Τη στιγμή που η Γερμανία πιέζει για την οικονομική ενοποίηση της ευρωζώνης, καλώντας τις περιφερειακές χώρες να παραδώσουν μέρος της εξουσίας τους στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής, στο θέμα της τραπεζικής ένωσης ακολουθεί εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική.
Ενώ στον αρχικό σχεδιασμό προβλεπόταν η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής αρχής που θα αποφάσιζε για το ποιες τράπεζες χρειάζονται κεφαλαιακή ενίσχυση και ενός ευρωπαϊκού ταμείου που θα έβαζε τα λεφτά, στην πορεία το Βερολίνο πέτυχε αντί για ένα υπερεθνικό όργανο να δημιουργηθεί ένα διακυβερνητικό.
Δηλαδή, αντί π.χ. η Κομισιόν να αποφασίζει αν θα πρέπει ή όχι να ανακεφαλαιοποιηθεί μια τράπεζα και στη συνέχεια το ταμείο αυτόματα να βάζει τα λεφτά, οι Γερμανοί πέτυχαν η απόφαση να λαμβάνεται από το Eurogroup, δηλαδή από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Πράγμα που σημαίνει ότι οποιαδήποτε απόφαση για χρηματοδότηση τράπεζας θα πρέπει να εγκριθεί και από το γερμανικό κοινοβούλιο.
Οι Γερμανοί γυρίζουν πίσω το ρολόι της ευρωπαϊκής ενοποίησης Επίσης, πέτυχαν το ταμείο να μην είναι ένας ευρωπαϊκός θεσμός αλλά ένας διακυβερνητικός οργανισμός, όπου και πάλι όλες οι χώρες-μέλη θα πρέπει να δώσουν το ΟΚ.
Πρόκειται για μια απόφαση έξω από το πλαίσιο της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Άλλωστε και στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιήσει τις ευρωπαϊκές συνθήκες κατά το δοκούν. Ήταν οι πρώτοι που καταπάτησαν το όριο του 3% του ΑΕΠ στο έλλειμμα, που προέβλεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Η επιφυλακτικότητα των Γερμανών σε έναν αυτοματοποιημένο ευρωπαϊκό μηχανισμό που θα χρηματοδοτεί τις προβληματικές τράπεζες της ευρωζώνης είναι εν μέρει κατανοητή. Η Γερμανία θα πρέπει να συνεισφέρει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων και ως εκ τούτου θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο στην εκταμίευση των κεφαλαίων.
Επιπλέον, έχοντας αφήσει έξω από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό τις δικές της αποταμιευτικές τράπεζες, τις Sparkasse, ίσως χρειαστεί στο μέλλον κεφάλαια για τη διάσωση τους.
Διότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά σύνθετο πλέγμα μετοχικών σχέσεων και διαδρομών χρήματος μεταξύ τοπικών, υπέρ τοπικών και εθνικών αποταμιευτικών τραπεζών που θυμίζουν συναλλαγές μεταξύ υπεράκτιων εταιρειών, οι οποίες ευνοούν αδιαφανείς συναλλαγές και χρηματοδοτήσεις.
Και όλα αυτά τη στιγμή που ζητούν αυστηρότερους κανόνες στις τραπεζικές συναλλαγές για τον Νότο. Όμως ευρωπαϊκή ενοποίηση α λα καρτ δεν μπορεί να υπάρξει.
Αν θέλουν οι Γερμανοί να παίξουν ηγετικό ρόλο στην ευρωζώνη επιβάλλοντας τις πολιτικές τους (λιτότητα, δημοσιονομική ενοποίηση, τραπεζική ένωση κ.λπ.) θα πρέπει να τηρούν το πνεύμα των ευρωπαϊκών συνθηκών και να αναλαμβάνουν το κόστος των επιλογών τους. Διότι ηγέτες-τζάμπα μάγκες, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν μπορούν να υπάρξουν. Με τη στάση τους στην τραπεζική ένωση αυθαιρετούν και γυρίζουν πίσω το ρολόι της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Γιώργος Παπαϊωάννου από ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.