Διαβάζω το λήμμα «αυτισμός» στη Βικιπαιδεία: ο αυτισμός είναι διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς κι από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά
Διαβάζω, στη συνέχεια, την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ «η οποία επαναβεβαίωσε την απόφασή της για την απεργιακή κινητοποίηση κατά του πραξικοπηματικού λουκέτου στην ΕΡΤ σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα». Η απεργία, λοιπόν, συνεχίζεται όπως συνεχίζεται η μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως συνεχίζεται η επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά.
Κρίμα για την εξέλιξη μεγάλων, ιστορικών σωματείων: από τότε που βρέθηκαν ανάμεσα στους μεγαλοϊδιοκτήτες και στην άκρα Αριστερά, έχασαν κάθε κύρος και λογική. Σήμερα, οι συνδικαλιστές στα μέσα ενημέρωσης, χρησιμοποιώντας το τετριμμένο λεξιλόγιο των εξωκοινοβουλευτικών φυλλαδίων, καταγγέλλουν «την εκστρατεία εκφοβισμού και εκβιασμού των εργαζομένων και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που έστησαν εκδότες και καναλάρχες, οι οποίοι συντάσσονται με τον τρόπο αυτό με την προκλητική, αντιδημοκρατική στάση της κυβέρνησης Σαμαρά.».
Ας μην ξανασυζητήσουμε τη στάση της κυβέρνησης Σαμαρά διότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: ο αριστερός συνδικαλισμός -ο κάποτε μοναδικός, εφόσον η Αριστερά ήταν εκείνη που διεκδικούσε εργασιακή δικαιοσύνη- έχει αναδειχθεί σε σύγχρονο κατεστημένο, ένα κατεστημένο από ημιαγράμματους και φανατικούς, από κομματικούς πολυλογάδες «με μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και στερεότυπη συμπεριφορά».
Κι ενώ η λογική υπαγορεύει ψυχραιμία, προτάσεις, λύσεις ειρηνικές και συνεργατικές, οι συνδικαλιστικές επιτροπές χαιρετίζουν τις εφημερίδες που δεν κυκλοφόρησαν, «σεβόμενες το δικαίωμα στην απεργία και τις αποφάσεις των σωματείων» και τις επιβραβεύει επιτρέποντας την κυκλοφορία τους. Έτσι, αν κι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου, «επιτρέπεται» να κυκλοφορήσουν όλες οι εφημερίδες της Αριστεράς -Αυγή, Ριζοσπάστης, Δρόμος της Αριστεράς, Ελευθεροτυπία, Εποχή, Εφημερίδα των Συντακτών, Πριν- συν το Κέρδος, η Ελλάδα Αύριο και η Ναυτεμπορική.
Ήταν τα καλά παιδιά και τώρα τα χειροκροτούμε – επιπλέον, επιβάλλουμε μια δικτατορία: εν προκειμένω, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Πιθανώς βλέπουμε σκηνές από το μέλλον, το θλιβερό trailer μιας υποτιθέμενης αριστερής εξουσίας, σκοτεινής σαν τα χθόνια βάθη.
Η ενημέρωσή μας είναι εξασφαλισμένη: σε όλα τα άλλα μέσα θα συνεχιστεί η απεργία, αλλά, εφόσον θα κυκλοφορούν οι εφημερίδες της Αριστεράς, μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη – η αριστερή δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης! Να, λοιπόν, που μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια, το παραδέχομαι, εύκολη, πλην ακαταμάχητη, διάγνωση: ο συνδικαλισμός, ιδιαίτερα εκείνος που πρόσκειται στα αριστερά κόμματα, εμφανίζει σοβαρά συμπτώματα αυτισμού. Αποκοπή από την κοινωνία, επαναληπτικότητα, μηχανικές κινήσεις, βίαια ξεσπάσματα, αδυναμία συνεννόησης με τους άλλους. Το τραχύ ιδίωμα, ο επιτακτικός τόνος, μια σκιά απειλής: το αιχμάλωτο πνεύμα της ελληνικής Αριστεράς που κάποτε υποσχόταν δημοκρατία, μετριοπάθεια και πρόοδο.
Σώτη Τριανταφύλλουαπό protagon
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.