Η σιωπή πρέπει να ακουστεί

του Δημήτρη Ουζουνίδη

Δεν είμαστε λαϊκά δικαστήρια, ούτε επιδιώκουμε να τα υποκαταστήσουμε, όταν λέμε ότι αυτοί που κρατάνε την εξουσία στα χέρια τους -ανέκαθεν στην Ελλάδα- κοιτάνε μόνο κέρδη και ζημιές όταν εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.

 

Δεν είμαστε κήνσορες που σπέρνουν διχόνοια μέσω Ίντερνετ, όπως μας κατηγορούν οι πληρωμένες πένες.

Απλά έχουμε το δικαίωμα να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο έτσι όπως το ονειρευτήκαμε κι έτσι όπως από τα παιδικά μας χρόνια ακόμα το φανταζόμασταν, διότι είμαστε τα θύματα της κρίσης και βιώνουμε την κρίση καθημερινά, δίνοντας αγώνα για επιβίωση κόντρα σε πάρα πολλούς δηλωμένους και ορκισμένους εχθρούς μας και ψεύτικους φίλους που τους νοιάζει μόνο η μαρμίτα και κυνηγάνε ψήφους σε συγκεντρώσεις, όπου κανονικά οι διαμαρτυρόμενοι θα έπρεπε να μην τους αφήσουν να πατήσουν το πόδι τους και να μη μιλάνε για τα δικαιώματα της εργατιάς και της φτωχολογιάς.

Η κρίση σε κάθε νοικοκυριό έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά.  Σε μια οικογένεια, ο πατέρας άφησε γυναίκα και παιδιά και ζει δουλεύοντας για το φτωχοκάματο σε συνθήκες άθλιες κι ανάλογες με εκείνες των μεταναστών-σύγχρονων δούλων στις φυτείες όχι μόνο στη Μανωλάδα αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας που ανέδειξαν άξια τέκνα στη λαμογιά για να συνεχίσουν το καταστροφικό έργο τους ως βουλευτές.

Σε άλλη οικογένεια, οι γονείς αρχίζουν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, όταν απολύονται, δεν βαστάνε λυγίζουν από τα ψυχοφάρμακα κι αφήνουν πίσω μικρά παιδιά που από την τόσο τρυφερή ηλικία τους μαθαίνουν την επιβίωση.

Κι αυτά τα μικρά παιδιά μπορεί να είναι υποσιτισμένα κι αυτό δεν είναι προπαγάνδα όλων όσων γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών στην καθημερινότητά μας όπως μας κατηγορούν οι κυβερνώντες και οι υμνητές της. Είναι αυτά τα παιδιά που σιωπηλά υπομένουν ένα μαρτύριο, στο οποίο καταδικάστηκαν στο όνομα της διάσωσης της ελίτ, του καθεστώτος διαφθοράς διαπλεκόμενων πολιτικών-τραπεζιτών-ψευδοεπιχειρηματιών που θησαύρισαν, απομυζώντας τα έσοδα στο δημόσιο ταμείο που ως γνωστόν προέρχονται από τους απλούς πολίτες.

Μιλάμε για τους απλούς πολίτες που παραμένουν νομιμόφρονες όχι πλέον γιατί σέβονται τους νόμους, αφού το Σύνταγμα το έχουν ήδη κάνει κουρελόχαρτο αυτοί που υποτίθεται ότι ορκίζονται να τον υπηρετούν, αλλά γιατί ήδη οι απλοί πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι ζούνε σε ένα καθεστώς δικτατορικό, ίσως όχι τόσο από άποψη έκφρασης πολιτικών ελευθεριών αν και σήμερα ακόμη εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι σε αυτό τον τόπο, όσο οικονομικά αν λάβουμε υπόψη όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί με στόχο την οικονομική υποδούλωση αυτής της τεράστιας σιωπηλής πλειονότητας Ελλήνων και μεταναστών σε αυτή τη χώρα. Είναι δίκαιο τα μέτρα αυτά να επιβάλλονται μόνο σε αυτούς που ήδη η κυβέρνηση τους έχει υποδουλώσει οικονομικά με την πτωχοτραπεζοκρατική και φιλοπαρασιτοεπιχειρηματική πολιτική της;

Για την κυβέρνηση βέβαια κι όσους λοιπούς αρμέγουν τον κρατικό κορβανά κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους αλλά και για αυτούς που η κρίση δεν χτύπησε την πόρτα τους είτε λόγω τύχης είτε λόγω βύσματος, δεν υπάρχουν υποσιτισμένα παιδιά λες και μόνο αν το διαβάσουν στη NewYorkTimes θα το πιστέψουν (σ.σ. το σχετικό ρεπορτάζ υπάρχει στην ιστοσελίδα της αμερικανικής εφημερίδας), δεν είναι δύσκολο να επιβιώσει κανείς με 500 ευρώ το μήνα και ότι όπως και να έχει, η πολιτική και οικονομική «σταθερότητα» δεν είναι δυνατόν να υποκατασταθεί από την επανάσταση. Δυστυχώς, αυτά δεν τα ακούμε μόνο από ανθρώπους που ζούνε στον γυάλινο κόσμο τους και αμείβονται αδρά για να πετάνε κάθε τρεις και λίγο ψέματα.

Το ακούμε από ανθρώπους που δεν έκαναν τον κόπο να συνομιλήσουν με συνανθρώπους τους που αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα και εξακολουθούν να τους αντιμετωπίζουν ως μιάσματα, ως γραφικούς, ως περιθωριακούς, ενώ λίγο αργότερα μπορείς να τους δεις να προσποιούνται ότι δίνουν μεγάλη προσοχή στις μπουρδολογίες που πετάει κάθε εγκάθετος που παρασιτοζωεί σε βάρος των τίμιων.

Ίσως να μην μπόρεσαν να το χωνέψουν ποτέ ότι θα έρθει κι η σειρά τους, αν δεν έχει ήδη σημάνει. Ίσως έκλειναν τα αυτιά τους εκ του ασφαλούς σκεπτόμενοι προφανώς όταν τους έλεγαν σήμερα έχεις τη δουλίτσα σου, αλλά ακριβώς επειδή έχεις τη δουλίτσα σου να ξέρεις ότι θα είσαι το επόμενο θύμα αυτής της πολιτικής. Όλη η Ελλάδα είναι μια Μανωλάδα ή θα γίνει μια Μανωλάδα με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση.

Όσο για την αντιπολίτευση, τα κροκοδείλια δάκρυα των υποψήφιων θιασωτών της συνέχισης αυτής της πολιτικής της ελίτ, της πολιτικής του καταβροχθίζω ότι υπάρχει στη μαρμίτα πριν έρθει ο επόμενος γιατί έφαγε κι ο προηγούμενος, όταν βλέπουμε θιασώτες της στη Βουλή να πηγαίνουν σε χώρους διαμαρτυριών και να μη βρίσκουν κανένα να μιλήσουν πέρα από τους δικούς τους είναι μεν για εμάς μια ικανοποίηση αλλά θα ήταν ακόμη καλύτερο μάθημα για αυτούς που σκέφτονται μόνο τη μαρμίτα πώς αν τύγχαναν της ίδιας αντιμετώπισης που θα μπορούσαν οι διαμαρτυρόμενοι να επιφυλάξουν για έναν άνθρωπο της κυβέρνησης.

danioliptes.gr