Το σχέδιο πίσω από την υφαρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων

Στα σχέδια που διαρρέουν από το κυβερνητικό επιτελείο, είναι αφενός η λύση «ενοίκιο αντί δόσης» στην τράπεζα και αφετέρου η ίδια η τράπεζα να γίνεται συνέταιρος στην υπερχρεωμένη επιχείρηση για να την ελέγχει.

 

Σημειώνεται ότι τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια των νοικοκυριών είναι 10 δισ. ευρώ, ενώ άλλα 15-17 δισ. είναι προβληματικά, δηλαδή καθυστερεί η αποπληρωμή τους για πάνω από 30 ημέρες. Από τα 42 δισ. ευρώ κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια τα 11 δισ. τα έχουν δανειστεί μικρομεσαίες επιχειρήσεις ενώ τα περίπου 20 δισ. αφορούν μεσαίες βουτηγμένες και στα 67 δισ. ληξιπρόθεσμα χρέη προς στο κράτος. Από το Υπουργείο Οικονομικών έχει γνωστοποιηθεί ότι τα δάνεια που δεν αποπληρώνονται από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα, έφτασαν στο ποσό των 77 δισ. ευρώ. 

Συζητάμε μήνες τώρα τα σενάρια ρύθμισης των κόκκινων δανείων των επιχειρήσεων και πιθανότατα των στεγαστικών, προκειμένου να λυθεί αυτός ο γόρδιος δεσμός χωρίς να ζημιωθούν οι τράπεζες. Τα κόκκινα δάνεια αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην Ελλάδα της κρίσης, ωστόσο η κυβέρνηση δε δείχνει να έχει σαφή εικόνα του προβλήματος.

 

Έτσι, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι τράπεζες για να μην βάλουν το χέρι στην τσέπη θα βάζουν χέρι στην περιουσία του πολίτη. Όπως φαίνεται, θα γλιτώσουν ακόμη και τα έξοδα της μεταβίβασης της απαίτησης που απορρέει από τη δανειακή σύμβαση. Βέβαια, το τοπίο για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται αυτό, παραμένει θολό. Άλλωστε ακόμη αναζητείται ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση θα χρυσώσει το χάπι στους δανειολήπτες…

 

Υπενθυμίζεται ότι στα παραπάνω νούμερα πρέπει να προστεθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη νοικοκυριών και επιχειρήσεων προς Δημόσιο, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν φθάσει τα 159 δισ. ευρώ ή 87% του ΑΕΠ. 

Το υπουργείο Οικονομικών σημειώνει ότι το ύψος των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο έπιασε τα 67 δισ. ευρώ.  Και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία πλησιάζουν επικίνδυνα τα 17 δισ. ευρώ. Από αυτά τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια με ληξιπρόθεσμες οφειλές ξεπερνούν ήδη τα 35 δισ. ευρώ. 

Οι λόγοι αδυναμίας πληρωμής των δανείων (αν εξαιρέσουμε τις σκοπιμότητες και τους κατ’ επάγγελμα απατεώνες) είναι γνωστοί και παραμένουν οι ίδιοι και περισσότεροι από εκείνους του 2013 που (σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος) οδήγησαν την αδυναμία αποπληρωμής στο 33% σε σχέση με την όλη δανειοδότηση. 

Συνεπώς όσες έχουν μείον στο ταμείον… και δεν συμμετέχουν με αυτό που πρέπει, όταν ρυθμισθούν τα κόκκινα δάνεια, απλώς θα ταΐσουν τα κοράκια που είναι ήδη έξω αλλά και μέσα στις Τράπεζες. 
 

Με τις ρυθμίσεις που ανακοινώνονται κατά καιρούς, οικονομικό επιτελείο και τραπεζίτες πιστεύουν ότι θα αποπληρωθεί τουλάχιστον το 30% των οφειλών.

Οι μικρομεσαίοι έχουν δάνεια 23 δισ. ευρώ και δεν μπορούν να πληρώσουν τα 11 δισ. ευρώ, τι θα συμβεί ξαφνικά και θα είναι σε θέση να βάλουν το χέρι στην τσέπη όταν έξω από την πόρτα περιμένει ο εφοριακός, ο ΟΑΕ, το ΙΚΑ, η ΔΕΗ, τα χαράτσια και ο Δήμος με τα αυξημένα Δημοτικά τέλη; 

Εκτός από τις 50-100 μεγάλες Επιχειρήσεις (που ίσως έχουν υπολογίσει στην ρύθμιση) οι λεγόμενες μεσαίες και ιδίως οι βιομηχανικές, βιοτεχνικές και οι (μεταξύ αυτών) εξαγωγικές που έχουν στην πλάτη τους ακόμη και κάποια πρόστιμα, πού θα βρουν ρευστό να βάλουν το μερτικό τους στην ρύθμιση; 

Γιατί δεν είναι προτιμητέα η λύση του «σκοτώματος» της επιχείρησης από τις Τράπεζες, σε σχέση με εκείνη της ρύθμισης όταν οι υποχρεώσεις προς το κράτος μένουν αρρύθμιστες; 

Τί βλέπουν τα κοράκια Ελβετίας, Αγγλίας και Μέσης Ανατολής που εμφανίστηκαν και πάλι στις Τράπεζες και αγοράζουν μέχρι και δάνεια εργατικής κατοικίας; 

Ρητορικά ερωτήματα σε μία διαλυμένη χώρα, η οποία ετοιμάζεται να μπει στην τελευταία πράξη του δράματος της χρεωκοπίας της, που είναι η υφαρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας.

 

Διότι εκτός από το ξεσπίτωμα χιλιάδων νοικοκυριών που θα αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της τράπεζας, θα βιώσουμε και την τραγωδία από το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων που θα αδυνατούν να μπουν στις ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους. Και βέβαια το ένα θα είναι και επακόλουθο του άλλου.
 

Όταν ο μισθός έχει πέσει 50 και 60%, ή όταν ο εργοδότης δεν πληρώνει τον εργαζόμενο, αλλά και το ίδιο το κράτος δεν πληρώνει τις επιχειρήσεις, πώς θα τα βγάλει κανείς πέρα με τις υποχρεώσεις του;

 

Η κυβέρνηση πρέπει να διασφαλίζει τον εργαζόμενο και να τον πλαισιώνει με ασφαλιστικές δικλίδες χωρίς να τον αφήνει έρμαιο στις ορέξεις των τραπεζών και των κερδοσκόπων. Δυστυχώς, δε δείχνει καμία τέτοια πρόθεση, πέρα από το να σώσει τις τράπεζες.

 

Danioliptes.gr