Γιατί η τρόικα επιμένει στην απελευθέρωση
Ενώ το πολιτικό σκηνικό της χώρας παραμένει εξαιρετικά ρευστό και το ενδεχόμενο πρόωρων εθνικών εκλογών θεωρείται εξαιρετικά ισχυρό, τα κόμματα που διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας ούτως ή άλλως θα βρεθούν το αργότερο μέσα σε δύο μήνες -όσο, δηλαδή, έχει συμφωνηθεί να είναι η παράταση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας- μπροστά στην αναγκαιότητα να διαπραγματευτεί με την τρόικα και να βρει λύση στις απαιτήσεις των δανειστών, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του προγράμματος και να προχωρήσει η χώρα στην επόμενη φάση.
Ωστόσο, όπως είναι γνωστό, η τρόικα επιμένει σταθερά στις απαιτήσεις της, με αποτέλεσμα να υπάρχει απόσταση από τις θέσεις της κυβέρνησης, ενώ ένα από τα σκληρότερα αγκάθια στη διαπραγμάτευση είναι η απαίτηση των δανειστών για πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Διαφωνία
Είναι ήδη γνωστό ότι στην προηγούμενη φάση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα το ζήτημα της απελευθέρωσης των απολύσεων αποτέλεσε εντονότατο σημείο τριβής της κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των δανειστών, αλλά και εσωτερικών αναταράξεων στην κυβέρνηση συνεργασίας, με το ΠΑΣΟΚ να δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να συναινέσει σε μια τέτοια νομοθετική πρωτοβουλία, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι και τα συνδικάτα θεωρούν ότι σε μια χώρα όπου η ανεργία, όπως την καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ, διαμορφώνεται στο 25,5% για το γ’ τρίμηνο του 2014, ενώ άλλες εκτιμήσεις την ανεβάζουν κοντά στο 30%, μια τέτοια απόφαση θα προκαλέσει νέα έκρηξή της το αμέσως επόμενο διάστημα.
Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση έχει προτείνει στην τρόικα το νομικό πλαίσιο για τις ομαδικές απολύσεις να παραμείνει ως έχει για το 2015 και να υπάρξει νέος νόμος από το 2016 και μετά, ανάλογα και με τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν στη χώρα, ωστόσο, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης και δεδομένης της σκληρής γραμμής που η τρόικα τηρεί ως τώρα, ακόμα δεν είναι τίποτα σίγουρο.
Ποιους αφορά
Με αυτά τα δεδομένα, είναι προφανώς ενδιαφέρον να αναλυθεί η επιμονή της τρόικας στο ζήτημα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων. Ο επιστημονικός συνεργάτης τους ΙΝΕ ΓΣΕΕ και καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου Γιάννης Κουζής σημείωσε στην FS ότι «η συζήτηση αφορά την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, και δη στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Αυτό το μέτρο, αν παρθεί, φαίνεται ότι αφορά κυρίως τράπεζες, οι οποίες έχουν προβεί σε συγχωνεύσεις και αναδιαρθρώσεις και επιδιώκουν να αποβάλουν προσωπικό, επιχειρήσεις ΜΜΕ, με βάση τη σχετική τροπολογία που ψηφίστηκε το καλοκαίρι περί συγχωνεύσεων, καθώς επίσης και μεγάλες επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα που θα περάσουν σε ιδιώτες και θα χρειαστούν κάποιες “διευκολύνσεις” για λιγότερο προσωπικό.
Άρα υπάρχουν στόχοι που συνδέονται με συμφέροντα που αφορούν κυρίως αυτές τις κατηγορίες επιχειρήσεων».
Παράλληλα, ο κ. Κουζής τόνισε ότι «όταν στο δεύτερο μνημόνιο έχει υπογραφεί ότι οι μισθοί στην Ελλάδα θα πρέπει να συγκλίνουν με αυτούς της υπόλοιπης Βαλκανικής, και επειδή οι μισθοί έχουν ήδη πέσει πολύ και αναμένεται και νέα μείωση του κατώτερου μισθού, που θα συμπαρασύρει τους υπόλοιπους, όπως έγινε ως τώρα, θα πρέπει να ξέρουμε ότι η διατήρηση της ανεργίας σε υψηλό επίπεδο είναι πρώτης τάξεως “εργαλείο” για να πέφτουν οι αποδοχές των εργαζομένων.
Και, φυσικά, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων επιτρέπει σε όσους, μετά από αυτές, επιθυμούν να προσλάβουν προσωπικό να το κάνουν με τελείως διαφορετικούς όρους απ’ ό,τι το παλαιό προσωπικό.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο στόχος της συμπίεσης του μισθολογικού κόστους επιτυγχάνεται μέσα από πολλούς δρόμους».
Πλήρης απορρύθμιση
Όσον αφορά, δε, το γεγονός ότι πρόσφατη έκθεση συνεργατών του ΔΝΤ επισήμαινε τη σημαντικά μικρή συμμετοχή του μισθολογικού κόστους στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, ο κ. Κουζής σημείωσε ότι «ίσως να μην τους ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα, αλλά η κερδοφορία. Διότι ό,τι εξοικονομηθεί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα επενδυθεί σε παραγωγικούς τομείς και δεν θα “παιχτεί” σε άλλες, πιο προσοδοφόρες δραστηριότητες, όπως, άλλωστε, γίνεται εδώ και δεκαετίες».
Τόνισε, δε, ότι στην Ελλάδα «η αγορά εργασίας έχει πλήρως απορρυθμιστεί: αυτές είναι οι τελευταίες πινελιές στο σχέδιο που ήδη υλοποιείται, μαζί με τα μέτρα που θα ληφθούν για περαιτέρω περιστολή της συλλογικής δράσης, δηλαδή της συνδικαλιστικής και απεργιακής δράσης.
Αυτά τα μέτρα είναι ένα πείραμα γενικευμένης απορρύθμισης σε μια χώρα, προκειμένου αυτό να επεκταθεί και σε άλλες χώρες, πρώτα πρώτα του Νότου, που βρίσκονται σε κρίση και, άρα, είναι πιο ευάλωτες, και στη συνέχεια και ευρύτερα. Γιατί η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και τις πιο εύρωστες οικονομικά χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, με σκοπό να φέρει πιο κοντά την Κίνα ως πρότυπο εργασιακό στο ευρωπαϊκό πλαίσιο».
Πέντε άξονες
Στο πλάνο αυτό Βεβαίως συμπεριλαμβάνεται η επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, διότι η λογική την οποία ακολουθεί, της μείωσης του κόστους εργασίας, κινείται σε πέντε άξονες: πρώτον, αμφισβήτηση της πλήρους και σταθερής απασχόλησης μέσω της ευέλικτης εργασίας, δεύτερον, απορρύθμιση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων που διαμορφώνουν τους μισθούς, τρίτον, απελευθέρωση των απολύσεων, τέταρτον, ελαστικοποίηση των ωραρίων και, πέμπτον, όλα αυτά επεκτείνονται και στον δημόσιο τομέα, με στόχο τη σύγκλιση των εργασιακών καθεστώτων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα με όρους συνολικής υποβάθμισης, ώστε οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να μην έχουν καμία αναφορά σε δικαιώματα που έχουν, όπως ιστορικά έχει καταδειχθεί, στον δημόσιο τομέα και να είναι πιο εύκολη η υποβάθμιση και απορρύθμιση της εργασίας τους.
Έχουμε παρατηρήσει ότι όταν λαμβάνεται ένα μέτρο σε Βάρος της απασχόλησης στο Δημόσιο, ακολουθούν τέσσερα ή πέντε μέτρα για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα» σημειώνει ο κ. Κουζής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ FREE SUNDAY