Μέχρι το τέλος του έτους θα έχει στηθεί το «τραπεζικό παζάρι» που σχεδίασε η ΤτΕ και εκτέλεσε η κυβέρνηση, αποτέλεσμα του οποίου είναι ο δανειολήπτης να καταλήξει να έχει μεταβιβάσει εμπράγματο δικαίωμα (κυριότητα) και να είναι ο ίδιος κύριος ενοχικής αξίωσης (μισθωτής του ακινήτου του).
Λίγο πριν από το Πάσχα η Τράπεζα της Ελλάδος σε εφαρμογή της παρ. 2 του άρθρου 1 του Ν. 4224/2013, που τιτλοφορείται «Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους – Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου και άλλες επείγουσες διατάξεις» και δημοσιεύθηκε στις 31.12.2013 στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, εξέδωσε τον λεγόμενο Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών για τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων ιδιωτικών οφειλών. Ο Κώδικας θα εφαρμοστεί το αργότερο μέχρι τις 31.12.2014.
Σύμφωνα με τη νομοθετική διάταξη που τον προβλέπει, και δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα Ποντίκι, «θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων διατάξεις σχετικά με τις διαδικασίες αξιολόγησης κινδύνου, τις διαδικασίες αξιολόγησης της δυνατότητας αποπληρωμής, δεσμευτικούς κανόνες συμπεριφοράς των τραπεζών με σαφή χρονοδιαγράμματα, όρους επικοινωνίας μεταξύ πιστωτικών ιδρυμάτων και δανειστών, και σε αυτές θα αξιοποιούνται οι ορισμοί του “συνεργάσιμου δανειολήπτη” και των “εύλογων δαπανών διαβίωσης”, των οποίων θα γίνεται χρήση κατά τη λήψη αποφάσεων των τραπεζών σχετικά με παροχή λύσεων/αναδιαρθρώσεων δανείων που βρίσκονται σε καθυστέρηση πληρωμής».
Με πιο απλά λόγια, προωθείται μία διαδικασία «τραπεζικού παζαριού», στην οποία ο δανειολήπτης προσέρχεται ως «αδύναμο» μέρος, ως ο συνεργάσιμος, δηλαδή ο σφάλλων, πλην μετανοών οφειλέτης του ή των πιστωτικών ιδρυμάτων.
Σε ανακοίνωση που δημοσίευσε στον Τύπο τη Δευτέρα του Πάσχα η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή προσδιορίζει ότι ένας δανειολήπτης θεωρείται συνεργάσιμος όταν παρέχει στοιχεία επικοινωνίας και είναι διαθέσιμος σε επικοινωνία με τους δανειστές του, γνωστοποιεί όλες τις σημαντικές πληροφορίες που αφορούν την τρέχουσα και μελλοντική οικονομική του κατάσταση.
Υπογραμμίζεται εξάλλου ότι η κρίση κάθε περίπτωσης θα είναι εξατομικευμένη.
Για να παράσχει κάποια εξασφάλιση στα πιστωτικά ιδρύματα, έτσι μπορεί να δεχθεί την πρόταση για συγκέντρωση των οφειλών σε μία τράπεζα με ευνοϊκότερο επιτόκιο και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου, με τον πολύ απλό όμως όρο να υποθηκεύσει το ακίνητο που αποτελεί και την κύρια κατοικία του ζευγαριού και αν σε πέντε χρόνια περιέλθει πάλι σε υπερημερία, δηλαδή αδυνατεί να εξοφλήσει και αυτή τη μειωμένη δόση του δανείου, ο προωθούμενος Κώδικας Δεοντολογίας τον εξασφαλίζει ακόμα περισσότερο, αφού είναι δυνατόν στη ρύθμιση να προστεθεί ο όρος, σύμφωνα με τον οποίο ο συνεργάσιμος δανειολήπτης μπορεί να μεταβιβάσει το υποθηκευμένο ακίνητο του οποίου είναι κύριος στην τράπεζα και όμως να συνεχίσει να κατοικεί σε αυτό ως ενοικιαστής.
Αν ακολουθήσει όλες αυτές τις λύσεις της προτεινόμενης και συντασσόμενης αποκλειστικά και μονομερώς από την τράπεζα ρύθμισης, θα καταλήξει να έχει μεταβιβάσει εμπράγματο δικαίωμα (κυριότητα) και να είναι ο ίδιος κύριος ενοχικής αξίωσης (μισθωτής του ακινήτου του).
Είναι αλήθεια ότι ο τρόπος παρουσίασης και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται μπορεί να παρασύρουν τον μέσο δανειολήπτη. Αν όμως ο δανειολήπτης του παραδείγματος μας είχε προχωρήσει στην υπαγωγή του στον νόμο Κατσέλη (Ν. 3869/2010), τότε μέσα σε έναν μήνα από την κατάθεση της αίτησης θα είχε στα χέρια του προσωρινή διαταγή με την οποία το δικαστήριο θα προσδιόριζε κατά ανώτατο ποσό το ύψος της δόσης του δανείου στο 10% της τελευταίας ενήμερης δόσης.
Όπως τονίζεται, το αρνητικό του νόμου Κατσέλη είναι η χρονοβόρα δικαστική διαδικασία, η οποία όμως δεν πρέπει να λειτουργεί αποτρεπτικά για τον οφειλέτη. Η προώθηση «τεχνασμάτων» παραπλάνησης μπορεί ουσιαστικά να οδηγήσει στην άρνηση του αναφαίρετου και συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος δικαστικής προστασίας.
Danioliptes.gr