Ο λόγος τους συμβόλαιο!

Αν η αξία των κυβερνητικών διαβεβαιώσεων συνδέεται ευθέως με την αξιοπιστία (της κυβέρνησης), τότε οι διαψεύσεις όλων αυτών που ακούγονται περί της διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ) από ξένους μάνατζερ, με ξένο δίκαιο από εταιρεία ειδικού σκοπού με έδρα στο εξωτερικό δεν έχουν απολύτως καμία αξία.

Αξία, προφανώς, έχουν τα λόγια και οι επιδιώξεις αυτών (των δανειστών) που πραγματικά κυβερνούν τον τόπο…

Περί της κυβερνητικής… αξιοπιστίας πολλά έχει να θυμηθεί κανείς αυτό το μικρό διάστημα του βίου της. Καθοριστική, ωστόσο, στιγμή υπήρξε η προεκλογική περίοδος την Άνοιξη του 2012, τότε που Σαμαράς, Βενιζέλος (και Κουβέλης) πλειοδοτούσαν σε υποσχέσεις («επαναδιαπραγμάτευση», «κανένα νέο μέτρο» κλπ) λέγοντας χοντρά ψέματα μόνο και μόνο για να κλέψουν τους απαραίτητους ψήφους για τον σχηματισμό της κυβέρνησης.

Η απόλυτη αναξιοπιστία των κυβερνώντων (δυστυχώς) δεν έχει να κάνει μόνο με τη «μαυρογιαλούρικη» συμπεριφορά και «λογική» τους, αλλά με το αυταπόδεικτο και ολοφάνερο: Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων (κυβέρνηση) η οποία είναι (από τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, μέχρι τον τελευταίο στην ιεραρχία υπουργό) υπάλληλοι των υπαλλήλων των δανειστών!!! Που να περισσέψει, λοιπόν, αξιοπιστία;

Το ενδιαφέρον με αυτούς τους …κυρίους, είναι ότι εξακολουθούν να ψεύδονται με απίστευτη ευκολία, γιατί πιστεύουν, προφανώς, ότι απευθύνονται σε χαχόλους, αγράμματους, απληροφόρητους. Όμως, ο κόσμος το χει τούμπανο (ότι οι «βασιλιάδες» μας είναι γυμνοί) κι αυτοί κρυφό καμάρι…

Παλιό το έργο

Άλλωστε δεν είναι τόσο δύσκολο πια για να καταλάβει ο καθένας τι ακριβώς συμβαίνει, τι είναι η κυβέρνηση της χώρας και ποιοι κυβερνούν αυτό τον τόπο. Η ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογες περιπτώσεις (αν)αξιόπιστων μαυρογιαλούρων….

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δανειστές κάνουν απροκάλυπτα το κουμάντο: Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) ονομαζόταν ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας που επιβλήθηκε από Ευρωπαϊκές χώρες που δάνεισαν την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1897 ενώ αυτή είχε χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. Τον έλεγχο εκτελούσε μια εξαμελή επιτροπή (σαν να λέμε δηλαδή η σημερινή τρόικα), η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (Commission Internationale Financière de la Grèce), με μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα από το 1897 μέχρι το 1978, για 81 χρόνια!.

Τότε (ριζοσπάστης) την όλη επιχείρηση διάσωσης των συμφερόντων των πιστωτών στήριξε το εγγυημένο δάνειο των 151,3 εκατ. φράγκων. Με το δάνειο αυτό καλύπτονταν:

1) Οι αποζημιώσεις, που υποχρεώθηκε να καταβάλει η Ελλάδα στην Τουρκία συνολικού ύψους93,9 εκατ. φράγκων.
2) Το κυμαινόμενο κρατικό χρέος ύψους 31,4 εκατ. φράγκων.
3) Το έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου για το έτος 1897 ύψους 22,5 εκατ. φράγκων και
4) Οι δαπάνες έκδοσης του δανείου (προμήθειες, μεσιτικά κλπ.) ύψους 3,5 εκατ. φράγκων.

Τώρα, όπως και τότε, η συνταγή που ακολουθούν είναι απλή και σίγουρη: Το κράτος λειτουργεί και με μεγάλες δαπάνες για την εξυπηρέτηση των ξένων ομολογιούχων και υπηρετεί με συνέπεια –αφού αφαιρεθούν (ξεπουληθούν δηλαδή) οι κυριότεροι πρόσοδοι για εξυπηρέτηση των εξωτερικών δανείων– το φιλελεύθερο ιδεώδες της χρηστής χρηματοδότησης.

Υστερόγραφο: Προφανώς δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα των εξομολογήσεων αυτών των ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ρυθμίζουν σήμερα τις τύχες της χώρας. Ωστόσο υπάρχουν πια «μετανοούντες» του παρελθόντος των οποίων οι «εξομολογήσεις» μας βοηθούν να βγάλουμε συμπεράσματα για το Τώρα.. Ένας απ αυτούς όπως διαβάσαμε (Εργατικός αγώνας) είναι ο Τζον Νουβέιν που υπήρξε υπεύθυνος για το σχέδιο Μάρσαλ στην Ελλάδα. Να, λοιπόν, τι είπε:

«Αυτή είναι πραγματικά η δεύτερη φορά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο που η Ελλάδα κυβερνιόταν από μια αμερικανική χούντα –αν και δεν ονομάζεται έτσι–, που αποτελούνταν από τον πρεσβευτή Γκρέιντι, το στρατηγό Βαν Φλιτ και εμένα ως αρχηγό της αποστολής του σχεδίου Μάρσαλ. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας αυτής, η Ελλάδα δεν μπορούσε να εισάγει ή να εξάγει τίποτα χωρίς την άδειά μας. Ακόμα εμείς κανονίζαμε τις τιμές των εμπορευμάτων, καθορίζαμε τους φόρους, εγκρίναμε τα τραπεζικά δάνεια και ελέγχαμε το νόμισμα. Κατόπιν επιμονής του πρέσβη Πιουριφόι, που διαδέχτηκε τον Γκρέιντι, η Ελλάδα αντικατέστησε το εκλογικό σύστημά της με ένα άλλο το οποίο σχεδιάστηκε για να αφανίσει τα μικρά κόμματα και να τερματίσει την ανάγκη κυβερνητικών συνασπισμών, όπως εκείνων της μεταπολεμικής Γαλλίας, που, ως γνωστόν, ήταν ασταθείς και αναποτελεσματικοί» (το απόσπασμα υπάρχει στο: Θερμός Ηλίας, Η Γερμανική Ηγεμονία, Ψευδαισθήσεις και Πραγματικότητα, σελ. 163, εκδ. Καστανιώτης, 2013).

Κατά τα λοιπά, μόνο η ιδιοτέλεια και η βλακεία μπορούν να εξηγήσουν ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πείθονται από κυβερνητικές…διαβεβαιώσεις.