Οι πλειστηριασμοί και η κυβερνητική αποτυχία

Τα προβλήματα που δεν λύνονται. Οι πλειστηριασμοί και η κυβερνητική αποτυχία «Όταν έχεις να ανέβεις ένα βουνό, μη νομίζεις ότι θα γίνει μικρότερο αν περιμένεις».

Η. Jackson Brown γράφει, τα κακά νέα δεν είναι σαν το κρασί… Δεν γίνονται καλύτερα όταν παλιώνουν». Έτσι τουλάχιστον έλεγε ο Κόλιν Πάουελ, τέως Αμερικανός στρατιωτικός και πολιτικός.

 

Και πράγματι, αυτό συμβαίνει και στο ζήτημα των πλειστηριασμών.

 

Η κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο της -μέχρι νεωτέρας- αναβολής στο συγκεκριμένο θέμα, το οποίο, αναντίρρητα, συνιστά οξύτατου βαθμού τροχοπέδη για το τραπεζικό μας σύστημα και γενικότερα την ανάκαμψη της εθνικής μας οικονομίας.

 

Μία μερική άρση -όπως αποφασίστηκε- δεν λύνει επ’ ουδενί το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, όσο και αν «πανηγυρίζουν» πολιτικές ομάδες και τραπεζικά στελέχη. Το μόνο που καταφέρνει είναι να προσφέρει λίγο ακόμη οξυγόνο σε μία -κατά τα άλλα- «πνιγμένη» οικονομία. Άλλα το ερώτημα αιωρείται τόσο μέσα μας, όσο και στην πολιτική ηγεσία των αρμόδιων Υπουργείων.

 

Τι θα γίνει από εκεί και πέρα, όταν δηλαδή θα επέλθει η λήξη του ισχύοντος -πλέον- ν/σ τη 31.12.2014; Κάνεις δεν φαίνεται να έχει έτοιμη την απάντηση.

 

Το μόνο καθίσταται διαβεβαιώσιμο- εμμέσως πλήν σαφώς -είναι μία αόριστη αισιοδοξία που πηγάζει από κυβερνητικά -κυρίως- στελέχη και εδράζεται στο γεγονός ότι μέχρι τότε θα έχουμε ξεπεράσει τον «οικονομικό Γολγοθά» μας και ήδη θα καθίστανται αντιληπτά τα πρώιμα σημάδια της ανάπτυξης. Βέβαια, ουδείς, μηδενός εξαιρουμένου, τόσο από την τραπεζική αγορά όσο και από την κυβερνητική πολιτική σκηνή, δεν αναρωτήθηκε πώς έχουν τα πράγματα στην πραγματική οικονομία. Και εδώ, δυστυχώς, απάντηση υπάρχει και είναι ότι… δεν έχουν.

 

Η κυβέρνηση έχει αποτύχει -μέχρι τώρα- να θέσει τις όποιες «επιτυχίες» της, όπως τη παραγωγή πρωτογενούς πλεονάσματος, σε άμεση σύνδεση με την πραγματική οικονομία, την κοινωνία. Με άλλα λόγια, τα αποτελέσματα που εξαγγέλλει ότι επέτυχε δεν μεταπηδούν στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει ούτε μείωση της ανεργίας ούτε καν μείωση της φορολογίας.

 

Αντίθετα, η κυβέρνηση κάθε φορά που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού στο τέλος κάθε αξιολόγησης του παρόντος προγράμματος προσαρμογής και διαπιστώνει ότι αδυνατεί να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, μόνο τότε θυμάται ότι υπάρχουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και τους «πετσοκόβει με τον πιο κοφτερό μπαλτά».

Α, και, βεβαίως τους υπερφορολογεί.

«Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», δηλαδή. Με λύσεις που δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στην ουσία του παρά μεταθέτουν την όποια οριστική αντιμετώπισή του στο εγγύς μέλλον δεν δημιουργούνται ούτε ισχυρές οικονομίες ούτε κρατικές υπηρεσίες που να σέβονται τους πολίτες. Έτσι, λοιπόν, και στους πλειστηριασμούς…

Οι αρμόδιοι επί του θέματος, αφού εξήγαγαν το συμπέρασμα από τις συζητήσεις με τη τρόικα, ότι δεν πρόκειται να καταλήξουν σε αμοιβαίως αποδεκτή λύση, θέσπισαν μονομερώς ένα σχέδιο νόμου που το μόνο που προσφέρει είναι να κάνουμε πως δεν βλέπουμε το παγόβουνο που έχουμε μπροστά μας. Και όπου παγόβουνο, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.

Τα οποία αυξάνονται, όχι μόνο εξαιτίας των γνωστών «μπαταχτσήδων» που όπου βρουν «τρύπα» να καλυφθούν «χώνονται» μέσα, αλλά και λόγω της άνευ προηγούμενου δημοσιονομικής πειθαρχίας, η οποία έχει κατακερματίσει το διαθέσιμο εισόδημα του μέσου Έλληνα πολίτη.

 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η επιπρόσθετη επιβολή υπερφορολόγησης δυσχεραίνει την κατάστασή του, η οποία είναι ήδη σε κρίσιμη καμπή. Σίγουρα, οποιοσδήποτε στη θέση σας, ύστερα από τον προσωπικό μου «χείμαρρο συναισθηματικού τεχνοκρατισμού», θα εξέφραζε ότι η εύκολη κριτική και η απουσία απτών λύσεων δεν οδηγεί πουθενά.

 

Σκοπός, όμως, δικός μου και του άρθρου μου δεν είναι να σας παρουσιάσω κανένα ολόκληρο νομοσχέδιο και ούτε καν δύναμαι εντός ενός άρθρου. Παρά ταύτα, θέλω να υπενθυμίσω στους αρμόδιους ότι ενώ βρισκόμαστε σε μία τρικυμιώδη φάση της νεότερης Ιστορίας μας, δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα στη ρίζα του -ειδικότερα και γενικότερα παρά αναλωνόμαστε σε πρόσκαιρες επιτυχίες και όχι μακροπρόθεσμου χαρακτήρα.

 

Και να τονίσω κάτι σε όλους εμάς «τους κοινούς θνητούς», και κυρίως σε κάποιους από εσάς που δεν διαθέτετε τις γνώσεις εκείνες -οικονομικής φύσεως ώστε να τοποθετήστε -καθημερινώς- ουσιωδέστερα. Μη θέτετε νοητικά εμπόδια στον εαυτό σας, εκφράστε τη γνώμη σας και αφήστε τη θέσπιση των κατάλληλων νόμων σε αυτούς που πρέπει.

 

Δεν είναι εύλογο να ζητάτε ούτε από τον εαυτό σας ούτε από οιονδήποτε δημοσιογράφο της σύνταξης ενός οικονομικού οδηγού πόρευσης στο άγνωστο. Η ευθύνη και συνάμα αρμοδιότητα αυτή ανήκει στους τεχνοκράτες και πολιτικούς, οι οποίοι πρέπει να αφήσουν τα πομπώδη λόγια και να «στρωθούν για τα καλά με ανοιχτό μυαλό» στη δουλειά.

Φορολόγηση. Η κυβέρνηση κάθε φορά που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού στο τέλος κάθε αξιολόγησης του παρόντος προγράμματος προσαρμογής και διαπιστώνει ότι αδυνατεί να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, μόνο τότε θυμάται ότι υπάρχουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και τους «πετσοκόβει με τον πιο κοφτερό μπαλτά».

 

Γ.Α. Σωτηρίου από ΕΥΡΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ