πολίτης του κόσμου! Το ότι δεν είσαι ενημερωμένος γι’ αυτό είναι λεπτομέρεια, η οποία θα αρθεί αμέσως μόλις σταματήσεις να πληρώνεις…
Κι ακριβώς εδώ, λοιπόν, έρχεται η νέα νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης (εδώ είμαι σίγουρος ότι δεν πρέπει να πω πράξη νομοθετικού περιεχομένου), η οποία υποτίθεται ότι θα δίνει περίοδο χάριτος 4 χρόνια στους υπερχρεωμένους (βιάσου Μπένι να προλάβεις την πρωτοβουλία…), όχι ακριβώς δηλαδή χάριτος, αφού θα γίνεται καταβολή των τόκων («μόνο»…), εκτός αν κάποιος είναι άνεργος ή με σοβαρά προβλήματα υγείας.
Κάτι είναι κι αυτό, θα έλεγε κανείς, αν δε σκεφτόταν με τον ίδιο τρόπο που «σκέφτονται» οι τράπεζες (πονηρά, δηλαδή…) και δεν έβλεπε ότι η «ρύθμιση» αφορά μόνο τα στεγαστικά δάνεια.
Αν έχει κάποιος ένα καταναλωτικό δάνειο ή πιστωτικές κάρτες και θέλει να υπαχθεί στη «ρύθμιση», τότε δεν έχει παρά να προσημειώσει κάποιο ακίνητό του. Οπότε δεν είναι ένα απίθανό ενδεχόμενο να χάσει κανείς το σπίτι του, επειδή δεν πλήρωσε την πιστωτική του κάρτα!
Το τοπίο, βέβαια, μόλις τελειώσουν οι… αναστολές μας και οι κοινωνικές ευαισθησίες, μόλις δηλαδή αρχίζουν να πιάνουν δουλειά οι δικαστικοί κλητήρες και να περισσεύουν οι εξώσεις (στην καλύτερη για τους δανειολήπτες περίπτωση τον Ιανουάριο του 2014, αλλά κάτι μας λέει ότι θα έχουμε εξελίξεις και νωρίτερα), θα είναι ένα τοπίο μηδενικής ανοχής, αγριότητας και αναλγησίας ή αν προτιμάτε ένα τοπίο μιας σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας (sic).
Κάτι ακούω στο βάθος… Κούρεμα χρεών είπατε; Φαντάζομαι ότι μιλάτε ως ιδιώτης δανειολήπτης κι όχι ως υπερεθνικός θεσμός ή αποικιακό κράτος, οπότε καλό είναι να μην εκνευρίζεται με «πράγματα που δε γίνονται» τα δημοκρατικά μας ένστικτα…
Μην ανησυχείτε όμως: έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα σε πέντε δέκα χρόνια θα μπει ξανά σε μια αναπτυξιακή τροχιά. Μονάχα που τα εργαλεία της, όπως και η ακίνητη ή η δημόσια περιουσία της –αποκτημένη κοψοχρονιά- δε θα ορίζονται από τους κατοίκους της.
Όχι δεν είναι αποικία αυτό· μια απλή ειδική οικονομική ζώνη είναι…
Τάσος Ρέτζιος Danioliptes.gr