Θα μπλέξουμε με την Task Force-άσχημα

Στην κατανομή των ρόλων, στο ψυχόδραμα της υποβοηθούμενης σωτηρίας/tough love, η Τρόικα ήταν ο κακός μπάτσος και η Task Force ήταν ο καλός. Άλλωστε, ο Horst Reichenbach και επελέγη για τον δεύτερο ρόλο, και είχε την άμεση σχέση με τον Manuel Barroso γι’ αυτό, αλλά και επένδυσε πολύ κόπο και δημόσια προσπάθεια, ακριβώς για τον ρόλο του «καλού».

Της βοήθειας προς την Ελλάδα, του ξεμπλοκαρίσματος καταστάσεων – τα γνωστά. Τα πράγματα έως τώρα πήγαιναν άλλοτε καλά, άλλοτε μέτρια. Τώρα πάμε να τα μπλέξουμε, άσχημα.Γνωστή, βέβαια, από καιρό η εντεινόμενη απόγνωση των Γάλλων της Task Force από την «επικοινωνία» με το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και τις -υποτίθεται- προσπάθειες αναδιοργάνωσης της Δημόσιας Διοίκησης. Αυτό όμως, το ότι θα τρελάνουμε τους Γάλλους, ήταν εξαρχής δεδομένο: τουλάχιστον ευχαριστήθηκαν τα γαλλικά και την πολιτισμένη διαχείριση του Αντώνη Μανιτάκη.

Τώρα όμως, αρχίσαμε να φέρνουμε στα όριά τους και τους Ολλανδούς. Όχι, όχι εκείνους που ήταν μαζί με τους Γάλλους για τη γενική αναδιάρθρωση της Διοίκησης. Όμως, Ολλανδοί -με όλη την επίμονη λογική τους- μελέτησαν και έκαναν προτάσεις για αλλαγή/αναμόρφωση των «υπηρεσιών εξωστρέφειας», οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες ανά το Δημόσιο: Υπουργείο Οικονομίας, ΥΠΕΞ (οι εμπορικοί ακόλουθοι, όπως και αν τους λένε τώρα), ΟΠΕ, Invest in Greece, εκθεσιακοί φορείς – όλος ο αστερισμός.

Η πρότασή τους, μετά από πλήθος συσκέψεις και συζητήσεις, ήταν: να ενοποιηθεί η στρατηγική στο ΥΠΟΙΚ, να συνενωθούν οι λειτουργικοί βραχίονες, να δοθεί τελική λύση στους εμπορικούς. Η «πολιτική ηγεσία» άκουσε, ευχαρίστησε, συμφώνησε.

Τώρα, το πάει αλλού το πράγμα: η συγχώνευση Invest in Greece-ΟΠΕ προωθείται με άλλη λογική, οι εκθεσιακοί φορείς προσεγγίζονται με λογική Θεσσαλονίκης, κυρίως όμως η στρατηγική επιχειρείται να «εξαχθεί» προς το Invest in Greece προκειμένου να λειτουργεί πιο «αυτόνομα». Τελευταία μάλιστα -με τη θέσπιση των θέσεων αναπληρωτών υπουργών και την όλη συζήτηση περί ανασχηματισμού- ακούστηκε πάλι η ιδέα περί δημιουργίας Υπουργείου Εξωτερικού Εμπορίου (ή: Υπουργείου Εξωστρέφειας), πιο κοντά στο ΥΠΕΞ παρά στο ΥΠΟΙΚ. Οι Ολλανδοί σκούζουν ότι τους δουλεύουμε…

Όμως η δημιουργία δυσάρεστου κλίματος με την Task Force πάει να αποκτήσει και πιο αιχμηρή διάσταση – με την Institution for Growth (ή όπως αλλιώς, τελικά, βαφτιστεί) το Αναπτυξιακό Ταμείο για την Ελλάδα. Εδώ, η ρίζα ξεκινάει από πρωτοβουλία του ίδιου του Barroso, αλλά βρήκε τεχνική/πολιτική στήριξη στο Βερολίνο με βραχίονα της KfW που -υποτίθεται- θα έδινε πολύτιμη τεχνογνωσία για λογική ανοικοδόμησης χαλασμάτων (από την επανένωση των Γερμανιών, μετά την μεταπολεμική ανασυγκρότηση).

Εδώ, κινητοποιήθηκε ενδιαφέρον -από KfW μέχρι Caisse des Depots στη Γαλλία, ή και Βέλγιο, κυρίως όμως προσήλθε η ΕΤΕ/ΕΙΒ- έγινε μελέτη από την Oliver Wyman (πλήρωσε το Ίδρυμα Ωνάση), ευαισθητοποιήθηκε ο ΣΕΒ, ο εφοπλισμός και η Hellenic Initiative (θυμάστε; τους ΕλληνοΑμερικάνους…)

Αντιρρήσεις που είχαν προβληθεί από μέρη της Commission/DG Comp., μάλλον πήγαν πίσω. Το ΙΜF, που είχε άλλες αντιρρήσεις, έφθασε να το συζητάει… Η λογική του IfG, που θα μπορεί να κινητοποιεί πόρους από τις αγορές, χωρίς να είναι Τράπεζα, κυρίως δε, να «ξεκολλάει» επενδυτικά σχήματα (π.χ. στους αυτοκινητόδρομους ή στο νέο Αεροδρόμιο Ηρακλείου) δημιούργησε ανερχόμενο ενδιαφέρον, αλλά…

Αλλά η ίδια η ελληνική πλευρά -το project ξεκινάει από εποχής Χρυσοχοϊδη, πάγωσε επί Διαμαντοπούλου, προχώρησε επί Χατζηδάκη, «διαχύθηκε» επί Μηταράκη (βρέθηκε τώρα η πατέντα να κολλήσει πάνω στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό το Κατάρ, σίγουρα τώρα θα πουν ότι θα προστεθεί και η China Dev. Bank), βρίσκει δύσπιστο τον Στουρνάρα- δεν δείχνει να ξέρει πού το πάει.

Ο Reichenbach, έχοντας τη θετική έως ενθουσιώδη στήριξη των (υποτίθεται…) κορυφαίων -τρεις Έλληνες πρωθυπουργοί (ΓΑΠ, Παπαδήμος, Σαμαράς), ο Barroso, η κυρία Μέρκελ- επιστρέφει στην Κορυφή με επιστολογραφία, μην και ξεκολλήσει το project. Περίεργα πράγματα.

Αντώνης Παπαγιαννίδηςαπό protagon