“Το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο…”

Της Μίνας Αφεντούλη

 

Το σχέδιο εξόντωσης της Ελλάδας ήταν καλά οργανωμένο και εκτελέστηκε στην εντέλεια του από τους δοσίλογους πολιτικούς που πέρασαν από τα βουλευτικά έδρανα.

 

Η πρώτη φάση του σχεδίου τους, ήταν να μας χώσουν μέχρι το λαιμό στα δάνεια. Εύκολη συνταγή, με τις τράπεζες να παίζουν το ρόλο του καλού και να παρακαλάνε για να μας δώσουν “τζάμπα” χρήμα. Στη συνέχεια, σκέφτηκαν ότι, αφού γίναμε όλοι ιδιοκτήτες σπιτιών και πανάκριβων αυτοκινήτων με δανεικά λεφτά, μπορούν να μας τα πάρουν πίσω επιβάλλοντας μας χαράτσια και τεκμήρια.

 

Το τρίτο βήμα ήταν να μας εθίσουν στην καλοπέραση και στην ευδαιμονία της αποχαύνωσης, του καναπέ και τουLifestyle. Το κόλπο γκρόσο αυτού του βήματος ήταν ήταν η φούσκα του χρηματιστηρίου.

 

Tελικά, στο κόλπο μπήκε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού το οποίο μάλιστα εθίστηκε στο εύκολο χρήμα και την ευδαιμονία που προσφέρει ο νεοπλουτισμός. Και κάπου εκεί περάσαμε στο επόμενο επίπεδο….

 

Μπήκαμε στο ευρώ! Κι εκεί σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε μία ακόμη μεγαλύτερη κομπίνα: εμείς κάναμε ότι δίναμε αναφορά στους εταίρους για τα δημοσιονομικά μας δεδομένα και εκείνοι κάνανε ότι μας πιστεύουν… Εμείς νομίζαμε ότι τους κοροϊδεύαμε, αλλά αυτοί έσπαγαν πλάκα μαζί μας.

 

Και όταν μας μάντρωσαν στο ευρώ, σήμανε η ώρα για την τελευταία φάση του σχεδίου.

 

Αφεθήκαμε ως βορά στα αρπαχτικά τα οποία ανενόχλητα μας αρπάζουν ότι έχουμε και δεν έχουμε. Από σπίτια και επιχειρήσεις μέχρι καταθέσεις κι όνειρα….

 

Και πώς έγινε αυτό, χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι; Έγινε γιατί το ντέρμπι ήταν στημένο κι από πριν ξεπουλημένο, που λέει κι ο φίλτατος Βασίλης Παπακωνσταντίνου… 

 

Όμως, ο Έλληνας βυθισμένος στα προβλήματα και την αβεβαιότητα αδυνατεί να δει την αλήθεια για την κομπίνα που παίχτηκε σε βάρος του και οδεύει σαν μελλοθάνατος το δρόμο του μαρτυρίουΕλλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας; Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς. 

Μπόρα είπες θα περάσει μα ο κόσμος τα `χει χάσει…

 

Το χειρότερο κομμάτι του σχεδίου όμως, όπως το έχουμε ξαναπεί, είναι αυτός ο αργός και βασανιστικός θάνατος που έχουν καταδικάσει την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του Έλληνα.

 

Ο ευτελισμός είναι νοείται στο γεγονός ότι έχεις φτάσει σε σημείο να πεινάς και να παγώνεις από το κρύο και παρόλα αυτά να συνεχίσεις να έχεις το χαμόγελο της ψεύτικης χαράς.

 

 

Το να μη μπορείς να αγοράσεις ούτε τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή σου και την επιβίωση της οικογένειας σου. Το να εκλιπαρείς την εφορία ή τη ΔΕΗ να σου κάνει διευκόλυνση στην αποπληρωμή του χρέους σου ώστε να μην σου αρπάξει η πρώτη τις οικονομίες και η δεύτερη να μην σε αφήσει στα σκοτάδια. Το να κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου, επειδή δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι ή τα κοινόχρηστα.

 

 

Το να περπατάς άσκοπα στους δρόμους ολημερίς κι οληνυχτίς, για να ξεχνάς ότι είσαι άνεργος. Το να αντιμετωπίζεις διαρκώς τα βλέμματα οίκτου των άλλων. Το να βλέπεις τα παιδιά σου μπροστά σε ερείπια ονείρων και να μη μπορείς να κάνεις το παραμικρό για την αναστήλωσή τους.

 

 

Το να δέχεσαι μόνο μουρμουρίζοντας την προς τα χείρω αλλαγή στη ζωή σου. Το να γυρνάς και το άλλο μάγουλο στα διάφορα χαστούκια που σχεδιάζει η τρόικα και εκτελεί η τρικολόρε κυβέρνηση.

 

Το να σταματάς να ελπίζεις για το αύριο και να σταματάς να κοιτάς την ανατολή ως μία νέα αρχή. Το να ξέρεις ότι πλέον χωρίς να έχεις διαπράξει κάποιο έγκλημα καταδικάστηκες σε θάνατο και μένει απλώς να σου ανακοινωθεί η ημερομηνία της εκτέλεσης της ποινής σου.

 

Το χειρότερο από όλα είναι ότι πλέον γνωρίζεις. Απλά δε θέλεις να παραδεχθείς ότι η υπομονή έχει εξαντληθεί. Ακόμη και να βολευτεί το παιδί σου σε μία θεσούλα, στην οποία θα παίρνει 400 ευρώ μικτά, την άλλη μέρα εσύ θα έχεις χάσει 400 ευρώ από την σύνταξή σου.

 

Τώρα ξέρεις πια το παιχνίδι. Κανείς δεν πρόκειται να σε σώσει. Κανείς δεν πρόκειται να νοιαστεί για σένα. Αυτοί που σε κυβερνούν έχουν βγάλει τα λεφτά τους αλλά και τα δικά σου στο εξωτερικό και κάνουν πάρτυ πίνοντας εις βάρος του κορόϊδου.

 

Δεν είναι χειρότερο τώρα που ξέρεις τι γίνεται από το να μην ξέρεις; Δεν είναι πιο μεγάλο το μαρτύριο όταν ξέρεις ότι μπορείς να το τελειώσεις κι όμως δεν το κάνεις; Τι περιμένεις;

 

Danioliptes.gr