Δεν υπάρχει ένα «όχι»;

Με επιθετικότερες διαθέσεις ήρθε αυτή τη φορά η τρόικα. Οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ όχι απλώς εμμένουν στις απαιτήσεις τους. Αμφισβητούν τις υπερβολικά αισιόδοξες προσδοκίες τού οικονομικού επιτελείου και ζητούν διαρκώς νέο «αίμα» από τον ελληνικό λαό.

Το δυστύχημα είναι ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη -ως συνήθως- να δεχθεί όλα τα αιτήματα, θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωση των Ελλήνων, που έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όρια αντοχής τους.

Με αφορμή κυρίως τις «τρύπες» αρκετών δισ. ευρώ που εντοπίζονται σε ασφαλιστικά ταμεία και ΕΟΠΥΥ, οι δανειστές ζητούν διαρκώς μέτρα για να καλυφθούν τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα. Μέτρα που ταυτίζονται με φορολογικές επιβαρύνσεις και νέα περικοπή συντάξεων και εφάπαξ. Και το ερώτημα παραμένει ρητορικό και μετέωρο: Ποιος Έλληνας εργαζόμενος πολίτης μπορεί σήμερα να ανταποκριθεί στο φορτίο των βαρών που του έχουν επιβάλει, για να αντέξει και άλλη επιβάρυνση;

Η άκαμπτη στάση των δανειστών, όσο περνάει ο καιρός, μοιάζει ολοένα και περισσότερο ανεξήγητη. Ενώ τα πράγματα χειροτερεύουν σε όλα τα επίπεδα, όπως οι ίδιοι οι δικοί τους τεχνοκράτες παραδέχονται, εκείνοι επιμένουν να ζητούν πρόσθετα μέτρα, νέους φόρους και επιπλέον επιβαρύνσεις. Η κατάσταση είναι τελείως αδιέξοδη, μοιάζει με πορεία προς τον γκρεμό. Γιατί ούτε τα κρατικά έσοδα θα αυξηθούν ούτε οι πολίτες θα αντέξουν.

Είναι αδιανόητος, για παράδειγμα, ο νέος φόρος που σχεδιάζεται να επιβληθεί στα ακίνητα. Τελείως παράλογος και εξωπραγματικός. Επιβαρύνει υπέρμετρα τη μικρή ιδιοκτησία – στην ουσία την καταργεί, τη δημεύει. Λίγοι θα μπορέσουν να τον πληρώσουν. Κι όμως, το υπουργείο Οικονομικών αναζητεί τρόπο να επιβάλει φόρο 4,2 δισ. στους Έλληνες, με πρόσχημα ότι δήθεν θα καταργήσει το χαράτσι!

Αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία είναι έτοιμα να σκάσουν. Γιατί, όσο κι αν αυξηθούν εισφορές, όσο κι αν περικοπούν παροχές, όταν δεν υπάρχουν δουλειές και εισροή ασφαλίστρων, δηλαδή ανάπτυξη αντί για ύφεση με μαζική ανεργία, τίποτα δεν μπορεί να τα σώσει.

Η κυβέρνηση, αν και βλέπει την καταστροφή να πλησιάζει, επιμένει να μιλά για πρωτογενές πλεόνασμα. Αντί να πάρει πρωτοβουλίες που να στηρίζουν το δοκιμαζόμενο λαό, παραδίδεται άνευ όρων στα κελεύσματα των δανειστών. Επενδύοντας σ’ ένα αμφίβολο «τέλος» του Μνημονίου, επισπεύδει τον επώδυνο «θάνατο» της κοινωνίας.

Δεν έχει καν το σθένος να πει στους δανειστές «φτάνει πια, ως εδώ». Τελικά, ποιους υπηρετεί;

Enet