Πακέτο ρύθμισης του ιδιωτικού χρέους προωθεί ο Ντράγκι

Πακέτο ρύθμισης του ιδιωτικού χρέους προωθεί ο Ντράγκι θα καλύψει ληξιπρόθεσμες οφειλές σε Εφορίες και σε ασφαλιστικά ταμεία και τραπεζικά δάνεια. Μετά τη ρύθμιση του δημοσίου χρέους, με το «κούρεμα» των ομολόγων και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, έχει δρομολογηθεί και η αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.

 

Άλλωστε, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, καθώς και τα νοικοκυριά, είναι κοινό. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, το θέμα το χειρίζεται ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ντράγκι, συνεπικουρούμενος από τους υπουργούς του Νότου, με τη Γαλλία να παίζει τον ρόλο του ενδιάμεσου.

 

Στο τραπέζι έχουν τεθεί τρεις βασικές κατηγορίες υποχρεώσεων που έχουν δημιουργήσει ιδιωτικό χρέος και θεωρείται ότι, αν δεν γίνει μια συνολική ρύθμιση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη. Από τη στιγμή που όχι μόνο η κάνουλα της ρευστότητας παραμένει κλειστή αλλά και, ακόμη κι αν ανοίξει, πολύ δύσκολα θα βρεθούν ενδιαφερόμενοι παραγωγικοί φορείς να την αξιοποιήσουν, τα πράγματα θέλουν συνολικές ευρωπαϊκές λύσεις…

 

Τρεις είναι οι… πληγές που αφορούν τη συζήτηση και σχετίζονται με τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομίας: • Ωι ληξιπρόθεσμες οφειλές από ΦΠΑ και άλλους φόρους. Σήμερα ανέρχονται σε 68 δισ. ευρώ και περιλαμβάνουν πρόστιμα, προσαυξήσεις, ρυθμίσεις που δεν εξυπηρετούνται και δικαστικές αποφάσεις που δεν μπορεί να τις εφαρμόσει η εκτελεστική εξουσία.

• Ωι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, που είναι πάνω από 12 δισ. ευρώ.

• Τα τραπεζικά δάνεια σε καθυστέρηση (επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά κ.ά.), που είναι γύρω στα 74 δισ. ευρώ.

 

Κατά τις ίδιες πάντα πηγές, η λύση ρύθμιση που συζητείται είναι να αναλάβουν οι τράπεζες το συνολικό ιδιωτικό χρέος (στο Δημόσιο, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις ίδιες), ελέγχοντας την αξιοπιστία των πελατών και δημιουργώντας νέα, αναδιαρθρωμένα και συνολικά δάνεια, σε ύψος που θα καλύπτει τις οφειλές σε Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και τραπεζικά δάνεια, με χαμηλό επιτόκιο, αντίστοιχο με το κόστος προεξόφλησης της ΕΚΤ, μακροχρόνιο, π.χ. 15 χρόνια, με μια περίοδο χάριτος κατά την οποία ο υπόχρεος θα πληρώνει μόνο τους τόκους.

 

Σε περίπτωση που δεν υπάρχει σωτηρία, θα προχωρούν είτε σε ανεύρεση εγγυητικών μηχανισμών, τύπου ΤΕΜΠΜΕ και Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, είτε σε πλειστηριασμό των όποιων περιουσιακών στοιχείων, με συνολική όμως διαγραφή της υποχρέωσης. Προηγουμένως θα έχουν «διαγραφεί» οι προσαυξήσεις και τα πρόστιμα στις ρυθμισμένες οφειλές, ως κόστος αλληλεγγύης των φορολογικών αρχών προς τους έλληνες πολίτες. Ας μην ξεχνάμε ότι κάτι τέτοιο έγινε και με το τραπεζικό σύστημα.

 

Η διαδικασία θα μπορούσε να διευκολυνθεί αν στην όλη ρύθμιση οι τράπεζες απαιτούσαν τη μεταβίβαση πακέτων μετοχών σε επενδυτικά σχήματα που θα ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν.

 

Το σχέδιο που υπάρχει στο τραπέζι προβλέπει ότι τα δάνεια αυτά οι τράπεζες θα μπορούν να τα εκχωρήσουν στην ΕΚΤ με τη μορφή ομολόγων, εισπράττοντας μέρος αυτών για ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας και με την υποχρέωση να αυξήσουν παράλληλα τα κριτήρια εξασφάλισης που προβλέπεται να ισχύσουν μετά τον τελικό έλεγχο της ΕΚΤ. Η τεχνική δεν είναι νέα, αφού πρώτος την εφάρμοσε ο Μπεν Μπερνάνκι στην Αμερική.

 

Το ποσό αυτό θα δώσει τη δυνατότητα στις τράπεζες για χορήγηση δανείων ώστε να αυξηθεί η ρευστότητα στην Αγορά, που την έχει άμεση ανάγκη για να ανακάμψει και να ανοίξει ο δρόμος προς την πολυπόθητη ανάπτυξη, για την οποία όλοι μιλάνε, αλλά μένουν στα λόγια.

 

Το θέμα είναι αν, σε ποιον βαθμό αλλά και πότε οι σχεδιασμοί αυτοί θα μετατραπούν σε αποφάσεις και θα περάσουν στο στάδιο της υλοποίησης. Αν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, θα ανατραπεί το κατάμαυρο σήμερα τοπίο, όπου οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά δίνουν τη μάχη της καθημερινότητας με άγνωστο το αύριο και το αν θα μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.

 

Το Παρόν