Στο τραπέζι παραμένει το επιχείρημα τόσο των πολιτικών, εντός και εκτός Ελλάδας, όσο και των δημοσιογράφων που «λιβάνιζαν» αρχικά τα μνημόνια, απέναντι στους επικριτές του δόγματος «η σωτηρία των τραπεζών πάνω απ’ όλα». Πού θα πάτε κύριοι, χωρίς ισχυρές τράπεζες; Και τελικά πού πήγαμε και πού πάμε;
Η κυβέρνηση γράφει και σβήνει το σχέδιο για τη διευθέτηση του ιδιωτικού χρέους με βασικό – αν όχι μοναδικό – στόχο την εξασφάλιση της επιβίωσης των ελληνικών τραπεζών. Και την ίδια στιγμή, αναζητά «συνεργάσιμους» δανειολήπτες που θα βάλουν και πάλι «πλάτη» για την στήριξη του τραπεζικού συστήματος.
Πλησιάζοντας στο φθινόπωρο του 2014 και οι πληροφορίες φουντώνουν οτι οι συστημικές τράπεζες θα χρειαστούν και τρίτη κεφαλαιακή ενίσχυση, εξελισσόμενες σε βαρέλι χωρίς πάτο. Λογικό, από τη στιγμή που ούτε να εισπράξουν χρήματα από τα 80 και πλέον δισ. ευρώ των κόκκινων δανείων μπορούν, ούτε νέα δάνεια -που αυτή είναι η δουλειά τους, αν και το έχουμε ξεχάσει- δίνουν. Δηλαδή, αντί να ενισχύσουν με ρευστότητα την ελληνική αγορά, ρουφούν σαν το σφουγγάρι απίστευτες ποσότητες χρήματος από το σύστημα, διαιωνίζοντας το πρόβλημα, του οποίου -υποτίθεται- θα ήταν η λύση. Αντιλαμβανόμενες, μάλιστα, ότι δεν θα τους δανείζει για πάντα πρόθυμα η αγορά, μέσω αυξήσεων κεφαλαίου, σπεύδουν να (ξε)πουλήσουν τα βαλκανικά τους «ιμάτια», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνουν τις ανάγκες τους μικρότερες.
Ακόμη και οι δανειολήπτες συμμορφωθούν στα μαθήματα συνεργασίας, στα οποία πρόκειται να υποβληθούν δεν μένουν και πολλά να γίνουν για να αποτρέψουν το αναπόφευκτό: τα «ασημικά» κάποια στιγμή θα τελειώσουν, οι τρύπες θα είναι ακόμα εκεί, τα κόκκινα δάνεια το ίδιο και οι δυνητικοί πελάτες των τραπεζών θα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Από πού θα αντλήσουν τότε χρηματοδότηση οι νεκραναστημένες τράπεζες; Ποιος θα κληθεί να τις στηρίξει όταν η ελληνική κοινωνία θα έχει επί της ουσίας πτωχεύσει;
Danioliptes.gr