Ο φόρος ως αρπαγή

Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μη διαπιστώσουν στο πετσί και την τσέπη τους οι πολίτες τον κλεπτοκρατικό τρόπο με τον οποίο εξακολουθεί να τους αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος. Τελευταίο παράδειγμα, ο ενιαίος φόρος ακινήτων. Αυτός που υποτίθεται θα αντικαταστήσει επί το ευνοϊκότερον το σημερινό χαράτσι που πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες εδώ και τρία χρόνια.

Κατ’ αρχάς το υπουργείο Οικονομικών έχει καθυστερήσει τόσο πολύ τη σύνταξή του, ώστε τελικά είναι πολύ πιθανό να μονιμοποιηθεί το περιβόητο χαράτσι, όπως πολλοί πλέον φοβούνται βασίμως.

Αλλά ακόμη κι αν καταφέρουν υπουργείο και ΠΑΣΟΚ να συμφωνήσουν, ο νέος φόρος θα είναι επαχθέστερος για τη μεγάλη πλειονότητα του λαού. Πολλοί έχουν ένα μικρό χωραφάκι στο χωριό, ή ένα πατρικό σπίτι, πέρα απ’ αυτό που μένουν.

Υπολογίζεται ότι ένας στους 4 δεν γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται το χωράφι του, ούτε την έκτασή του. Η αβεβαιότητα αυτή οδηγεί πολλούς να αποποιηθούν την ιδιοκτησία τους, προκειμένου να γλιτώσουν από τα νύχια της Εφορίας.

Αν σκεφθεί κανείς ότι στο 90% των περιπτώσεων δεν υπάρχει ταύτιση του εμβαδού, που αναγράφεται στα συμβόλαια, με τα στοιχεία του κτηματολογίου, αντιλαμβάνεται το αλαλούμ. Όμως κι εδώ η λύση δίνεται σε βάρος του πολίτη. Όταν το πουλήσει και συντάξει τοπογραφικό, εάν η έκταση είναι μεγαλύτερη από τη δηλωθείσα, θα κληθεί να πληρώσει τη διαφορά φόρου, αναδρομικά! Δεν προβλέπεται όμως το αντίστροφο. Δηλαδή επιστροφή φόρου, εάν η έκταση είναι μικρότερη! Εδώ δεν μιλάμε για κράτος δικαίου, αλλά για καθαρό άρπαγα.

Η προσβολή δεν σταματά εδώ. Λόγω της ανικανότητας των υπευθύνων να ξεκαθαρίσουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά βασικά επειδή δεν έχει προχωρήσει χρόνια τώρα, σκανδαλωδώς, το κτηματολόγιο, αρκετές ιδιοκτησίες παραμένουν σε αμφισβήτηση. Τι κάνει λοιπόν το κράτος; Επιβάλλει διπλό φόρο! Και στους φερόμενους ιδιοκτήτες, που δεν καρπούνται όμως την ιδιοκτησία τους και δεν έχουν κάποια πρόσοδο, και στους καταπατητές των εκτάσεων. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να εισπραχθούν λεφτά, όχι να δημιουργηθεί κράτος!

Το ανίκανο κράτος μεταφέρει, άλλη μια φορά, τα δικά του προβλήματα και κενά στις πλάτες των πολιτών. Τους αντιμετωπίζει ως υπηκόους χωρίς δικαιώματα. Τους κλέβει στην κυριολεξία. Συμπεριφέρεται ως κοινός απατεώνας. Έτσι, δεν γυρίζει η σελίδα. Και αν δεν αλλάξει η συμπεριφορά του κράτους προς τους πολίτες, δεν θα αλλάξει και η απαξίωση που νιώθουν οι πολίτες για το κράτος. Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για το κράτος.

Enet