Ο όρος θαλασσοδάνειο κατά το Wikipedia, προέρχεται από: < θάλασσα + δάνειο (από την κακή συμπεριφορά ορισμένων εφοπλιστών να δενείζονται και να χρησιμοποιούν μικρό, μόνο, μέρος των χρημάτων για την αγορά πλοίων τα οποία παροπλίζονταν ή ναυαγούσαν με αποτέλεσμα να μην επιστρέφουν τα χρήματα στον δανειοδότη). Στην μεταφορική χρήση του όρου πρόκειται για ένα δάνειο που, για διάφορους λόγους, δεν πρόκειται να επιστραφεί.
Τα θαλασσοδάνεια έγιναν «μόδα» από την μεταπολίτευση κι έπειτα, ενώ σήμερα εκτός από τα «δανεικά κι αγύριστα» του ΤΤ μας απασχολούν και τα θαλασσοδάνεια των πολιτικών κομμάτων που αγγίζουν τα 260 δις ευρώ. Η μέθοδος των θαλασσοδανείων ήταν γνωστή και οπωσδήποτε ασφαλής από παλιότερες εποχές. Είναι ενδεικτική πρακτική των τρωκτικών που για χρόνια ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα.
Η αρχή έγινε το 1982 είχαν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας όταν οι λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις, ή αλλιώς τα λεγόμενα παλαιά τζάκια, μέσω των κρατικών και μη τραπεζών, αν και η συντριπτική πλειοψηφία ήταν κρατικές, είχαν οδηγήσει τις επιχειρήσεις τους στις ξέρες, δηλαδή στο πρώτο στάδιο της πτώχευσης, αλλά αυτοί είχαν εξασφαλίσει περιουσίες για δυο και τρεις γενιές κατιόντων, χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν ούτε αυτοί που χορηγούσαν τα δάνεια, μήτε και αυτά τα τρωκτικά που τα έπαιρναν.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε σημερινό άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο αναπληρωτής καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου δικηγόρος Μιχάλης Μιχόπουλος, το Φεβρουάριο του 1982 είχε επιστρέψει από τον Καναδά ο Νίκος Σκουλάς, τον οποίο είχε καλέσει ο Ανδρέας να αναλάβει τη Γραμματεία των προβληματικών επιχειρήσεων. Το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει η πολιτεία είναι να λογοδοτήσουν όλοι για την κατασπατάληση του τραπεζικού χρήματος το οποίο δεν ανήκει στους Τραπεζίτες, αλλά είναι ο μόχθος και ο κόπος των καταθετών.
Μετά από λίγους μήνες επέστρεψε πάλι στον Καναδά, διότι διαπίστωσε ότι όχι μόνο δεν επρόκειτο να λογοδοτήσει κανείς, αλλά απεναντίας οι φωστήρες ήθελαν, μέσω των προβληματικών αυτών επιχειρήσεων, να οικοδομήσουν τα νέα τζάκια!!
Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής, όπως λέγεται και γράφεται, κατά την περίοδο των τριών τελευταίων ετών οι Τράπεζές μας διέγραψαν ή πρόκειται να διαγράψουν εκατό δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 34 τρισεκατομμύρια δραχμές!! Κανείς όμως μέχρι σήμερα Διοικητής Τράπεζας δεν έχει κληθεί, ούτε για μια απλή κατάθεση, δεν έχει διαταχτεί ούτε μια προκαταρκτική εξέταση, για το πώς χορηγήθηκαν τα δάνεια αυτά, με τι εγγυήσεις είχαν χορηγηθεί, ποιος πήρε τα δάνεια αυτά;
Σίγουρα όχι οι χιλιάδες Έλληνες πολίτες που ζουν με το φόβο του πλειστηριασμού.
Στο ίδιο δημοσίευμα υπενθυμίζεται οτι το 1989 για 90 εκατομμύρια ευρώ με το σκάνδαλο Κοσκωτά, δηλαδή για 33 δισεκατομμύρια δραχμές, δημιουργήθηκε το λεγόμενο «βρώμικο 89», ενώ για τα 34 τρισεκατομμύρια κανένας Εισαγγελέας δεν κινήθηκε και καμιά ολομέλεια του Εφετείου Αθηνών δεν ενδιαφέρθηκε για το που και πώς εξανεμίστηκαν αυτές οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων πολιτών.
Κι ενώ όλοι πίστευαν μέχρι πρότινος οτι οι τραπεζίτες το μόχθο του αποταμιευτή, μικρού και μεγάλου δάνειζαν και όχι τα δικά τους χρήματα, άρχισαν οι πρώτες ανακρίσεις και συλλήψεις. Βέβαια, το ΤΤ είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μίας υπόθεσης με τεράστιες προεκτάσεις!
Τώρα μόνο στην ελληνική Δικαιοσύνη μπορεί κανείς απλά να εναποθέσει τις ελπίδες της οτι δηλαδή έχει ξυπνήσει μία και καλή από το λήθαργό της και θα εξολοθρεύσει τις παθογένειας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Danioiliptes.gr