Αλήτες, λέρες, εργατοπατέρες

Το σύνθημα που κυριαρχεί στις εργατικές πορείες, όταν και όποτε γίνονται αυτές, δεν έχει καμία σχέση με τα συνθήματα που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν στη διάρκεια άσκησης της επαναστατικής γυμναστικής, στην οποία υπέβαλαν όλους ανεξαιρέτως τους εξοργισμένους που ήθελαν να διαδηλώσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους.

Το σύνθημα που σήμερα κυριαρχεί όχι στην κορυφή της πορείας όπου παραδοσιακά την κρατάνε ρεζερβέ τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, όπως λένε οι διαδηλωτές.

«Αλήτες, λέρες, εργατοπατέρες».

Παλαιότερα, όταν κάποιοι αναρχικοί το φωνάζανε δυνατά, οι υπόλοιποι διαδηλωτές τους κοιτούσαν με δυσφορία. Τώρα, το φωνάζουνε κι εκείνοι στις πορείες., ίσως όχι και τόσο δυνατά, αλλά ΤΟ ΦΩΝΑΖΟΥΝΕ.

Γιατί άραγε;

Συνοψίζωντας από την πολύχρονη προσωπική εμπειρία μας, το βαθμό εμπιστοσύνης που είχαμε προ κρίσης στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τον τρόπο λειτουργίας τους και αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει όχι ο κοσμάκης αλλά οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι σύγχρονοι δούλοι καταλήξαμε στις εξής απαντήσεις.

1. Διότι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των Εργατικών Κέντρων προέρχονται κυρίως από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτικών κομμάτων γενικά που έχουν λάβει θαλασσοδάνεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τις τράπεζες και τα έχουν φορτώσει στον ελληνικό λαό, αναγκάζοντάς τον να πληρώνει για ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών.

2. Γιατί κάθε φορά που αναζητήσαμε να μάθουμε για ποιο λόγο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αντιδρούν στο παλλαϊκό αίτημα για μπαράζ επαναλαμβανόμενων απεργιών είτε μας έλεγαν ότι είμαστε η χώρα που έκανε μέσα σε ένα χρόνο τις περισσότερες απεργίες από οποιαδήποτε άλλη –πότε στον κόσμο πότε στην Ευρώπη τι σημασία έχει άλλωστε- ή απλά δεν ήθελαν να μας απαντήσουν ή έστω να παρέμβουν, όταν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα.

 

Αδιάφοροι στα κοινωνικά προβλήματα

Υπό τη γενικευμένη επίθεση κράτους-κρατικοδίαιτων εργοδοτών προς τους εργαζόμενους, ο κόσμος περίμενε από τις ηγεσίες του συνδικαλισμού να μπούνε μπροστά στην αντίσταση ενάντια σε αυτή την πολιτική οικονομικής υποδούλωσης του ελληνικού λαού.

Δεν το κάνανε. Προτίμησαν να σιωπήσουν, γεμίζοντας το στόμα τους με τα χαρτονομίσματα σε ευρώ των επιδοτήσεων που συνέχισαν να λαμβάνουν υποτίθεται για τα συνδικαλιστικά όργανα και σωματεία, αντί να αποφασίσουν αποτελεσματικά μέτρα αντίδρασης στους μισθούς πείνας, τις απολύσεις, τη μείωση συντάξεων, μισθών, επιδομάτων ανεργίας και λοιπών βοηθημάτων.

Προτίμησαν να σιωπήσουν και να αποδεχτούν την πολιτική της κυβέρνησης, όταν έπρεπε να πάρουν την κρίσιμη απόφαση αν θα βγούνε μπροστά στον αγώνα ενάντια στην υποδούλωση των φτωχότερων και μεσαίας οικονομικής κατάστασης Ελλήνων.

Τα μικροκομματικά συμφέροντα ή τα διαπλεκόμενα συμφέροντα καλύτερα αποδεικνύεται υψηλότερα από το κοινό συμφέρον στην περίπτωση όχι μόνο των βουλευτών αλλά και των εργατοπατέρων.

Οι εργατοπατέρες θυμίζουν σήμερα αξιοθρήνητες απομιμήσεις των αμετακίνητων από τις θέσεις τους κηφήνων του Δημοσίου που εργάστηκαν όσο εργάστηκε στο Δημόσιο και ο Γιώργος Μέργος, πρώην γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών που απομύζησε επί δεκαετίες τεράστια ποσά από το Δημόσιο, καθώς τοποθετούνταν σε θέσεις-κλειδιά στο Δημόσιο από τις ΠΑΣΟκικές κυβερνήσεις, ο άνθρωπος που θησαύρισε, πληρωμένος αδρά από τον ελληνικό λαό για την πολυετή αργομισθία του στο Δημόσιο  για να μας δηλώσει λίγο πριν τα μαζέψει και φύγει από το δημόσιο βίο ότι ο βασικός μισθός παραείναι υψηλός στη χώρα μας!

Κάπως έτσι φτάσαμε στις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων που έχουν ήδη γίνει με τον άλφα ή βήτα τρόπο και αναμένουμε να απολυθούν τουλάχιστον άλλοι 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι τα τέλη του μηνός.

Κάπως έτσι έφτασαν οι εργαζόμενοι σε κάποια σημεία της Ελλάδας, όπως στη Βιομηχανική Μεταλλευτική, μετά από πολλούς μήνες απλήρωτοι να αποφασίζουν οι ίδιοι να αναλάβουν την τύχη των εργοστασίων στα χέρια τους.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων, αλλά κάτα ένα περίεργο λόγο παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι στις θέσεις τους, την ώρα που στα τέλη του μηνός θα δοθεί η χαριστική βολή στον Ελληνα εργαζόμενο με την πλήρη ισοπέδωση του ίδιου του δικαιώματός τους στην εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες και αξιοπρεπή μισθό.

Την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας.

Αυτό θα συμβεί σε λιγότερο από μία εβδομάδα από τώρα, καθώς η ισχύς της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας της ΓΣΕΕ και ο χρόνος της μετενέργειας για 45 κλαδικές συμβάσεις λήγει στις 14 Μαΐου. Η κατάργηση των επιδομάτων, όπως γάμου, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα την ώρα που 350.000 ανειδίκευτοι εργάτες θα δούνε τον μισθό τους να μειώνεται (τον βασικό) στα 586 ευρώ μεικτά και 511 ευρώ μεικτά για νέους έως 25 ετών.

Παραθέτωντας στοιχεία από το ρεπορτάζ της Ιωάννας Σωτήρχου στην Εφημερίδα των Συντακτών δείχνουμε μερικά αποτελέσματα, τα οποία επέτρεψαν ή συνεπικούρισαν και οι αντεργατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες των σωματείων των εργαζόμενων.

Από το 2010 μέχρι τις αρχές του 2013, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, τα νοικοκυριά με δύο άνεργα μέλη έχουν τριπλασιαστεί από 63.000 σε 190.000, ενώ αυτά με τρία άνεργα μέλη σχεδόν τετραπλασιαστηκαν από 10.000 σε 38.000.

Συνολικά 313.022 νοικοκυριά ζούν υπό πλήρη ένδεια σήμερα, σχεδόν ένα εκατομμύριο άνεργοι είναι και παντελώς άποροι, όπως και περίπου 150.000 παιδιά που σημαίνει ότι δεν έχουν την οικονομική στήριξη που δίνουν συνήθως οι γονείς στα παιδιά τους.

 

 

Συνδικαλιστικές ηγεσίες, το δεκανίκι της ελίτ

Κάπως έτσι, ένας συνδικαλισμός ξεπουλημένος, αποτελεί τον εγγυητή της κερδοφορίας της επιχείρησης και του τσακίσματος κάθε αντίστασης. Με συνδικαλιστές ρουφιάνους, χωροφύλακες της εργοδοσίας στέκεται εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια οργάνωσης των εργαζομένων.

Αλλά και όταν ο επίσημος συνδικαλισμός δεν είναι ξεπουλημένος και εργοδοτικός είναι κλαδικός. Νοιάζεται μόνο για τα συμφέροντα των μελών του και, για να διατηρήσει τα όποια δικαιώματα αυτών, δε διστάζει να συναινέσει στην εξόντωση των απέξω. Αφήνει τον εργοδότη να συνάπτει αυτά τα δουλοκτητικά συμβόλαια σφυρίζοντας αδιάφορα. Συνδιαχειριστής της κρίσης, συναινεί στην βαρβαρότητα, αρκεί το κομμάτι που εκπροσωπεί να «πέσει στα μαλακά».

Τα παραδείγματα πολλά: Από τους συνδικαλιστές του ΟΤΕ που δέχτηκαν να δουλεύουν οι νεοδιοριζόμενοι σε καθεστώς μαυρίλας, που επιτρέπουν την δουλοκτητική κατάσταση στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ -αρκεί να μην θιγούν οι δικές τους εργασιακές σχέσεις- μέχρι τους συνδικαλιστές στα νοσοκομεία, στον ΗΣΑΠ, στον ΟΣΕ…

Συνδικαλιστές που επιτρέπουν στον ίδιο εργασιακό χώρο, μπροστά στα μάτια τους, να υποτιμώνται ακόμη περισσότερο εργαζόμενοι κατόπιν συμβολαίου που το αφεντικό τους έκανε με τους εργολάβους. Συνδικαλιστές στα νοσοκομεία που επέτρεψαν να πεταχτούν εκτός περίθαλψης οι ανασφάλιστοι μερικά χρόνια πριν. Συνδικαλιστές στα νοσοκομεία που, εν μέσω των κλαδικών κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος, δεν είπαν ούτε κουβέντα για τον ασφαλιστικό νόμο που πέταξε ξανά εκτός περίθαλψης άλλους 300.000 ασφαλισμένους του ΙΚΑ λόγω της αύξησης των αναγκαίων για την υγειονομική ασφάλιση ενσήμων…

Τα παραδείγματα πολλά, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ με τη στάση της και με τις πράξεις της δείχνει ότι αποτελεί γερό στήριγμα της κυβέρνησης, και της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η ΓΣΕΕ έχει προσφέρει τεράστια βοήθεια για να περάσει το μνημόνιο. Με τη στάση της βοηθά την κυβέρνηση και την τρόικα να εμπεδώσουν το αίσθημα της απογοήτευσης, της μαζικής κατάθλιψης, της παραίτησης.

Σε όλο και πιο πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα γίνεται καθαρό ο προβοκατόρικος ξεπουλημένος ρόλος των εργατοπατέρων. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η ανεργία να φτάνει το 55% του πληθυσμού όλης της χώρας πλέον και η ΓΣΕΕ γα μιλά για κάποια αόριστη «λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της ανεργίας», προκηρύσσοντας αραιά και που μια 24ωρη απεργία για τα μάτια του κόσμου.

Δεν μπορεί πια ο λαός να βλέπει την επίθεση της χούντας τραπεζών κυβέρνησης τρόικας και vulturefundsνα πυροβολεί διαρκώς με αντεργατικά μέτρα, οι απολύσεις είναι εκατομμύρια, οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας να θυμίζουν αρχαία Σπάρτη και είλωτες και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να είναι απούσες και να περιορίζονται να ανακοινώνουν ότι οι εργαζόμενοι έχουν εξαντλήσει τα όρια αντοχής τους.  

Το πιο κρίσιμο ζήτημα, σήμερα, είναι να βρει το αγωνιστικό και ταξικό εργατικό κίνημα δρόμους για την ενότητα, το συντονισμό και τη μετωπική πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την τρόικα. Να μπολιαστεί το αυθόρμητο κίνημα με το συνειδητό να επιλέξουμε μορφές πάλης που θα «πονέσουν» αφεντικά και πολιτικές μαριονέτες.

Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση οι εργατικοί αγώνες μπορεί να είναι αποτελεσματικοί. Στη θέση των καθεστηκύιων συνδικαλιστικών ηγεσιών, ξεφυτρώνουν από τα κάτω πρωτοβάθμια σωματεία σε κλαδικό επίπεδο προς το παρόν που συμπαρασύρουν αρκετούς που θέλουν να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους αλλά δεν βρίσκουν συμμάχους και έχουν αποτελέσματα τόσο σε επίπεδο διεκδικήσεων όσο και σε επίπεδο δικαίωσης απέναντι σε εργοδότες που παραβιάζουν συλλήβδην την εργασιακή νομοθεσία. Κι όσο υπάρχει εναλλακτική, υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους μας ξεπούλησαν…

danioliptes.gr