Η αλλαγή της πολιτικής στάσης των Ευρωπαίων απέναντι στην ΕΕ είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Συνιστά ανατροπή εκ βάθρων.

 

Πριν από περίπου δέκα χρόνια, το 2004 συγκεκριμένα, ούτε καν στη Βρετανία δεν υπήρχε δημοσκοπικά εκφρασμένη απόλυτη πλειοψηφία εναντίον της ΕΕ, βάσει τουλάχιστον των δημοσκοπήσεων που διεξάγει δύο φορές τον χρόνο το Ευρωβαρόμετρο για λογαριασμό της Κομισιόν.

 

Τότε, το 2004, στο ερώτημα «έχετε την τάση να μην εμπιστεύεστε την ΕΕ;» είχε απαντήσει καταφατικά το 47% των ερωτηθέντων Βρετανών. Κατά παράδοξο για τον απλό πολίτη τρόπο το ποσοστό των Βρετανών που αντιμετώπιζε με καχυποψία την ΕΕ ήταν ελάχιστα μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό των… Γερμανών ή των Γάλλων!

 

Πραγματικά, στη δημοσκόπηση εκείνη είχαν απαντήσει ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ το 42% των Γερμανών και το 40% των Γάλλων. Αντιθέτως, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου υπήρχε άκρατος ενθουσιασμός υπέρ της ΕΕ. Απολύτως δικαιολογημένος, αφού η πρόσφατη τότε κυκλοφορία του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος των κρατών της Ευρωζώνης είχε αυξήσει θεαματικά την ευημερία ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού στη Νότια Ευρώπη.

 

Το 2009 η οικονομική κρίση ήρθε και στην Ευρώπη. Η γραμμή που χάραξε η ΕΕ κατ’ απαίτηση της Γερμανίας για την αντιμετώπισή της και η οποία καταβαράθρωσε τις οικονομίες όλων των νοτιοευρωπαϊκών κρατών είχε βαρύτατες πολιτικές επιπτώσεις. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μέσω των Μνημονίων και η υποταγή όλων των κρατών της Ευρωζώνης στη θέληση του Βερολίνου φούντωσαν τον αντιγερμανισμό σε όλη την Ευρώπη και έφεραν στο προσκήνιο τη συζήτηση για το «Δ’ Ράιχ» της Γερμανίας σε ολόκληρη τη «γηραιά» ήπειρο.

 

Παράλληλα, η δημαγωγική γραμμή της δεξιάς γερμανικής κυβέρνησης ότι δήθεν οι Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνουν για τους τεμπέληδες του ευρωπαϊκού Νότου αύξησε ραγδαία την έλλειψη εμπιστοσύνης και την αντιπάθεια προς την ΕΕ και του γερμανικού πληθυσμού, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του θύμα εκμετάλλευσης από τους οκνηρούς και πονηρούς Ιταλούς, Ελληνες, Ισπανούς, Πορτογάλους.

 

Ετσι, οκτώ χρόνια αργότερα, το 2012, το Ευρωβαρόμετρο αποτυπώνει δημοσκοπικά – υπογραμμίζουμε τη λέξη δημοσκοπικά και μόνο- τη γενικευμένη πλέον δυσπιστία όλων ανεξαιρέτως των σημαντικών λαών της Δυτικής Ευρώπης απέναντι στην ΕΕ. Το 2004 οι Ισπανοί και οι Ιταλοί ήταν επικεφαλής αυτών που λάτρευαν την ΕΕ. Μόνο το 27% των ερωτηθέντων είχε απαντήσει ότι έχει την τάση να μην εμπιστεύεται την ΕΕ. Πάνω από το 80% (!) δηλαδή την εμπιστευόταν.

 

Το 2012, όμως, έχοντας υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ, παρόλο που οι χώρες τους δεν είχαν μπει σε καθεστώς Μνημονίου, έπνεαν μένεα εναντίον της ΕΕ.

 

Βάσει των ευρημάτων της δημοσκόπησης του Ευρωβαρόμετρου, δεν εμπιστευόταν πλέον την ΕΕ το 72% των Ισπανών και το 62% των Ιταλών! Σαράντα πέντε και τριάντα πέντε εκατοστιαίες μονάδες πάνω! Κοσμογονικές αλλαγές. Αλλά και το 61% των Γερμανών και το 56% των Γάλλων δήλωσαν ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ!

 

Καλά, δεν μιλάμε για τους Βρετανούς που δεν εμπιστεύονται πλέον την ΕΕ, το ποσοστό των οποίων απογειώθηκε δημοσκοπικά στο 75%. Πέρα όμως από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες αποτυπώνουν μεν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, αλλά ελάχιστη πρακτική σημασία έχουν αν αυτά που δηλώνει ο κόσμος δεν μετουσιωθούν σε ικανό ποσοστό σε ψήφους, το ζητούμενο είναι αν ενισχύονται εκλογικά τα πολιτικά κόμματα που αντιτάσσονται σε αυτή την πολιτική της «γερμανικής ΕΕ».

 

Ενα πρώτο τεστ, ανώδυνο και χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, με ψυχολογικές μόνο επιπτώσεις, θα είναι οι ευρωεκλογές. Οσο και να αυξήσουν στις ευρωεκλογές το ποσοστό τους τα κόμματα που αντιτάσσονται στην πολιτική της Γερμανίας και της ΕΕ, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει μέχρις ότου τα κόμματα αυτά αυξήσουν την παρουσία τους στα εθνικά Κοινοβούλια, αφού το Ευρωκοινοβούλιο είναι διακοσμητικό όργανο και δεν αποφασίζει ουσιαστικά τίποτα.

 

Η πορεία της Ευρώπης υπό το πρίσμα της ολοκλήρωσης της ΕΕ κρίνεται μόνο από το αν υπάρχουν κυβερνήσεις χωρών, πρωτίστως ισχυρών χωρών, οι οποίες να έχουν την πρόθεση και την αποφασιστικότητα να αντιπαρατεθούν με τη Γερμανία.

 

Μέχρι στιγμής καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει τέτοια κυβέρνηση, όσο και αν συσσωρεύεται με καλπάζοντες ρυθμούς το μίσος των ευρωπαϊκών λαών εναντίον της Γερμανίας. Για την ώρα, οι Γερμανοί δεν έχουν σοβαρό λόγο να ανησυχούν.

 

Γιώργος Δελαστίκ απο Έθνος

Άρθρα