Μεταρρυθμίσεις τέλος

Βυθισμένοι στην καθημερινότητα, χάνουμε συχνά τη «μεγάλη εικόνα».

 

 

Και η «μεγάλη εικόνα» είναι ότι παρά τα ξόρκια υπέρ των «μεταρρυθμίσεων» ο Πρωθυπουργός έχει σταματήσει να μας «μεταρρυθμίζει» ήδη από το 2013.

 

Και πολύ καλά έκανε. Η λέξη «μεταρρύθμιση», ιδιαίτερα αγαπητή σε όλους, υπόκειται σε κάθε λογής παρανοήσεις. Οι «θιασώτες των μεταρρυθμίσεων» συνήθως επιστρατεύουν έναν λόγο που υποδύεται τον «ευρωπαϊκό».

 

Αναπαράγουν γενικότητες για την αναποτελεσματικότητα και τη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης (που τις ακούμε εδώ και δεκαετίες), ενώ είναι σαφές ότι η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί, δικαστικοί, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, συνήθως νέοι άνθρωποι που εργάζονται με υψηλή αίσθηση καθήκοντος και χαμηλούς μισθούς.

 

Ασφαλώς, κανείς δεν αρνείται την ανάγκη εκσυγχρονισμού του Δημοσίου.

Όταν όμως η τρόικα ζητεί μεταρρυθμίσεις, δεν εννοεί ένα «γενναίο νοικοκύρεμα». Εννοεί νέες απολύσεις και νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Οι κήνσορες των μεταρρυθμίσεων λοιπόν (που συνήθως αποτελούν κραυγαλέα παραδείγματα ευνοιοκρατίας…) ας απαντήσουν αν θέλουν ή όχι μια Ελλάδα με διαλυμένες κοινωνικές υπηρεσίες και αποδοχές Βουλγαρίας.

 

Ανεξάρτητα από την απάντηση, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να προχωρήσει σε νέες «μεταρρυθμίσεις», έστω κι αν κατηγορείται ότι έχει υιοθετήσει την ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ (και γιατί όχι, αν είναι σωστή;). Γνωρίζει πως ούτε η ίδια μπορεί να τις επιβάλει ούτε οι πολίτες μπορούν να τις υποστούν.

Μάλιστα θα έλεγε κανείς πως αν το τρίτο τρίμηνο του 2014 είναι η πρώτη περίοδος που σημειώθηκε ανάπτυξη (1,7%) ύστερα από έξι χρόνια ύφεσης, ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι… σταμάτησαν επιτέλους οι «μεταρρυθμίσεις»! Και δεν πρόκειται να ξαναρχίσουν ούτε μετά την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

 

Η κοινωνία βρίσκεται στην «κόκκινη γραμμή» της φτώχειας. Οι κρατικές δαπάνες δεν μπορούν περισσότερο να μειωθούν, αντιθέτως τα έσοδα είναι εκείνα που πρέπει να αναθερμανθούν μέσα από την επανεκκίνηση της οικονομίας και τη μείωση της ανεργίας.

 

Του Παύλου Παπαδόπουλου από tovima