Το έχουμε ξαναπεί: Για τους κατοίκους αυτής της χώρας (όχι για όλους, σίγουρα όμως για τους περισσότερους) τα μνημόνια είναι μια τραγωδία σε συνέχειες, αλλά για τον δικομματισμό ήταν σανίδα σωτηρίας. Απ’ αυτά κρατήθηκαν τα δύο κόμματα για να γλιτώσουν.
Παρουσιάζοντας τα (ως μονόδρομο, με τη βοήθεια των πρόθυμων δικτύων μαζικής παραπλάνησης, κατάφεραν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες και πέτυχαν να αναβάλουν την πλήρη αποδόμησή τους. Επικαλούμενα τους δανειστές και εκβιάζοντας τους βουλευτές τους πέρασαν πολιτικές που κάτω από άλλες συνθήκες ούτε που θα διανοούνταν να εφαρμόσουν. Όλα τα απεχθή μέτρα εντάχθηκαν στην κατηγορία των προαπαιτούμενων για την είσπραξη των δόσεων. Δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν υποχρεώσεις προς την τρόικα ρυθμίσεις που ήταν αδιάφορες για τους δανειστές και εκτός του ενδιαφέροντος τους, ωστόσο βόλευαν τα ίδια και εξυπηρετούσαν τις επιδιώξεις των κατάστικτων ηγετικών ομάδων τους.
Ακολουθώντας τη γραμμή «τώρα που βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντε-έξι» Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ εφόρμησαν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο, διαλύοντας ό,τι υπήρχε στο διάβα τους. Είναι τέτοια η πρεμούρα τους που έφτασαν στο σημείο να βάλουν στην ατζέντα ακόμη και το θέμα της χρηματοδότησης των κομμάτων.
Όταν αυτό έγινε γνωστό, υποδύθηκαν τους ενοχλημένους. Τους άδειασαν οι εκπρόσωποι της τρόικας, λέγοντας ότι «δεν καταλαβαίνουμε γιατί αντιδρούν τώρα, αφού όταν ετέθη το ζήτημα δεν εξέφρασαν αντιρρήσεις». Παίζουν για ακόμη μία φορά το γνωστό παιχνίδι του καλού και του κακού: ενθαρρύνουμε τους δανειστές (αυτοί οι κακοί), αλλά όταν η υπόθεση παίρνει διαστάσεις, προβάρουμε το κοστούμι των διαφωνούντων (εμείς οι καλοί).
Ούτε που έχουν συνειδητοποιήσει πόσο εξευτελιστικό είναι να αποφασίζουν οι ξένοι για το πώς και το πόσο θα χρηματοδοτούνται τα ελληνικά κόμματα από το κράτος. Αλλά ας μην ονειροβατούμε. Τα συγκεκριμένα κόμματα είναι εκτεθειμένα. Χρωστάνε παντού: στις τράπεζες, στους ιδιοκτήτες των γραφείων που νοικιάζουν, στους υπαλλήλους που απασχολούν, στους προμηθευτές, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΕ (τα χρέη στην Ολυμπιακή έχουν παραγραφεί).
Κανονικά θα έπρεπε να είχαν πτωχεύσει ή να είχαν μπει στη διαδικασία του άρθρου 99 και κάποιοι από τους υπεύθυνους που διαχειρίστηκαν με ποινικοί κολάσιμο τρόπο τα οικονομικά τους (για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για δημόσιο χρήμα), όπως και οι αρμόδιοι των τραπεζών που χορηγούσαν δάνεια χωρίς εγγυήσεις, θα έπρεπε να είχαν λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη, η οποία δυστυχώς κάνει τα στραβά μάτια, προφανώς για να μη μείνει στη μέση η επιχείρηση σωτηρίας της πατρίδας! Με ποιο κύρος λοιπόν θα έπαιρναν την πρωτοβουλία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να εξυγιάνουν το τοπίο; Έβαλαν μπροστά την τρόικα.
Όταν όμως σώζονται οι λύκοι, την πληρώνουν τα πρόβατα.
Του Τάσου Παππά από efsyn