Δεν ρωτάνε όμως τους φορολογούμενους γιατί έκλεισαν 200.000 μαγαζιά κάθε μορφής μέσα σε 3 χρόνια και γιατί δίνουν όσο-όσο τα σπίτια τους για πούλημα και για νοίκι. Φέρνουν δε, στο υπουργείο Οικονομικών και το παράδειγμα της Βουλγαρίας ότι με φορολογικούς συντελεστές 10% δεν έχουν επενδύσεις της προκοπής και νομίζουν ότι πείσανε τους φορολογούμενους και ξοφλήσανε.
Γιατί όμως δεν ρωτάνε τους φορολογούμενους τι τραβάνε με τους φόρους και τι σημαίνουν οι φόροι στη ζωή τους ενώ τους ρωτάνε, κάθε τρεις και λίγο, ποιο κόμμα θα ψηφίσουν στις εκλογές;
Γιατί δεν κάνουν και ένα γκάλοπ ανάμεσα στους φορολογούμενους για να μάθουν τις αντιδράσεις τους στους φόρους και τις προτάσεις τους για την φορολογική πολιτική;
Γιατί δεν ρωτάνε τους φορολογούμενους την αλήθεια ότι η απώλεια της φορολογικής συνείδησης τους και η φοροκλοπή είναι αποτέλεσμα της ανυπαρξίας έργων από την πολιτεία που να δικαιολογεί την υπέρογκη φορολόγηση;
Γιατί δεν κάνουν ένα γκάλοπ με μοναδική ερώτηση τι πιστεύουν οι φορολογούμενοι για τους φόρους τους ώστε να εισπράξουν κατά 100% την απάντηση ότι πηγαίνουν για την χρηματοδότηση των πελατών των κομμάτων, των ιδίων των κομμάτων και των αναγκών βουλευτών και υπουργών των υπουργείων τους και του κηφηναριού του κράτους;
Κατά την άποψή μου δεν τους ρωτάνε και δεν τους χαμπαρίζουνε (που λέει και ο λαός) γιατί χωρίζουνε τους φορολογούμενους σε τρεις κατηγορίες.
Αυτούς που έχουνε στο χέρι και τους εκβιάζουν να πληρώσουν φόρους θέλουν δεν θέλουν.
Αυτούς που έχουν «ειδικές» καταναλωτικές και παραγωγικές ανάγκες όπως είναι η «απαίτηση» τους να έχουν αυτοκίνητο και άρα βάζουμε υπέρογκους φόρους στην βενζίνη.
Η «απαίτηση» να έχουν φως και θέρμανση στο σπίτι τους άρα τους αλαλιάζουμε στον φόρο ρεύματος, φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Η «απαίτησή τους» να καπνίζουν και να πίνουν άρα τους κοπανάμε στους φόρους πολυτελείας.
Η «απαίτησή» τους να παράγουν προϊόντα που είναι συνδεδεμένα με τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου για την παραγωγή, πράγμα που για το κράτος σημαίνει σίγουρη φοροείσπραξη.
Αυτούς που δεν τους έχουν στο χέρι και υποτίθεται ότι θα τους πιάσουν από το κυνήγι που πάλι υποτίθεται ότι κάποια στιγμή θα αποφασίσουνε πως θα γίνει.
Η πρώτη κατηγορία των φορολογούμενων που τους έχουν στο χέρι και δεν βρίσκουν τον λόγο να τους ρωτήσουν αν υποφέρουν από τους φόρους είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων.
Τους μισθωτούς γιατί θέλουν δεν θέλουν θα τους φάνε τους φόρους από τον μισθό τους, από την φορολογική δήλωση που εκ των πραγμάτων δεν μπορούνε να μην κάνουν και από τον εκβιασμό ότι έτσι και δεν πληρώσουν θα τους πάρουν το σπίτι.
Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει από τον εκβιασμό ο φορολογούμενος μισθωτός είναι να παραιτηθεί από δουλειά του και να ζητιανεύει. Γιατί φόρος ζητιανιάς δεν έχει εφευρεθεί ακόμη…
Τους συνταξιούχους γιατί τους βουτάνε τους φόρους πριν μπούνε οι συντάξεις στο παντελόνι τους. Για να γλιτώσουν και οι συνταξιούχοι πρέπει ή να ζητιανέψουν ή να πεθάνουν πρόωρα.
Όσους βλακωδώς αγόρασαν ή έκτισαν σπίτι για να φύγουν από το νοίκι γιατί ή θα πληρώσουν τους φόρους ή θα πουλήσουν το σπίτι.
Στη δεύτερη κατηγορία που ανήκει ο «πλουτοκράτης Έλληνας» που έχει την απαίτηση για φως και θέρμανση σπίτι του, να οδηγεί αυτοκίνητο, να καπνίζει, να πίνει κρασί και να παράγει προϊόντα.
Το τσεκούρωμα έρχεται αυτόματα και η μόνη λύση του είναι να κόψει τις «κακές συνήθειες».
Συνεπώς και αυτήν την κατηγορία των φορολογουμένων δεν έχουν λόγο να την ρωτήσουν. Απλώς την γδέρνουν όποτε και όσο θέλουν.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν γενικά η επιχειρηματική κοινότητα του τόπου, βιομηχανίες, βιοτεχνίες, μικρομεσαίοι, έμποροι, ξενοδόχοι και άλλοι αχρείαστοι ελεύθεροι επαγγελματίες, κάθε μορφής επιχειρηματίες, βιομήχανοι βιοτέχνες και άλλοι αχρείαστοι για την σοβιετική αντίληψή μας.
Αυτούς δεν τους ρωτάνε ποτέ την γνώμη τους γιατί οι σοσιαλιστές δημοκράτες πολιτικοί μας δεν έχουν λόγο να ακούνε την άποψη των «εχθρών του λαού» που είναι οι επιχειρηματίες.
Βεβαίως τώρα που θέλουν επενδύσεις και ανάπτυξη βγάζουν προς τα έξω τον καλό τους εαυτό που δεν είναι τίποτε άλλο από ευχές και λόγια χωρίς αντίκρισμα.
Γιατί ξέρουν ότι αν θέλουν ανάπτυξη ο δρόμος είναι μόνο μέσα από μια αναπτυξιακή φορολογική πολιτική με ένα κράτος που μόνο θα σχεδιάζει και θα έχει αποτελεσματική μηχανή είσπραξης.
Όλα τα άλλα είναι σοσιαλισμοί της κακιάς ώρας που συντηρούνται μόνο με δανεικά και ελεημοσύνες όπως ο δικός μας.
Του Γιώργου Κράλογλου από capital
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.