Οι Έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώνουν κάπου 1 δισ. ευρώ σε τόκους ετησίως, για την εξυπηρέτηση των δανείων ύψους 38 δισ. ευρώ που δόθηκαν για την αναδιάρθρωση και επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Είναι λογικό να απαιτούν την καλύτερη δυνατόν διαχείριση, για να μην πάνε τα χρήματά τους χαμένα.
Ως εκ τούτου, οι τράπεζες θα πρέπει να βάλλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κάποιες πρακτικές που εφαρμόζουν από παλιά.
Αναφερόμαστε στο φαινόμενο να αποχωρούν μερικοί τραπεζίτες εθελουσίως, λαμβάνοντας πακέτα και σχεδόν ταυτόχρονα να επαναπροσλαμβάνονται στην ίδια τράπεζα ή στον όμιλο με συμβάσεις έργου κ.τλ.
Πρόκειται για πρακτικές που καταλήγουν να φουσκώνουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των στελεχών που επωφελούνται της γενναιοδωρίας της τράπεζας αλλά να μειώνουν την περιουσία των μετόχων.
Ήρθε η ώρα να πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτή την πρακτική.
Αν οι τράπεζες χρειάζονται τα στελέχη τους θα πρέπει να κάνουν ότι μπορούν για να τα κρατήσουν. Όμως, δεν θα πρέπει να συναινούν στην αποχώρησή τους και στην κατόπιν… επαναπρόσληψή τους.
Το ίδιο ισχύει για ένα άλλα παρεμφερή φαινόμενα, όπως αυτό που παρατηρήθηκε σε πρώην κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζα, κυρίως λόγω της…συλλογικής πολιτικής «ισχύος», των πολυάριθμων προσώπων που αφορούσε το εγχείρημα.
Να συμμετέχουν, δηλαδή, εκατοντάδες εργαζόμενοι σε πρόγραμμα εθελούσιας αποχώρησης, έχοντας υπογράψει τα σχετικά έγγραφα και «κλειδώσει» τα ποσά, αλλά να παραμένουν στη θέση τους, πληρωνόμενοι κανονικά μέχρι τα τέλη της χρονιάς.
Όπως και να το κάνουμε κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες.
Ήρθε ο καιρός να ευθυγραμμισθούμε κι εδώ.
euro2day