Σαμαράς ή Τσίπρας;

Συνιστά λανθασμένη τακτική η πρόθεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει το κατεστημένοότι δεν θα κινδυνεύσουν τα συμφέροντά του ανοίδιος γίνει πρωθυπουργός.

 

Παγιώνεται πλέον στη συνείδηση του κόσμου το ερώτημα στο οποίο θα κληθούν να απαντήσουν περίπου επτά εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές: Σαμαράς ή Τσίπρας; Ποιον από τους δύο θέλουν για πρωθυπουργό;

 

Ο πρώτος, ο Αντώνης Σαμαράς, θα προσέλθει ενώπιον των ψηφοφόρων βαρυνόμενος με το έργο της κυβέρνησής του, την καταστροφή δηλαδή της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων, έχοντας εφαρμόσει μια πολιτική που επέφερε δραματική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης όλου του έθνους. Θα προσπαθήσει να πείσει τον κόσμο ότι όλα αυτά τα δεινά ήταν για το καλό του.

 

Χειρότερη καταστροφή θα υφίστατο ο πληθυσμός της Ελλάδας, θα ισχυριστεί ο Σαμαράς, αν ο ίδιος δεν του έκοβε σχεδόν τον… μισό μισθό ή τη μισή σύνταξη, αν δεν έστελναν αυτός και ο Γιώργος Παπανδρέου ένα εκατομμύριο Έλληνες στην ανεργία, αν δεν απειλούσαν να κατασχέσουν τα σπίτια όσων χρωστούν δάνεια στις τράπεζες τώρα που μειώθηκαν δραματικά τα εισοδήματά τους.

 

Ο Τσίπρας είναι άπειρος στην άσκηση της διακυβέρνησης. Το ίδιο και τα στελέχη που τον περιβάλλουν, ισχυρίζονται τα κυβερνητικά κόμματα. Σωστό είναι το επιχείρημα αυτό. Μήπως όμως ήταν πεπειραμένα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ το 1981, όταν έφτιαξαν κυβέρνηση; Όχι, βέβαια. Αλλά και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, πριν από τις εκλογές του 2004 που έβλεπαν ότι θα τις έχαναν, για απειρία στην άσκηση της εξουσίας δεν κατηγορούσαν τον Κώστα Καραμανλή; Σε καμιά απολύτως περίπτωση η μομφή της απειρίας δεν απέτρεψε την εκλογική συντριβή αυτών που εκτόξευαν την κατηγορία!

 

Με άλλα λόγια, η κατηγορία της απειρίας είναι σωστή, αλλά εντελώς ασήμαντη στην πολιτική. Μόνο οι σίγουρα χαμένοι καταφεύγουν σε αυτήν.

 

Δεν πείθεται κανένας ψηφοφόρος να προτιμήσει έναν «πεπειραμένο» που τον έχει καταστρέψει από έναν «άπειρο» για τον οποίο τρέφει, τουλάχιστον, την αμφιβολία της ελπίδας μήπως κυβερνήσει καλύτερα. Αναφερόμαστε φυσικά σε όσους ψηφοφόρους ταλαντεύονται και προβληματίζονται αν πρέπει να ψηφίσουν άλλο κόμμα. Τούτη τη φορά όμως είναι εκατομμύρια αυτοί οι Έλληνες πολίτες, καθώς όλες οι σταθερές έχουν καταρρεύσει και η κοινωνία μας βρίσκεται σε πρωτοφανή αναβρασμό.

 

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό οδεύει προς πλήρη διάλυση. Ως κόμμα εξουσίας το ΠΑΣΟΚ τελείωσε και η ΝΔ δεν αισθάνεται καθόλου καλά.

 

Υπέρ Σαμαρά, η ελίτ της χώρας, φυσικά. Υπέρ Σαμαρά, και οι ξένοι επικυρίαρχοι. Αταλάντευτα. Θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τον ξαναβγάλουν. Πολύ σωστά πράττουν από τη σκοπιά τους. Τα δικά τους συμφέροντα διασφαλίζει, όσο περισσότερο μπορεί στις σημερινές συνθήκες. Γνωρίζουν άριστα γιατί τον στηρίζουν.

 

Άγνωστη η στάση του λαού. Θα φανεί στις κάλπες. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση «γδέρνει» μισθολογικά, φορολογικά και κοινωνικά τους Έλληνες και καταποντίζει το βιοτικό τους επίπεδο εντελώς συνειδητά με την πολιτική που ακολουθεί. Αν οι ψηφοφόροι υπερψηφίσουν τον Σαμαρά, αυτό σημαίνει ότι απαιτούν συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Τώρα ξέρουν.

 

Ο λαός θα βγάλει τον Τσίπρα, αν φυσικά τον βγάλει. Τον λαό πρέπει να πείσει ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα καλυτερεύσει τη ζωή του. Συνιστά λανθασμένη τακτική η πρόθεσή του να πείσει το κατεστημένο ότι δεν θα κινδυνεύσουν τα συμφέροντά του αν ο ίδιος γίνει πρωθυπουργός. Δεν πρόκειται η ελίτ να επιλέξει Τσίπρα αντί Σαμαρά. Ποτέ!

 

Γιώργος Δελαστίκ από Έθνος