Είναι σαν τον γκάνγκστερ που σου έκλεψε τα λεφτά και μετά σε εκβιάζει να του δώσεις περισσότερα μήπως και στα γυρίσει πίσω. Τις καταθέσεις δεν τις εγγυούνται οι τράπεζες, αλλά το κράτος. Επομένως, ακόμη κι αν χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, οι καταθέσεις δεν χάνονται.
Τις εγγυάται το κράτος. Ακόμη κι αν δεν έχει διαθέσιμα εκείνη την στιγμή, οι καταθέσεις δεν χάνονται όσο υπάρχει κράτος. Αυτό που κερδίζει η οικονομία από την χρεοκοπία των τραπεζών είναι το γεγονός ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα σβήσουν τα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών, των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιχειρήσεων.
Και θα πρέπει πάση θυσία να σβήσουμε όλα εκείνα τα ιδιωτικά χρέη που δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν. Την άποψη αυτή εκφράζει ο οικονομολόγος, Δημήτρης Καζάκης. Ενώ τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα ρυθμίσουμε με βάση το χαμηλότερο επιτόκιο της διατραπεζικής αγοράς, την τρέχουσα αξία των εγγυήσεων και την πραγματική αγοραστική δύναμη του εισοδήματος του οφειλέτη.
Με τον τρόπο αυτό η χρεοκοπία των τραπεζών θα δώσει ώθηση στην οικονομία και αντί το κράτος να πλημμυρίζει με εγγυήσεις, ομόλογα ειδικής έκδοσης και ρευστό τις τράπεζες θα μπορούσε να διαθέσει το 1/100 προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις απευθείας.
Τέλος τις χρεοκοπημένες τράπεζες μπορεί και πρέπει να τις αναλάβει το κράτος. Αυτό μπορεί να γίνει εν μια νυχτί μιας και οι παροχές του κράτους προς αυτές υπερβαίνουν κατά πολύ την τρέχουσα αξία του συνόλου των μετοχικών κεφαλαίων τους. Όχι για να φορτώσει τα χρέη τους, κρυφά και φανερά, στον φορολογούμενο, αλλά για να διαγράψει τα ενεργητικά χωρίς αντίκρισμα.
Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσει να αναμορφωθεί το τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του από μηδενικής βάσης. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό. Η πλήρης δικτατορία των τραπεζών!
Καρτέλ με κοστούμια και γραβάτες Ζούμε σε μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά όπου τίποτα δεν κινείται χωρίς δανεισμό και οι μόνοι που θα απομείνουν να δανείζουν θα είναι 2-3 ιδιωτικοί όμιλοι αγνώστων συμφερόντων που μονοπωλιακά ελέγχουν την χρηματοπιστωτική αγορά.
Σε έναν τραπεζικό τομέα που λειτουργεί εδώ και χρόνια με «συμφωνίες κυρίων», με πρακτικές καρτέλ και τραστ, δημιουργείται ένα νέο τραπεζικό μονοπώλιο με 2 ή 3 τρεις κύριους τραπεζικούς πυλώνες, που θα εντείνει ακόμη περισσότερο τον τοκογλυφικό, σαράφικο και πειρατικό χαρακτήρα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος με κύριο σκοπό να εκμεταλλευθεί άμεσα τα περιουσιακά στοιχεία που έχει συσσωρεύσει σε βάρος της οικονομίας, των νοικοκυριών, των ελευθεροεπαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Το κράτος, η δωσιλογική κυβέρνηση ΝΔ -ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ εν προκειμένω, ενισχύει με ανακεφαλαιοποιήσεις και μέσω των δανείων από το εξωτερικό τις ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες καταργώντας τις τράπεζες ειδικού σκοπού, ώστε να περάσει πλήρως η τραπεζική αγορά στον ολοκληρωτικό έλεγχο των επενδυτικών κεφαλαίων που αναζητούν ευκαιρίες κερδοσκοπικής αξιοποίησης περιουσιών και εισοδημάτων.
Γι’ αυτά ο δανειολήπτης είναι ίδιος και απαράλλακτος. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι νοικοκυριό, επιχείρηση, αγρότης, ελεύθερος επαγγελματίας. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο τί θα αρπάξουν! Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επίθεση της Τραπέζης της Ελλάδος εναντίον και των Συνεταιριστικών Τραπεζών με σκοπό να κλείσουν, έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα πιστωτικό καταφύγιο για κανέναν.
Ανοίγουν διάπλατα την πόρτα σε συμπράξεις με ξένα επενδυτικά κεφάλαια που θα προσελκύσει αυτή η υπερσυγκέντρωση τραπεζιτικών ενεργητικών και ενυπόθηκων δανείων.
Οι τράπεζες αφού φόρτωσαν με χρέη και δάνεια νοικοκυριά και μικρομεσαίους, τώρα συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους για να μετατραπούν σε βασικό μοχλό εκποίησης και κερδοσκοπικής αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας των οφειλετών τους.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο δόλωμα για την προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό.
Πρωτίστως επενδυτικών fund που ειδικεύονται στις αρπαχτές αυτού του είδους και οι αγορές τα ονομάζουν «γύπες».
Σε ποιους ανήκουν οι τράπεζες. Στην Εθνική τα Νομικά Πρόσωπα του εξωτερικού κατέχουν κοντά στο 27% της μετοχικής σύνθεσης, ενώ οι ιδιώτες επενδυτές εσωτερικού, φυσικά πρόσωπα και θεσμικοί, κατέχουν σχεδόν το 47% της μετοχικής σύνθεσης.
Στην Alpha Bank η οικογένεια Κωστόπουλου κρατά το 9%, οι θεσμικοί επενδυτές του εσωτερικού το 10%, οι θεσμικοί του εξωτερικού το 24%, ενώ το υπόλοιπο 57% διακινείται σε ιδιώτες επενδυτές.
Στην Eurobank κυριαρχεί ο όμιλος EFG της οικογένειας Λάτση, ο οποίος κατέχει σχεδόν το 45% της μετοχικής σύνθεσης της τράπεζας, άλλα νομικά πρόσωπα κυρίως του εξωτερικού κατέχουν το 8,5%, ενώ οι θεσμικοί επενδυτές κοντά στο 17%.
Τέλος στην Πειραιώς το αλισβερίσι στην μετοχική σύνθεση της τράπεζας είναι ακόμη πιο μπλεγμένο. Οι ξένοι θεσμικοί κατέχουν πάνω από 30%, ενώ οι θεσμικοί του εσωτερικού σχεδόν το 5%. Οι ιδιώτες επενδυτές κατέχουν το 37% εκ των οποίων η οικογένεια Βαρδινογιάννη κοντά στο 5%, ο Σάλλας το 1,4%, όσο περίπου και ο Αγγελόπουλος. Τέλος, η συμμετοχή ιδιωτικών εταιρειών ανέρχεται στο 26,7%, εκ των οποίων οι εταιρείες του ομίλου έχουν το 2%.
Στην μετοχική σύνθεση έχει μερίδιο η γνωστή αμαρτωλή ΔΕΚΑ με 1,3% και η ΑΤΕ με 2%.
Τι παρατηρεί κανείς; Η μετοχική σύνθεση αυτών των τραπεζών είναι ένας κυκεώνας υπόγειων διαδρομών ανάμεσα στα μεγάλα τζάκια του εσωτερικού και γνωστά ή λιγότερο γνωστά επενδυτικά κεφάλαια του εξωτερικού (θεσμικοί επενδυτές, offshore, funds, κοκ) που ειδικεύονται σε χρηματιστικά παιχνίδια άγριας κερδοσκοπίας.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι στην μετοχική σύνθεση ιδιαίτερα των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μετοχών με μεγάλη διασπορά σε φυσικά πρόσωπα.
Ο μεγάλος αριθμός φυσικών προσώπων στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών χρησιμεύει και στο να κρύβονται πίσω από μετόχους-βιτρίνες ισχυρά συμφέροντα από το εξωτερικό, κομματικά ταμεία, ακόμη και εγκληματικά κυκλώματα.
Στην μετοχική σύνθεση αυτών των τραπεζών θα τους βρούμε σχεδόν όλους. Από τα συμφέροντα του Μαρκ Μόμπιους της Templeton, έως τους κολοσσούς της διατραπεζικής απάτης Morgan Stanley, Merrill Lynch, Goldman Sachs και πάει λέγοντας.
Πρόκειται για μετόχους που κατέχουν φαινομενικά μικρά, ή και ασήμαντα ποσοστά, τα οποία όμως μεταφράζονται σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ, όπως επίσης και άλλους επώνυμους και μη θεσμικούς, ή και στρατηγικούς επενδυτές, οι οποίοι παραμένουν άγνωστοι. Και μάλιστα σχεδόν το σύνολο αυτών των μετόχων διαχέονται και στις τέσσερις τράπεζες με διάφορους τύπους και βιτρίνες.
Η μετοχική σύνθεση αυτή ταιριάζει απόλυτα σε τράπεζες που δεν προσδοκούν να επενδύσουν στην ανάκαμψη της οικονομίας, ούτε στην διαχείριση δανείων και καταθέσεων, αλλά στην κερδοσκοπία με το ξέπλυμα και την εξαγωγή κεφαλαίου, με την ρευστοποίηση στοιχείων του ενεργητικού, με τη συμμετοχή στις ιδιωτικοποιήσεις και το γενικό ξεπούλημα της χώρας, με τις αθρόες τιτλοποιήσεις και μάλιστα υψηλού ρίσκου, καθώς και με ποικίλα χρηματιστικά παιχνίδια εντός και εκτός Ελλάδας, που αφορούν κυρίως στην βιομηχανία πλυντηρίου μαύρου επιχειρηματικού, πολιτικού και εγκληματικού χρήματος στο τρίγωνο Ευρώπη-Βαλκάνια-ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, χωρίς να χάνει τον τοκογλυφικό και σαράφικο χαρακτήρα του, προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες.
Ο «τραπεζικός χάρτης» ξαναγράφεται, με τους βασικούς μετόχους και τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη, κατ’ αρχήν με τις μετοχές που κατέχουν, να επηρεάσουν την πορεία των πραγμάτων, να αναδειχθούν σε «πόλους» ευρύτερων κεφαλαιακών συσπειρώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ώστε να διεκδικήσουν μερίδιο από το πλιάτσικο.
Στα πλαίσια αυτά δεν υπάρχει χώρος για κρατικές τράπεζες, έστω και για δήθεν, ούτε και για αμιγώς τραπεζικά ιδρύματα, όπως είναι η Εμπορική με την Credit Agricole.
Χρειάζονται τράπεζες πολύ πιο ευέλικτες και προσαρμοσμένες απόλυτα στα παιχνίδια της χρηματιστικής αγυρτείας.
Η ελληνική οικονομία, ο Έλληνας καταθέτης, αν και είδος υπό εξαφάνιση, και γενικά η χώρα παραδίδεται στο πιο κερδοσκοπικό ιδιωτικό τραπεζικό καρτέλ που υπήρξε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να γίνουν τα μεγάλα παιχνίδια με την εκποίηση της χώρας και του λαού της; Πώς αλλιώς θα εξασφάλιζαν προνομιακή μεταχείριση και τραπεζική προστασία οι επενδυτές-γύπες που υπό την κάλυψη του ευρώ γυροφέρνουν το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας; Τα χαριστικά δάνεια με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου έχουν εκτιναχθεί στα ύψη.
Ο τρέχων δανεισμός ρευστότητας των εγχώριων τραπεζών από το ευρωσύστημα το πρώτο εξάμηνο του 2012 έφτασε στο 58,2% του συνόλου των δανείων που έχουν δοθεί από τις τράπεζες στον ιδιωτικό τομέα (νοικοκυριά και επιχειρήσεις) το ίδιο διάστημα.
Αυτό το ποσοστό αντιστοιχεί πάνω-κάτω στο ύψος των δανείων που δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετηθούν. Μπορεί να επιβιώσουν τράπεζες με τέτοιο ύψος δανείων που δεν εξυπηρετούνται; Ιδίως στο αμέσως επόμενο διάστημα που αυτή η τάση θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο; Και βέβαια μπορούν αρκεί να μετατραπούν σε dealer ακινήτων και τιτλοποίησης δανείων και καταθέσεων.
Ποιών ακινήτων; Αυτών που έχουν προσημειωθεί για τα δάνεια που έχουν δοθεί σε ιδιώτες (νοικοκυριά και επιχειρήσεις). Γι’ αυτό και οι τράπεζες σήμερα επιχειρούν να δέσουν με ακίνητα ακόμη και τα καταναλωτικά δάνεια.
Ο στόχος είναι απλός. Αφενός να τιτλοποιήσουν, δηλαδή να πουλήσουν, τα ενυπόθηκα δάνεια των οφειλετών τους στο εξωτερικό σε επενδυτικά fund γύπες που ειδικεύονται στις εξώσεις και στον πλειστηριασμό ακινήτων.
Ήδη με Ν. 3156/2003 έχει δοθεί η δυνατότητα τιτλοποίησης των δανείων των τραπεζών χωρίς καν να ενημερωθεί ο οφειλέτης.
Το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ήταν το πρώτο που τιτλοποίησε το σύνολο των δανείων του κυρίως με την JPMorgan.
Ακολούθησαν και οι υπόλοιπες τράπεζες με αποτέλεσμα σήμερα όλα τα οικιστικά δάνεια να έχουν πουληθεί στο εξωτερικό σε επενδυτικά fund γύπες.
Τώρα οι τράπεζες επιδιώκουν να ολοκληρώσουν την τιτλοποίηση και των καταναλωτικών δανείων αφού καταφέρουν να τα «δέσουν» με εμπράγματες εγγυήσεις εκείνων των οφειλετών που δεν μπορούν πλέον να τα εξυπηρετήσουν. Επίσης, οι τράπεζες βιάζονται να προχωρήσουν και σε τιτλοποιήσεις των καταθέσεων, αλλά η άσχημη κατάσταση της κεφαλαιακής επάρκειάς τους έχει μπει εμπόδιο προς το παρών.
Το ΔΝΤ στην τελευταία έκθεσή του Global Financial Stability του Οκτωβρίου 2012 υπολογίζει την κεφαλαιακή επάρκεια του εγχώριου τραπεζικού συστήματος στο 1,5%. Δηλαδή ανύπαρκτη. Γι’ αυτό και τέθηκε ζήτημα ανακεφαλαιοποίησης των εγχώριων τραπεζών με πρόσχημα τις ζημιές από το «κούρεμα» των ομολόγων.
Πρώτη δόση μέσα στον Μάιο φέτος ύψους 23 δις ευρώ και αναμένεται να δοθούν άλλα 25,5 δις ευρώ από την αναμενόμενη δόση των 31,5 δις ευρώ. Που πήγε όλη αυτή η πρόσθετη ρευστότητα; Μήπως χρηματοδότησε τον εγχώριο ιδιωτικό τομέα; Ούτε κατά διάνοια.
Αντίθετα, τα χρόνια της υφεσιακής έκρηξης, όπου η συνολική πρόσθετη ρευστότητα ξεπέρασε τα 100 δις ευρώ ετήσια, η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα μειώθηκε και συνεχίζεται να μειώνεται με αυξανόμενους ρυθμούς.
Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι οι εγχώριες τράπεζες είναι ήδη πτωχευμένες και επιβιώνουν απλά και μόνο με ενέσεις ρευστότητας. Αν πάρει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι το 63% των ενεργητικών τους είναι χορηγήσεις, δηλαδή δάνεια προς το δημόσιο και κυρίως προς τον ιδιωτικό τομέα, η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί δραματικά.
Οι εγχώριες τράπεζες στηρίχθηκαν περισσότερο στις χορηγήσεις, δηλαδή στην παροχή δανείων, σε σύγκριση με την υπόλοιπη ευρωζώνη, όπου οι χορηγήσεις αντιστοιχούν στο 54% κατά μέσο όρο των τραπεζικών ενεργητικών. Όμως το ερώτημα παραμένει. Που πήγαν όλα αυτά τα δάνεια προς τις τράπεζες;
Στην περίοδο 2010-2012 ο συνολικός δανεισμός ρευστότητας των εγχώριων τραπεζών από το ευρωσύστημα ανήλθε σε 373,1 δις ευρώ, όταν τα υπόλοιπα του συνόλου των δανείων προς τον ιδιωτικό τομέα διαμορφώθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2012 σε λίγο πάνω από 240 δις ευρώ!
Δηλαδή στην περίοδο της κρίσης, των μνημονίων και των ληστρικών δανειακών συμβάσεων το εγχώριο τραπεζικό σύστημα δανείστηκε 155% περισσότερο από το σύνολο των δανείων που έχει δώσει στον ιδιωτικό τομέα της χώρας. Που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα;
Τα οποία σημειωτέον τα δανείστηκαν οι εγχώριες τράπεζες με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, που σημαίνει ότι αν δεν μπορούν να τα πληρώσουν, τότε πολύ απλά θα φορτωθούν στον Έλληνα φορολογούμενο διαμέσου του προϋπολογισμού.
H συνολική ροή παράνομου-μαύρου χρήματος στην ελληνική οικονομία την περίοδο 2003-2011 ανήλθε στα 509,2 δις δολάρια, ή 407,4 δις ευρώ! Κατά μέσο όρο 56,6 δις δολάρια ή 45,3 δις ευρώ σε ετήσια βάση ήταν η διακίνηση μαύρου χρήματος στην Ελλάδα.
Μαύρο ή παράνομο χρήμα είναι το προϊόν εγκληματικών κυκλωμάτων, πολιτικής διαφθοράς και επιχειρηματικής φοροδιαφυγής.
Εξηγεί ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του Ιδρύματος Global Financial Integrity, Ρέιμοντ Μπέικερ σε συνέντευξή του στο Der Spiegel (5/9/2012): Στην Ελλάδα ειδικότερα, οι πλούσιοι δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους. Αντ ‘αυτού, τα χρήματα καταλήγουν σε λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους του κόσμου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, κατά την περίοδο 2003 – 2011 και μόνο, 261 δισεκατομμύρια δολάρια (€ 208 δισ.) παράνομο χρήμα από εγκληματικές δραστηριότητες, διαφθορά και φοροδιαφυγή έφυγε εκτός Ελλάδας. Είναι μια τεράστια απώλεια για μια τόσο μικρή οικονομία. Παρατηρήσαμε ότι ήδη το 2010 υπήρχαν παράνομες χρηματοοικονομικές ροές προς την Ελλάδα ύψους 90 δισεκατομμύρια δολάρια (73 δις ευρώ).
Το 2011, ήταν ακόμα 109 δισεκατομμύρια δολάρια (90 δις ευρώ). Σε μια ύφεση, γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τα άτομα και τις επιχειρήσεις να λάβουν δάνεια. Αυτό προσελκύει παράνομα κεφάλαια τα οποία χρησιμοποιούνται για να κλείσουν το χάσμα. Και μια τέτοια κρίση είναι, φυσικά, η τέλεια ευκαιρία για να ξεπλύνουν χρήματα. Οι κάτοχοι μαύρου χρήματος αγοράζουν φθηνά ακίνητα και ελπίζουν ότι θα αξίζει περισσότερο σε 10 ή 15 χρόνια.
Από αυτή την άποψη, οι επενδυτές του υποκόσμου έχουν πολύ περισσότερο χρόνο από ό, τι οι παραδοσιακοί επενδυτές. Πριν από την κρίση, η Ελλάδα είχε τη δεύτερη μεγαλύτερη παραοικονομία από τις 25 συμμετέχουσες χώρες στην έρευνα του ΟΟΣΑ.
Μόνο το Μεξικό ήταν σε χειρότερη θέση. Εκτός από την παράνομη ροή των χρημάτων από τη χώρα, αυτή η παραοικονομία περιλαμβάνει, επίσης, τη φοροδιαφυγή, τη δωροδοκία και το σύστημα της εμπορικών συναλλαγών τοις μετρητοίς.
Με άλλα λόγια το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα είναι ένα πλυντήριο πρώτης τάξης για το μαύρο χρήμα εντός και εκτός χώρας.
Με τις κυβερνήσεις να φροντίζουν έτσι ώστε να μην θιγεί στο ελάχιστο το κύκλωμα αυτό.
Η εισροή μαύρου χρήματος της τάξης των 200 δις δολαρίων ή 162 δις ευρώ τα χρόνια της κορύφωσης της κρίσης και των μνημονίων 2010-2011 εισήλθε για να ξεπλυθεί και να νομιμοποιηθεί υπό το άγρυπνο βλέμμα της τρόικας και υπό καθεστώς πλήρους αυθαιρεσίας και ασυδοσίας των εγχώριων τραπεζών που βρήκαν την ευκαιρία να αντλήσουν τεράστιο όγκο κεφαλαίων και να κατοχυρώσουν τον ρόλο τους ως πλυντήρια μαύρου χρήματος.
Το οκτάμηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου του 2012 οι άμεσες επενδύσεις εμφάνισαν καθαρή εισροή ύψους 2,1 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 1,7 δισεκ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011).
Οι εξελίξεις αυτές αντισταθμίστηκαν εν μέρει από τη μείωση των τοποθετήσεων ξένων σε καταθέσεις και repos στην Ελλάδα κατά 10,2 δισεκ. ευρώ (εκροή).
Danioliptes
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.