Σε πρόσωπο «κλειδί» για την εποπτεία ενός ιδιαίτερα νευραλγικού τομέα της Ευρωζώνης, του τραπεζικού της συστήματος, αναδεικνύεται ο Ιγκνάσιο Ανγκελόνι, επικεφαλής του τμήματος χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η «καλή τύχη» είναι κάτι που πραγματικά του χρειάζεται, αναφέρει η εφημερίδα «The New York Times», τώρα που θα κληθεί να εξετάσει τα λογιστικά βιβλία των 130 μεγαλύτερων τραπεζών της Ευρωζώνης και να ξεχωρίσει ποιες είναι υγιείς και ποιες όχι.
Τα τελευταία έτη, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί όμιλοι αποτέλεσαν το «μεγάλο αίνιγμα»: είχαν τόσο «σκοτεινή» διάρθρωση, που οι δραστηριότητες τους δεν μπόρεσαν να γίνουν απόλυτα κατανοητές από ης ρυθμιστικές αρχές αλλά και τα ίδια τα στελέχη τους. Η Lehman Brothers κατέρρευσε, η JP Morgan Chase υπέστη καίριο πλήγμα όταν έχασε τον έλεγχο των ίδιων των συναλλαγών της στο Λονδίνο και οι ευρωπαϊκές αρχές προσέφεραν στο γαλλοβελγικό τραπεζικό κολοσσό Dexia ένδειξη εμπιστοσύνης μετά τη διεξαγωγή των stress tests, για να τον δουν όμως λίγο αργότερα να καταρρέει.
Αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η παγκόσμια εμπιστοσύνη απέναντι στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και εάν οι προσπάθειες αποτύχουν, θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την ευάλωτη οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης και ίσως και την αξιοπιστία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Γεννηθείς στο Μιλάνο, ο κ. Ανγκελόνι σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο Bocconi με καθηγητή τον Μάριο Μόνη, ενώ στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, όπου τελείωσε το διδακτορικό του, σπούδασε μακροοικονομικά με καθηγητή τον Ρόμπερτ Σίλερ, που μοιράστηκε πρόσφατα το Νόμπελ Οικονομίας. Η καριέρα του κ. Ανγκελόνι ξέφυγε από τα όρια της παραδοσιακής οικονομικής έρευνας όταν ανέλαβε διπλωματικό έργο στο ιταλικό υπουργείο Οικονομικών, ενώ πολλές φορές έχει επικαλεστεί τον Καντ και τον Πιραντέλο στο υλικό που έχει δημοσιεύσει.
Τώρα, είναι από τους στενούς συνεργάτες του διοικητή της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι με άμεση αρμοδιότητα να προετοιμάσει το νέο εποπτικό όργανο της κεντρικής τράπεζας. «Η όλη δυσκολία βρίσκεται στη μεγάλη αποσπασματικότητα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Άρα. μιλάμε για μία τεράστια οργανωτική προσπάθεια, αλλά και ένα βαρύ πολιτικό έργο, υπό την έννοια ότι θα πρέπει να πείσεις τους πάντες να συγκλίνουν σε ένα κοινό σύστημα εποπτείας», δήλωσε ο ίδιος πρόσφατα.
Της Έφης Τριήρη από naftemporiki