Ζητείται ελπίς…

…Ο τίτλος του έργου του Αντώνη Σαμαράκη, πιο επίκαιρος από ποτέ, μου έρχεται συχνά στο μυαλό στην προσπάθεια μου να περιγράψω την εικόνα που παρουσιάζει η γενιά των 30. Της γενιάς που ρίχθηκε στην αγορά εργασίας, με το πτυχίο στα χέρια, ως η γενιά των 700 ευρώ.

Τότε είχε φανεί πολύ άσχημα σε όλους: “Για 700 ευρώ χάσαμε τόσα χρόνια στα θρανία και τα Πανεπιστήμια. Εμείς είχαμε όνειρα και σχέδια για τη μεγάλη ζωή που θα κατακτούσαμε αφού αλλάζαμε τον κόσμο” αναρωτιόντουσαν όλοι…Με 700 ευρώ δεν πας και πολύ μακριά…

Λίγα χρόνια αργότερα, η τότε «γενιά των 700 ευρώ» έμελλε να φάει κι ένα δεύτερο, ακόμη, πιο ηχηρό χαστούκι. Η οικονομική κρίση έκοψε φτερά, όνειρα και ελπίδες. Τα 700 ευρώ έγιναν 450 ευρώ και αργότερα 300 ευρώ και συνεχώς και λιγότερα, ανάλογα με τον εργοδότη και τη φύση της εργασίας.

 

Την περασμένη εβδομάδα τα συναισθήματα για τη γενιά – δέκα ετών μικρότερης της γενιάς των 700 ευρώ – διαδέχθηκαν το ένα το άλλο.

 Την μία ημέρα ανακοινώθηκαν οι βάσεις εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την επόμενη το ποσοστό της ανεργίας στους νέους που κατέγραψε νέο ρεκόρ και έφτασε τον περασμένο Μάιο στο 62,9%.

 

Εμάς αλλιώς μας τα είπανε όταν πασχίζαμε να μπούμε στο Πανεπιστήμιο… Το «μάθε παιδί μου γράμματα» έγινε πολύ γρήγορα «γίνει παιδί μου επιστήμονας».  Τώρα τα παιδιά που έδωσαν Πανελλήνιες είχανε ως πρώτο μέλημα τους να εντοπίσουν τη σχολή που θα τους εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση κι όχι να γίνουν «επιστήμονες χρήσιμοι στην κοινωνία».  Τα όνειρα και οι ελπίδες κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Άλλωστε, αυτό επιβεβαίωσαν μία ημέρα αργότερα τα στοιχεία της Eurostat για την ανεργία στην Ευρωζώνη. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Ελλάδα, αφήνοντας πίσω ακόμη και την Ισπανία ενώ σχεδόν 7 στους 10 νέους στη χώρα βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα οι νέοι αυτής της χώρας – το μέλλον και η ελπίδα της – αναζητούν ελπίς. Δίνουν μάχες δύσκολες κι αδιέξοδες, όμως, όπως έλεγε και ο Σαμαράκης, ακόμη και σε αυτές τις φαινομενικά αδιέξοδες καταστάσεις μπορούμε και πρέπει να διακρίνουμε αχτίδες ελπίδας.

Γιατί ακόμα κι όταν φτάνουμε στο απροχώρητο… «Υπάρχει Ελπίς»!

Άλλωστε, όλοι, οι ήρωες της καθημερινότητας  δίνουν συνεχώς τη δική τους μάχη έναντι τον απρόσωπων διευθυντών και της κάθε λογής εξουσίας. Οι νεότεροι δίνουν μάχη ενάντια στην ανέχεια και την απελπισία, την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής και της αξιοπρέπειας τους.

Γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη και δυσκολότερη μάχη που πρέπει να μας μάθουν οι γονείς μας από την παιδική μας ηλικία… η μάχη για την αξιοπρέπεια και την αξία της ζωής μας. Εκείνοι έμαθαν να την δίνουν από πολύ νωρίς και σε πολλές των περιπτώσεων την κέρδισαν πανηγυρικά! Με τις υπόλοιπες γενιές τι γίνεται; Με τις γενιές που μεγάλωσαν στα πούπουλα την εποχή των «παχέων αγελάδων»;…

 

Αυτές προσαρμόστηκαν γρήγορα και βάναυσα στα νέα δεδομένα που δημιούργησε γύρω τους η κρίση και τώρα αναζητούν τη δική τους συνταγή της επιτυχίας… Οι περισσότεροι, δυστυχώς, στο εξωτερικό.

Εκεί ζητείται ελπίς… Στην ματαίωση που αισθάνεται η ανθρωπότητα μετά τον πόλεμο – τον οικονομικό αυτή τη φορα – και στην αγωνία της για ένα μέλλον που δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδες.

Ανάμεσα στις ελάχιστες πια αγγελίες για δουλειά ζητείται απεγνωσμένα ελπίς!

 

Danioliptes.gr