Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου». Όμως, εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις. Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ’ έπιασαν κορόιδο.
Άκου ανθρωπάκο
Βίλχελμ Ράιχ
Πόσες ημέρες θα παραμείνουν κλειστές οι τράπεζες στην Ελλάδα στη διάρκεια του Πάσχα;
Θα ανοίξουν κανονικά μετά;
Είναι το ερώτημα που κυριαρχεί στα σπίτια των οικογενειών που σηκώνουν σιωπηλά το δικό τους σταυρό του μαρτυρίου. Οσων οικογενειών τέλοσπάντων αφήνουν χρήματα ακόμη σε τράπεζες.
Οταν ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος, προτιμά να στερηθεί την οικονομική ελευθερία του ο ελληνικός λαός στο όνομα της διασφάλισης της σταθερότητας των τραπεζών, αρνείται να αποκαλύψει τί πλιάτσικο έχει στηθεί με την περιουσία του ελληνικού λαού ακόμη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, τότε δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη για το τί ρόλο παίζει ο κάθε ηγέτης στον τομέα του σε αυτό τον τόπο.
Οταν ο Παπούλιας ρώτησε τον Προβόπουλο τί γίνεται με την Εθνική, του απάντησε δεν παρακολουθώ στενά το θέμα! Πώς είναι δυνατόν; Κι αλήθεια ποιος αποφασίζει τότε;
Τα αρπακτικά που κατήγγειλε ο Παπανδρέου και τώρα τον πληρώνουν για να κάνει διαλέξεις στο εξωτερικό και θα πληρώσουν και τον συμφοιτητή του, τον Σαμαρά, να κάνει τα ίδια;
Οι υπάλληλοι σπάζουν τη σιωπή τους
Τα παιχνίδια των τραπεζιτών έχουν καθίσει άσχημα στο στομάχι των τραπεζοϋπαλλήλων που βλέπουν ο ένας μετά τον άλλο την πόρτα της εξόδου από μια εργασία με πλήρη ασφάλιση και παροχές. Στην ανακοίνωσή τους έστειλαν μήνυμα στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών να μην τους πειράξουν, γιατί θα βγάλουν στη φόρα όλα τα άπλυτά τους, όλα τα βρώμικα μυστικά με το πλιάτσικο σε βάρος όλων μας. Μόνο που μια ανακοίνωση απειλητική δεν αρκεί.
Ας σπάσουν τη σιωπή τους οι τραπεζοϋπάλληλοι εδώ και τώρα. Η κοινωνία δεν μπορεί άλλο να υπομένει και να περιμένει τη σωτηρία από το πουθενά. Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του και να αντισταθεί. Κι οι τραπεζοϋπάλληλοι μπορούν να το κάνουν, καταγγέλλωντας την αισχροκέρδεια των αφεντικών τους και όσων κρύβονται πίσω από αυτά.
Παραθέτουμε ως Σύλλογος αποσπάσματα μιας επιστολής που έφτασε στα χέρια μας από μια υπάλληλο της Εθνικής Τράπεζας που επέλεξε να μην σιωπήσει, επιτιθέμενη παράλληλα στη συνδικαλιστική ηγεσία των τραπεζοϋπαλλήλων την οποία κατηγορεί ότι παίζει παιχνίδια συμφερόντων με τους τραπεζίτες στην πλάτη των εργαζόμενων και των πολιτών.
«Έγινε η απώλεια συνήθεια μας και για αυτό σωπαίνουν οι εργαζόμενοι μπροστά στην καταιγίδα; Οι μάσκες όμως πέφτουν συνεχώς στο καρναβάλι της κρίσης. Μέσα σε 3 χρόνια περάσαμε με ταχύτητα από τον παθητικό και γραφειοκρατικό στον εργοδοτικό.
Και τώρα πια στον επικίνδυνο συνδικαλισμό. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτούς τους συνδικαλιστές που με περισσή θρασύτητα έρχονται και μας προτείνουν να “βάλουμε πλάτη” για να σώσουμε την τράπεζα από τον αφελληνισμό;
Σε πανστρατιά συλλόγων και μελών καλούν οι αναίσχυντοι ενώ ακόμα το μελάνι δεν έχει στεγνώσει στην επιχειρησιακή του αίσχους, που εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Σε μια πανστρατιά που σκοπό έχει να σώσει την τράπεζα η όποια απορρόφησε ουκ ολίγα δις από το 2008.
Καλώς ήρθατε στην έρημο του πραγματικού
Δε μας κάνει εντύπωση βεβαία η στάση των συνδικαλιστών που καλούν τους υπάλληλους της Εθνικής να συμμετάσχουν στην επικείμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ) για να μην αφελληνιστεί η τράπεζα.
Συνεπάγεται λογικά όταν πουλούσαν φούμαρα στους εργαζόμενους ότι η ανάπτυξη της τράπεζας συνεπάγεται και τη δική μας ανάπτυξη, ή ακόμα και την ανάπτυξη της κοινωνίας. Γεγονός ότι είναι ότι τη δεκαετία 1996-2006 οι τράπεζες συνολικά υπερκέρασαν, πλούτισαν, πλήθυναν, επεκτάθηκαν, εξαγόρασαν αλλά λεηλάτησαν όλο την πλούτο της ελληνικής κοινωνίας (και όχι μόνο) και κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει σαν “αξία ανεκτίμητη”. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στις τράπεζες δεν πλούτισε από αυτές τις πρακτικές αλλά σαν εύκολο θύμα υπερχρεώθηκε πιστεύοντας στα λόγια των κυβερνητικών συνδικαλιστών ότι αυτή η ψεύτικη ευημερία είναι και δική τους και θα κρατήσει για πάντα. Σε αυτή τη λογική συνεπικούρησε και η φθονερή λογική των bonus, που συνέβαλλε τραγικά στη διάσπαση των εργαζομένων, έχοντας όμως πάλι την πλειοψηφία αυτών έξω από το χορό των εκατομμυρίων.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι επονομαζόμενοι “συνδικαλιστές” μας είπαν τώρα ότι πρέπει να αποτύχει η ΑΜΚ για να διατηρήσουμε την ελληνικότητα των τραπεζών αλλά και τις κατακτήσεις μας ως εργαζόμενοι.
ΛΑΘΟΣ 1ο: Δεν υπάρχει θέμα «αφελληνισμού». Εφόσον δεν υπάρχει τράπεζα που να μη συμμετέχει στο χρηματιστήριο, η αγορά μετοχών είναι ελεύθερη από όλους. Ξένα επενδυτικά κεφάλαια δεν απαγορεύθηκε πότε να συμμετάσχουν. Μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν, το κεφάλαιο είναι ένα, παγκόσμιο και το άφορα μόνο το κέρδος ή καλύτερα το υπερκέρδος. Δεν υπάρχει με αυτή την έννοια εθνική τράπεζα αλλά πολυεθνική.
ΛΑΘΟΣ 2ο: με την επέλαση των βαρβάρων, εγχώριων και μη, σε λίγο δεν θα υπάρχουν ουσιαστικά κατακτήσεις. Αντί να κόπτονται οι πουλημένοι συνδικαλιστές για την ΑΜΚ, ας κοιτάξουν τα χάλια για τα οποία αυτοί πάνω από όλους είναι υπεύθυνοι.
Τα τελευταία 3 χρόνια υπέγραψαν αρκετές επιχειρησιακές με μειώσεις μισθών, συνεταιριστικές τράπεζες έκλεισαν αφήνοντας τους εργαζόμενους στο δρόμο, πολλές ατομικές συμβάσεις με τις πολλαπλές σκανδαλώδεις εξαγορές και τα ταμεία μας είναι στο κόκκινο.
Καμιά απολύτως κίνηση για να οργανωθούν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες δεν έγινε, ίσα ίσα στις περισσότερες των περιπτώσεων ακούσαμε μόνο φανφαρονίστικα λόγια και στον εκβιασμό των τραπεζιτών πέσαμε οι εργαζόμενοι με ευκολία. Ούτε διασφάλιση των θέσεων εργασίας, ούτε σχεδιασμός για την προστασία των αποθεματικών ούτε προστασία των μισθών. Ποιος ο ρόλος τους; Την ιδία ώρα και ενώ ήδη έχουν υποστεί μειώσεις, ούτε κλαδική έχει υπογραφεί, αλλά τελειώνει άδω ο θεσμικός τους ρόλος με την κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης και του καθορισμού του μισθού απευθείας από την κυβέρνηση.
ΛΑΘΟΣ 3ο: οι συνδικαλιστές δήλωσαν ότι θα συμμετάσχουν στην ΑΜΚ και οι σύλλογοι αλλά κυρίως θα επιδιώξουν να συμμετάσχουν και τα ταμεία μας.
Το τζογάρισμα των εισφορών των εργαζομένων συνεχίζεται απρόσκοπτα και στην κρίση. Ωστόσο, το σοκαριστικό είναι ότι ο επικίνδυνος συνδικαλισμός πλέον, αυτός των διαδρομών και των γραφείων, αποκτά πλέον ξεκάθαρο ρόλο δίπλα στους τραπεζίτες και όχι απέναντι τους. Είναι ακόμα και σήμερα έτοιμος να τζογάρει όλο τον κόπο των εργαζομένων προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Γίνεται πλέον θεσμικός επενδυτής και δεν είναι πια ο συλλογικός διαπραγματευτής καλυτέρευσης της εργατικής θέσης, αλλά de facto δήμιος των εργατικών δικαιωμάτων. Ταυτίζεται δε με τις απόψεις του αρχιεπισκόπου Άνθιμου- αυτού που όλα τα έχουμε ακούσει από το στόμα του- προτρέπει τώρα το ποίμνιο του να επενδύσει στην Εθνική, προσβάλλοντας και αυτός το κοινό αίσθημα.
Hate to say I told you so
Το θέμα καταλήγει ότι σύσσωμοι όλοι οι εκφραστές του συστήματος προσπαθούν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους σε ψεύτικα και επίπλαστα διλήμματα. Καλούν τους εργαζόμενους σκανδαλωδώς να «σώσουν» την τράπεζα επιλέγοντας εργοδότη ενώ στην πραγματικότητα το δίλημμα είναι άμεσα ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) ή σε λίγο.
Είμαστε όμως σαν εργαζόμενοι πραγματικά σε αδιέξοδο;
Αν και η κατάσταση είναι δύσκολη και κρίσιμη (κι αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί) γεγονός είναι πως στην ώρα της κρίσης είναι που όλα μπορούν να ανατραπούν.
Το σημείο κλειδί είναι ότι δεν μπορούμε πλέον να εκχωρούμε τις τύχες μας σε επικινδύνους και εργοδοτικούς συνδικαλιστές που αδυνατούν να διαπραγματευτούν πάρα μόνο εις βάρος μας. Το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του, λοιπόν, άλλα πρέπει εμείς να το πλάσουμε. Κανείς δεν εγγυάται «σίγουρες» λύσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν συγκροτηθούν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες γύρω από γενικές συνελεύσεις οι οποίες θα αποφασίσουν τον τρόπο με τον όποιο θα αγωνιστούν αλλά και τη διάρκεια, τότε το παιχνίδι για αυτούς θα είναι από τα πριν χαμένο. Η γενικευμένη δυσαρέσκεια που επικρατεί στους τραπεζοϋπάλληλους δεν πρέπει να μείνει εγκλωβισμένη στα μυαλά τους αλλά να πάρει σάρκα και οστά μέσα σε συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς που οι αποφάσεις τους θα αμφισβητούν τη συνδικαλιστική ηγεσία που τους οδηγεί στο γκρεμό. Εάν αυτό δεν μπορέσει να γίνει άμεσα, τότε οι τραπεζοϋπάλληλοι θα οδηγηθούν πολύ γρήγορα ή σταδιακά με ορίζοντα ενός έτους σε έναν απίστευτο εργασιακό μεσαίωνα με άμεσες απολύσεις με μισθούς των 600 ευρώ, με διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία και με μηδενικές κοινωνικές παροχές.
Γεγονός είναι ότι ακόμα σε πολλούς τραπεζοϋπάλληλους η κατάσταση αυτή φαντάζει απίστευτη μέσα στη σκληρότητα της και για αυτό το λόγο είναι δύσκολο να κινητοποιηθούν. Πότε θα αφήσουν τη ζεστασιά της απάτης και κατηφορίσουν στη σκληρή πραγματικότητα;»
Δ. Κ., εργαζόμενη σε τράπεζα
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.