Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία. Οι διάφορες κυβερνήσει έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην απολυθεί κανείς όλα τα προηγούμενα χρόνια, την ώρα που γινόταν σφαγή στον ιδιωτικό τομέα.
Διατήρησαν, λοιπόν, την εργασία τους, ενώ, παρά τον πανικό που δημιούργησαν με τις κινητοποιήσει τους, καταστρέφοντας την εμπορική δραστηριότητα στα κέντρα των πόλεων, συνεχίζουν στις περισσότερες περιπτώσεις να αμείβονται με μισθούς πολλαπλάσιους σε σχέση με τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με την Κομισιόν, υπάλληλοι με χαμηλή εκπαίδευση λαμβάνουν στην Ελλάδα μισθό κατά 38% υψηλότερο σε σχέση με μια αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά με την ασφάλεια και τη σιγουριά του Δημοσίου.
Ακόμα και τώρα, που ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει στα διεθνή media ότι περαιτέρω λιτότητα είναι επικίνδυνη, συνεχίζει να αναζητά τρόπους φορολόγησης των συνήθων υποζυγίων, ενώ μια ντουζίνα υπουργοί αρνούνται να συνεργαστούν για μια έστω, συμβολική αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα.
Είναι φυσικό, καθώς, για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, χρειάζεται χρήμα που μπορεί να εισπραχθεί κυρίως από τις παραγωγικές τάξεις. Μοιάζει με φαύλο κύκλο, αλλά δεν είναι. Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών εξαντλείται και τότε θα είναι αδύνατον να συγκεντρωθούν χρήματα για τους μισθούς του Δημοσίου.
Ήδη το κράτος κόβει κοινωνικές παροχές και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για να βρει χρήματα. Σύντομα θα στερέψει και αυτή η πηγή. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το μόνο λίπος που υπάρχει στη χώρα βρίσκεται στο Δημόσιο.
Η ριζική αναμόρφωσή του όχι μόνο θα βελτιώσει τους μακροοικονομικούς δείκτες, αλλά είναι και μια ευκαιρία για να αλλάξουν οι δομές που αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη. Και κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να το κάνει, αλλά η έλλειψη πόρων σύντομα θα τους υποχρεώσει.
Κεφάλαιο