Του Δημήτρη Ουζουνίδη
Επειδή βαρέθηκα να βλέπω γύρω μου να φεύγουν οι καλύτεροι, οι πιο άξιοι, οι πιο τίμιοι, οι πιο ευγενικοί.Το πιο “δυνατό” κομμάτι του πληθυσμού αφήνοντας πίσω του (και) τη σαβούρα. Να τα κάνει με τις αποφάσεις και την ψήφο της όλα ακόμα πιο χάλια.
Επειδή χαρίζουμε σε Γερμανούς, Αμερικάνους, Αυστραλούς και Άγγλους το πιο μορφωμένο, το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι μας, που τόσα χρόνια όλοι πληρώσαμε με τους φόρους μας για να λάβει πλουσιοπάροχα τη γνώση μέσω ενός συστήματος «δωρεάν» παιδείας.
Έξω τα παιδιά χρεώνονται μέχρι τα μπούνια με δάνεια σπουδών πριν καν την πρώτη τους μέρα στο πανεπιστήμιο. Θηλιά καλοφτιαγμένη στο λαιμό τους από το σύστημα, πριν καν ξεμυτίσουν απ’το σπίτι για να χρωστάνε και να τους έχουν στο χέρι.
Εδώ το κάνουμε και τσάμπα. Όλοι. Καλά. Το λέω αυτό και το πιστεύω, καλά.
Και μετά πάμε έξω και στο τσαμπέ, με μισθούς “καρότου” μπροστά απ’ το μαστίγιο, κεφαλαιοποιούμε τις θυσίες ενός ολόκληρου φορολογούμενου λαού για να πλουτίζουνε τα μούτρα τους. Τα παράσιτα. Οι πολυεθνικές τους.
Τα καπιταλόσκυλά κομματόσκυλά τους. Και χαιρόμαστε και εγκάρδια γιατί έχουμε τη δουλίτσα μας. Και μας λένε ότι όλα τα κάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας.
Ποια «πατρίδα» χωρίς τους φίλους μου; Και εδώ μένουμε λίγοι, όλο και λιγότεροι, δυναμώνουμε την φωνή μας (πάει μαζί με την οργή αυτό)… Αλλά δεν μπορώ να φωνάζω για δύο, για τρεις για δέκα, μένουμε λίγοι…
Καταφέρνουν αυτό που θέλουν, μας αποδεκατίζουν, δεν το καταλαβαίνεις;
Δεν γίνεται να φεύγεις και να μείνουμε εμείς οι λίγοι με τα κομματόσκυλα που ψήφισαν Σύστημα και Ελίτ… θα μας κάνουν τα ίδια και χειρότερα… Μείνε να το παλέψουμε… Μείνε να τους διώξουμε και να φτιάξουμε τον κόσμο μας όπως μας αξίζει, καλύτερο! Ονειρέψου με μάτια ανοιχτά εδώ…
Επειδή όσοι μένουμε πίσω έχουμε δουλειά να κάνουμε σκληρή. Κι έχει πέσει στους ώμους μας. Και πρέπει να τη βγάλουμε πέρα πάση θυσία. Για την Ελλάδα που γουστάρουμε. Που δε θα τους τη χαρίσουμε έτσι εύκολα. Που όσο κι αν ξερογλείφονται, που όσο κι αν ήδη αρπάζουνε κομμάτια της, εμείς τη διεκδικούμε και δεν την αφήνουμε έτσι απλά, χάρισμα μπροστά στα πόδια τους. Δε θα τους βγει έτσι απλά το αλισβερίσι τους με τα λαμόγια από πάνω μας. Θα έχουν να κάνουν και μαζί μας. Τώρα.
Επειδή δε γουστάρω να χάσω κανέναν άλλο από δίπλα μου, το λέω τώρα ευθαρσώς.
Εγώ θα μείνω.
Και θα παλέψω. Θα προσπαθήσω. Κι ας μου στοιχίσει.
Εσύ?
Danioliptes.gr