Νομίζω το είδα γραμμένο σε κάποιον τοίχο… Κοντοστάθηκα… Κοίταξα τριγύρω και για πρώτη φορά παρατήρησα ότι σε κανένα μπαλκόνι στο συγκεκριμένο δρόμο δεν υπήρχε χριστουγεννιάτικο δέντρο, ούτε αναβόσβηναν λαμπάκια. Προχώρησα παρακάτω… Τίποτα κι εκεί. Στο τρίτο στενό, ένα μπαλκόνι ήταν τόσο στολισμένο που κάλυπτε τη σκοτεινιά όλων των άλλων.
“Περίεργο”, σκέφτηκα. Τόσο λίγοι άναψαν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια φέτος; Να σκέφτονται το λογαριασμό της ΔΕΗ που θα έρθει φουσκωμένος… Πού φτάσαμε; Ο Έλληνας δεν ανάβει τα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο του δέντρο γιατί σκέφτεται το λογαριασμό της ΔΕΗ! Ξεκινήσαμε από το να σκεφτόμαστε τη βενζίνη πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, το πετρέλαιο πριν έρθει ο χειμώνας και φτάσαμε στο μην ανάβουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να μην καίμε ρεύμα!
Όταν ο διπλανός, ο “από πάνω” ή ο απέναντι δεν έχουν ρεύμα, εσύ με τι καρδιά να στολίσεις;
Η μισή Ελλάδα ξυπνάει το πρωί και η πρώτη έγνοια της είναι το χρέος κι η άλλη μισή καρδιοχτυπά μήπως την επόμενη μέρα αρχίσει και εκείνη να χρωστάει: Στην εφορία, στο IΚΑ, στον ΟΑΕΕ, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΈ, στην κινητή τηλεφωνία, στον σπιτονοικοκύρη, στον δήμο, στην τροχαία, στην Εθνική, στην Alpha, στη Eurobank.
Σιγά σιγά αρχίσαμε να ζούμε με το χρέος και μετά με τις ευθύνες και τις ενοχές που γεννά το χρέος.
Κι όταν νιώθεις ενοχές, σκύβεις το κεφάλι, στην τράπεζα, στην εφορία, στον εργοδότη. Κι εκείνοι γίνονται όλο και πιο παράλογοι και αποκτούν εξουσία επάνω σου, στο σπίτι σου, στην περιουσία σου. Με το έτσι θέλω!
Μόνο που, η κοινωνία του χρέους είναι κοινωνία φόβου και αδράνειας, κοινωνία ανθρώπων που βαδίζουν σκυφτοί, για να δίνουν όσο το δυνατόν μικρότερο στόχο. Που δεν ανάβουν τα λαμπάκια και παραμένουν στο σκοτάδι με τις σκέψεις και τη θλίψη τους.
Γιατί φέτος, δε θα μπορούν να επισκεφτούν ούτε τη γιαγιά στο χωριό. Γιατί δεν περισσεύουν ούτε για την άχνη των κουραμπιέδων…
Δεν είναι τυχαία η υποταγή στο χρέος, δεν είναι παράπλευρη απώλεια των Μνημονίων, είναι σχέδιο, είναι μαζική επίθεση στον πληθυσμό, με στόχο την πλήρη αποχαύνωσή του.
Μόνο με τον υπάλληλο της εισπρακτικής τα βάζεις καμιά φορά… Υπάλληλος των 400 ευρώ κι αυτός αλλά δεν καταλαβαίνει. Σε μερικούς αξίζει το μπινελίκι για να καταλάβουν ότι υπάρχουν και πιο αξιοπρεπείς τρόποι να τα βγάλει τα προς το ζην.
Μόνο που δε φταίει αυτός για την κατάντια σου… Όσο και να μην θέλεις να το ακούς, όσο και να μη θέλεις να το πιστέψεις εσύ φταις! Που παραμένεις αδρανής και σκύβεις το κεφάλι σε κάθε τυχοδιώκτη που φίλησε κατουρημένες ποδιές, που είχε μπάρμπα στην Κορώνη, που έγινε βουλευτής με τα λεφτά του μπαμπά…
Κρύψε, λοιπόν, τη θλίψη σου στο κερί γιατί φέτος δεν υπάρχουν ούτε για λαμπάκια…
Danioliptes.gr