Όλη η Ευρώπη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις γερμανικές εκλογές. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία τούς (μάς) έχει όλους γραμμένους. Από άκρη σε άκρα της Γηραιάς Ηπείρου δεν κουνιέται φύλλο. Τα πάντα – θέλουν να πιστεύουν αφελώς οι υποδουλωμένες ηγεσίες – θα λυθούν μόλις εξασφαλίσει η Μέρκελ την επανεκλογή της.

 

Το σενάριο που θέλει την καγκελάριο να μην αλλάζει ούτε… κόμμα σε μια συνταγή που την έχει απογειώσει στη χώρα της, δεν τους περνάει από το μυαλό. Θα έχει «μεγαλύτερη άνεση», σου λένε. Φυσικά και θα έχει, αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Ότι, δηλαδή, αφού επιβραβευτεί για τα φοβερά επιτεύγματά της – μεταξύ των οποίων να πείσει τους Γερμανούς ότι κέρδισαν με το σπαθί τους τον τίτλο του «Ευρωπαίου πολίτη – πρότυπο» και ότι για την κρίση φταίνε οι τεμπέληδες του Νότου, οι οποίοι όμως, έννοια τους, και θα το πληρώσουν με αίμα –, θα ξυπνήσει στις 23 Σεπτεμβρίου με διαλλακτική διάθεση.

Από πού κι ώς πού; Επειδή ίσως υποχρεωθεί σε «μεγάλο συνασπισμό» με τους Σοσιαλδημοκράτες; Μα το SPD έχει υπερψηφίσει όλα όσα πήγε η καγκελάριος στη Βουλή! Ο λόγος που η Μέρκελ δεν υποχωρεί και προωθεί με εμμονή τις θέσεις της δεν είναι επειδή «πιέζεται», αλλά επειδή θέλει. Και αυτοί και οι πιθανοί κυβερνητικοί «εταίροι» της. Τα περιβόητα «σχέδια διάσωσης», που έχουν οδηγήσει την ευρωπαϊκή περιφέρεια στο χείλος της αβύσσου, μπορεί να μη βγαίνουν, αλλά τα σχέδια της καγκελαρίου βγαίνουν και παραβγαίνουν.

• Ποιος είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός της «ευρωπαϊκής περιπέτειας» για το Βερολίνο;
• Πόσο βοήθησε η Ευρώπη στη γερμανική επανένωση;
• Πόσο ωφελήθηκαν από την κοινή αγορά η γερμανική οικονομία και το ευρώ;
• Πόσο ωφελήθηκαν οι γερμανικές τράπεζες από τον ακατάσχετο δανεισμό του Νότου;
• Πόσο, τέλος, ωφελήθηκαν οι Γερμανοί από τη σημερινή, ατελείωτη, κρίση;

Για το τελευταίο, ακόμη και γερμανικά ερευνητικά ινστιτούτα υπολογίζουν ότι μόνο το 2011 το Βερολίνο κατάφερε να «εξοικονομήσει» περί τα 11,1 δισ. χάρη στα χαμηλά επιτόκια ενώ το κόστος αποχώρησής της από την ευρωζώνη (για να μην ξεχνάμε τον βασικό λόγο που υποχρεώνει τη Μέρκελ να το παίζει, έστω και πρόσκαιρα, «φιλο-ευρωπαία») υπολογίζεται στα 1,6 τρισ.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτού του γερμανικού «θριάμβου» για τον οποίο η καγκελάριος δεν χάνει την ευκαιρία να παινευτεί (θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία κ.λπ.); Μα, βεβαίως, να οδεύει η Μέρκελ με ύφος αυτοκράτειρας προς μια τρίτη θητεία, οι Γερμανοί να εμφανίζουν συμπτώματα μιας εθνικής ευφορίας που φέρνει στη μνήμη (όσων έχουν) άλλες επικίνδυνες εποχές και το «ευρωπαϊκό όνειρο» να έχει δώσει τη θέση του σε ένα… εφιαλτικό μόρφωμα με αβέβαιο μέλλον. Και έπεται συνέχεια.

Κατάρρευση

Κάποτε, το λεγόμενο «ευρωπαϊκό σχέδιο» ήταν ικανό να εμπνεύσει γενεές επί γενεών. Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να αποδεχόμαστε ότι θα χαθεί μια ολόκληρη γενιά χωρίς να ανοίξει μύτη, πόσω μάλλον να κυλήσει δάκρυ.

Οι βασικοί «πυλώνες», πάνω στους οποίους στηρίχτηκε η «ευρωπαϊκή ιδέα», όχι μόνο έχουν καταρρεύσει, αλλά κινδυνεύουν να αντικατασταθούν από το αντίθετό τους και να στείλουν τη Γηραιά Ήπειρο πίσω σε σκοτεινές δεκαετίες. Η Ε.Ε., από την εποχή της δημιουργίας της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί μεν να περιορίστηκε σε μια οικονομική ένωση, αλλά οι στόχοι αυτής ήταν και πολιτικοί: η ενοποίηση θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στο ενδεχόμενο να ξεσπάσει ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Γερμανία δεν θα ξαναέμπαινε σε ηγεμονικούς πειρασμούς, μια και θα μοιραζόταν τον «κοινό στόχο».

Η συγκολλητική ουσία ανάμεσα στα κράτη που προσετίθεντο, το ένα μετά το άλλο, στο ευρωπαϊκό άρμα ήταν ένα μείγμα «ιστορικής συνείδησης», συγκυριών αλλά και αξιών. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε τον «πυροκροτητή», ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος ήρθε να «παγιώσει» την αντίληψη «συμπόρευσης» απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.

Η οχύρωση της δημοκρατίας, η προσδοκία της ευημερίας, η πίστη στα μελλοντικά οφέλη της ευρωπαϊκής σύγκλισης και η υπερηφάνεια για το ισχυρό κράτος πρόνοιας, το οποίο, εν αντιθέσει με το αμερικανικό μοντέλο, φρόντιζε τους πιο αδύναμους, έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή ταυτότητα».

Σήμερα δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο από τα παραπάνω.

• Η συνεχιζόμενη ύφεση και η προοπτική… αιώνιας λιτότητας έχουν καταρρίψει κάθε προσδοκία ευημερίας στο άμεσο ή μεσοπρόθεσμο μέλλον των Ευρωπαίων πολιτών (το 60% είναι πεπεισμένο ότι τα παιδιά του θα ζήσουν χειρότερα από τους ίδιους).

• Κοινός «εχθρός» (τουλάχιστον εκτός των τειχών) δεν υπάρχει.

• Η ιστορική αμνησία είναι γεγονός (σε πρόσφατες έρευνες το ένα τρίτο των Γερμανών μαθητών δεν γνώριζε ποιος είναι ο Χίτλερ!).

• Η «σύγκλιση» όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον στόχο, αλλά βαδίζουμε προς μια Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, στην οποία τις αποφάσεις θα λαμβάνουν οι ισχυρότεροι.

• Το κράτος πρόνοιας ξηλώνεται μέρα με τη μέρα και κοντεύει να καταντήσει ανέκδοτο.

• Όσο για τη δημοκρατία… από πού να την πρωτοπιάσει κανείς. Αρκεί βέβαια να επισημάνουμε ότι κανένας από τους μηχανισμούς που στήθηκαν για να αντιμετωπίσουν «συλλογικά» την κρίση δεν ελέγχεται από τους πολίτες (ούτε καν από τις περισσότερες κυβερνήσεις).

Πολίτες σε ασφυκτικό ζυγό

Ακόμη πιο τρομακτικό όμως είναι ότι… κανείς δεν πιστεύει και δεν εμπιστεύεται πλέον κανέναν. Ένα εγχείρημα που ξεκίνησε ως σύμβολο του τέλους στις διχόνοιες, έχει μετατραπεί, στη συνείδηση ολοένα και περισσότερων πολιτών, σε ασφυκτικό ζυγό. Στην κατρακύλα του παρασύρει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζεται ως ξεπουλημένο αφαιρώντας από τις σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες κάθε πολιτική και ηθική νομιμοποίηση.

 

Όσο περνάει ο καιρός, ο εθνικισμός και ο ευρωσκεπτικισμός κερδίζουν έδαφος επαναφέροντας στον δημόσιο διάλογο την ανάγκη προάσπισης των εθνικών συμφερόντων. Φυσικά, το πράγμα δεν σταματάει εκεί, στην εγκατάλειψη δηλαδή του «ευρωπαϊκού ονείρου». Όλοι μας παρακολουθούμε έντρομοι την επιστροφή του φασισμού και του νεοναζισμού στο προσκήνιο.

 

Όλοι μας, πέραν της Μέρκελ, που δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι οδεύουμε όλοι μαζί στον γκρεμό. Εκτός κι αν νομίζει ότι ο φασισμός είναι κάτι που αφορά «την κάθε χώρα μεμονωμένα» (όπως ήθελε να μας πείσει ότι συμβαίνει και με την κρίση).

 

topontiki

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.