Μικρό καλάθι για τις προσπάθειες της Ευρώπης να θωρακίζει τις τράπεζες της κρατά οΤσαρλς Καλομοίρης, ειδικός στη διεθνή τραπεζική που έχει εμπλακεί ενεργά στις προσπάθειες για τη μεταρρύθμιση του χρηματοοικονομικού κλάδου στις ΗΠΑ αλλά και την Ευρώπη.
Πρόσφατα παραιτήθηκε από τον συμβουλευτικό ρόλο του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου, μιας επιτροπής που συστήθηκε για να απαντήσει στις προκλήσεις των πολύ σημαντικών για να καταρρεύσουν τραπεζών, γράφει σήμερα η Καθημερινή. Όπως αρκετοί Αμερικανοί, θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα υποκύψει στις πολιτικές πιέσεις των μεγάλων χωρών και στα τεστ κοπώσεως που θα πραγματοποιήσει δεν θα παρουσιάσει όλους τους «σκελετούς στην ντουλάπα» των τραπεζών, αλλά μόνο τους λιγότερο τρομακτικούς.
Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι δεν θα προβλέπει υπέρογκα ποσά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, παρά μόνο όσα νομίζει ότι μπορούν να βρεθούν σχετικά εύκολα, χωρίς να κλείσουν πολλές τράπεζες και χωρίς να βάλουν φορολογούμενοι και επενδυτές βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Όλα αυτά έρχονται στο φως εξαιτίας της διαμάχης κυβέρνησης – τρόικας για τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών: τις χαμηλές προβλέψεις της BlackRock, τις υψηλότερες απαιτήσεις του ΔΝΤ, το δημοσίευμα των Financial Times που ανεβάζει το ποσό στα 16 δισ. ευρώ. Οταν ανακοινωθεί η μεθοδολογία της BlackRock, η εφημερίδα ίσως θεωρήσει πολύ ήπιες τις υποθέσεις των τεστ κοπώσεως, ανάλογα με τις οποίες διαμορφώνεται και το ποσό. Το ίδιο πιθανώς να κάνει και όταν πραγματοποιηθούν τα τεστ κοπώσεως της ΕΚΤ.
Όπως επισημαίνει η συντάκτρια του δημοσιεύματος, η διαφορά στη δική μας περίπτωση είναι ότι, λόγω του δανειακού προγράμματος, η πίεση είναι μεγαλύτερη, καθώς οι συζητήσεις γίνονται στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη χορήγηση της επόμενης δόσης. Το ΔΝΤ πιέζει ώστε να εξασφαλίσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μαξιλάρι, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα μεγαλώσει το χρηματοδοτικό κενό. Μπορεί βέβαια η διαφωνία να είναι μόνο ένα διαπραγματευτικό εργαλείο.
Στην τελική ανάλυση, όπως έγραφε χθες η «Καθημερινή», η απόφαση θα είναι πολιτική. Κι αυτό ακριβώς είναι που προβληματίζει τους αναλυτές, που θεωρούν ότι η Ευρώπη έχει ήδη αργήσει πολύ να αναγνωρίσει τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο τραπεζικός της κλάδος. Πόσο μάλλον ο τραπεζικός κλάδος της Ελλάδας που από την αρχή της κρίσης, το 2008, έχει δεχθεί με τη μορφή πακέτων και εγγυήσεων περί τα 250 δις ευρώ.
Όπως επισημαίνει ο Καλομοίρης στο βιβλίο τους για τις τράπεζες με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Fragile By Design», {Ευάλωτες από σχεδιασμού τους), το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και το πόσο ευάλωτο είναι το τραπεζικό της σύστημα. Μπορεί οι ελληνικές τράπεζες να είναι πιο συντηρητικές από τις αμερικανικές, χωρίς τοξικά προϊόντα, αλλά δεν λειτούργησαν πάντα ορθολογικά.
Μάλιστα, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του στην αίθουσα συνεδριάσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας πριν λίγες ημέρες, παρουσία και του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ, απάντησε οτι ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος είναι χωρίς αμφιβολία είναι λαϊκιστικός.
Κάθε θαλασσοδάνειο που δίνεται για λόγους ή/και με όρους μη αξιοκρατικούς, ως μία πολιτική ή επιχειρηματική χάρη, καθιστούν λιγότερο αποδοτικό, άρα και πιο ευάλωτο, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Μπορεί ο Καλομοίρης να μη γνώριζε ούτε για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων, ούτε για τα θαλασσοδάνεια του Μεγάρου Μουσικής, ή ούτε τα θαλασσοδάνεια των «γνωστών και φίλων» επιχειρηματιών.
Danioliptes.gr