Πολιτική κρίση προκαλούν τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται με επίκεντρο ευρωπαίους ηγέτες
Ο θόρυβος για τις εκβιαστικές δηλώσεις Γιουνκέρ περί καταστροφικών συνεπειών που θα έχει το τέλος της συγκυβέρνησης ΝΔ ΠΑΣΟΚ ήταν αντιστρόφως ανάλογος με αυτόν για τις κατηγορίες περί οργάνωσης πανευρωπαϊκού δικτύου φοροδιαφυγής.
Βρίσκεται στο επίκεντρο ενός κολοσσιαίου σκανδάλου φοροδιαφυγής 340 μονοπωλίων και του λεγόμενου «μεγάλου πλούτου» στην Ευρώπη. Ήταν χρόνια πρωθυπουργός στο Λουξεμβούργο, το οποίο αποκαλύπτεται ότι είναι ένας φορολογικός παράδεισος στον οποίο έχουν έδρα 170 από τις 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου.
Εκεί, σύμφωνα με το ΔΝΤ, το κατά κεφαλήν εισόδημα έφτανε το 2013 τα 112.473 δολάρια, ποσό υπερδιπλάσιο από τα αντίστοιχα της Γαλλίας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Αυτά αποκαλύπτονται στις 24.000 σελίδες των περίφημων Λουξ Λικς (κατά τα Γουίκιλικς). Η εθνικιστική αντιΕΕ δεξιά στο ευρωκοινοβούλιο υπό το βρετανικό Κόμμα της Ανεξαρτησίας και τον Ν. Φάραντζ δεν έχασε την ευκαιρία να καταθέσει πρόταση μομφής.
Η ευρωαριστερά του ΚΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, δέσμια του δογματικού ευρωπαϊσμού της, την απαξίωσε χωρίς να σηκώσει αυτοτελώς το θέμα όπως του αντιστοιχεί ούτε να το αναδείξει με αφορμή τις εκβιαστικές δηλώσεις του Γιούνκερ ώστε να φανεί ποια είναι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Στο μεταξύ μια άλλη φιγούρα της μνημονιακής Ευρώπης, ο Ζοζέ Σόκρατες, ο «εκσυγχρονιστής» σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός που έβαλε την Πορτογαλία οε καθεστώς επιτροπείας της τρόικας βρέθηκε τον Νοέμβριο στη φυλακή.
Κατηγορήθηκε για διαφθορά καθώς ζούσε, μετά την παραίτησή του το 2011, με προκλητική χλιδή στο Παρίσι. Κατηγορείται για μίζες, ξέπλυμα χρήματος, μέχρι και για πλαστό πτυχίο, ενώ το περιβάλλον του συνδέεται με το σκάνδαλο της τράπεζας Εσπίριτο Σάντο που κατέρρευσε παρασύροντας μικροεπενδυτές.
Η γειτονική Ισπανία εξοργίστηκε με το σκάνδαλο Μπάρθενας, του πάνω από 20 χρόνια ταμία του κυβερνώντος δεξιού Λαϊκού Κόμματος. Ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι κατηγορείται ότι συμμετείχε σε «μισθοδοσία» επί χρόνια της ηγεσίας του Λαϊκού Κόμματος μέσω μυστικού ταμείου των μεγάλων επιχειρήσεων στην Ισπανία. Ο Μπάρθενας προφυλακίστηκε μη μπορώντας να δικαιολογήσει 48 εκατ. ευρώ, αλλά του Ραχόι το αφτί μοιάζει να μην ιδρώνει και τα αποδίδει όλα σε συνωμοσίες. Παρά το γεγονός ότι φέρεται να έχει εισπράξει «μισθό» ακόμα και 25.000 ευρώ, δήλωσε ότι δεν θα αφήσει την υπόθεση Μπάρθενας να τον εμποδίσει να κυβερνήσει.
Και έδειξε προ ημερών τι εννοούσε, καθώς η Ισπανία είναι συγκλονισμένη από τον νέο «νόμο για τη δημόσια ασφάλεια» ή νόμο – φίμωτρο όπως ονομάστηκε, επειδή επιβάλλει καθεστώς απαγορεύσεων σε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, θυμίζοντας την πολύχρονη δικτατορία του Φράνκο.
Η ισπανική Δεξιά αντιμετωπίζει φαινόμενα αντίστοιχα με την Ελλάδα, όπως την κατάρρευση του παλιού πολιτικού συστήματος που ανέδειξε το κόμμα Podemos, αγανακτισμένους, καθώς και το ισπανικό Δεν Πληρώνω, το παραδειγματικό κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς. Η Δεξιά αντιμετωπίζει και την οργή της κοινωνικής της βάσης.
Τον Μάη η Ιζ. Καράσκο, επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος στη Λεόν, κάτοχος 13 δημόσιων θέσεων, που είχε κατηγορηθεί για διαφθορά, δολοφονήθηκε από δυο γυναίκες, μάνα και κόρη, μέλη του κόμματος, που τη θεώρησαν υπεύθυνη για την απόλυση της κόρης από το περιφερειακό συμβούλιο όπου εργαζόταν. Την περασμένη βδομάδα κατεστραμμένος επιχειρηματίας επιτέθηκε ανεπιτυχώς με αυτοκίνητο-βόμβα στα κεντρικά γραφεία του Λαϊκού Κόμματος.
Η πολιτική της άγριας επίθεσης στην κοινωνία με ή δίχως Μνημόνιο που υλοποιεί ένα βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα με σημαία τη σταθερότητα του ευρώ προκαλεί πολιτική κρίση πανευρωπαϊκά.
Οργή αντιμετωπίζει και ο ιταλός πρωθυπουργός Μ. Ρέντσι ένα χρόνο μετά το παλατιανό πραξικόπημα που τον ανέδειξε πέρυσι, καθώς δεν προχωρά το ξήλωμα της εργατικής νομοθεσίας, μια κατάκτηση των εργατικών αγώνων του ιταλικού Μάη που κράτησε δέκα χρόνια. Οι δυνάμεις του ιταλικού κεφαλαίου που ασφυκτιούν στην ευρωζώνη και την επιτροπεία διεκδικούν την πρωτοβουλία και γίνονται ανερχόμενο πολιτικό ρεύμα. Μετά τον Μπέπε Γκρίλο και το κίνημά του, το προβάδισμα έχει πάρει η καθαρόαιμη Δεξιά της Λέγκας του Βορρά, που δεν είναι φθαρμένη σαν τον Σ. Μπερλουσκόνι.
Αφήνοντας στην άκρη, μάλλον προσωρινά, τον τοπικισμό του πλούσιου Βορρά και το ρατσισμό, έχει αναδείξει τη ρήξη με την ευρωζώνη. Την ίδια στιγμή η ιταλική Αριστερά υπό την ηγεμονία των πιο δεξιών τάσεων, παραγόντων του Δημοκρατικού Κόμματος, της Αριστεράς Οικολογίας – Ελευθερίας του Βέντολα και των πρωτεργατών της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα, καλεί σε στήριξη της κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έχει «ξεκάθαρο πρόγραμμα: να παραμείνει στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη για να αλλάξει την Ευρώπη».
Θυμίζουμε ότι στην Ιρλανδία το παντοδύναμο κόμμα Φιάνα Φέιλ που έχει κυβερνήσει για 60 χρόνια είχε συντριβεί στις εκλογές του 2011, ενώ σε ανάλογη πορεία είναι το Φάιν Γκέιλ που το διαδέχτηκε και εγκαινίασε σκληρή «μεταμνημονιακή» εποχή ξεσηκώνοντας τους Ιρλανδούς με τα χαράτσια στο λογαριασμό του νερού.
Δεν είναι φυσικά καινούργιο φαινόμενο η διαφθορά των αστών πολιτικών και η λεγόμενη διαπλοκή, όπως ονομάστηκε, των άνομων συμφερόντων του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου.
Στην κρίση που βιώνουμε σήμερα η προσπάθεια για ολοκληρωτική υποταγή κάθε πλευράς της κοινωνικής ζωής στο κέρδος του κεφαλαίου, αυτό που ο Ν. Σαρκοζί περιέγραψε στο ξεκίνημα της κρίσης σαν «επανίδρυση του καπιταλισμού», γίνεται με την επιστράτευση του πολιτικού προσωπικού και των αστικών κομμάτων από ένα είδος επιχειρηματικού υπερκράτους.
Ο ενισχυμένος ρόλος που παίζουν τα όργανα και η γραφειοκρατία της EE, έξω και πέρα από κάθε πολιτικό έλεγχο, μαζί με διάφορους δήθεν ανεξάρτητους θεσμούς, με κορυφαία την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είναι ο χώρος όπου τα μεγάλα συμφέροντα αλωνίζουν.
Εδώ εμφανίζεται το διαβόητο λόμπινγκ ή η περίφημη «περιστρεφόμενη πόρτα» που περιγράφει η Ν. Κλαιν μέσα από την οποία τα στελέχη των επιχειρήσεων και των τραπεζών μετατρέπονται σε πολιτικούς και το ανάποδο. Αυτό το μοντέλο έχει γενικευτεί και στην πολιτική σκηνή σε εθνικό επίπεδο. Πολιτικός αυταρχισμός και διαφθορά είναι κρίσιμα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος που έχει ανεβάσει τους άνεργους στα 25 εκατ.
Την ίδια ώρα στοιχειώδη δικαιώματα, όπως η πρόσβαση σε τροφή, πόσιμο νερό, γιατρό, σχολείο, στέγη κ.ά. αμφισβητούνται και επιχειρείται να εμφανιστεί αυτό όχι σαν αποτυχία του καπιταλισμού, αλλά των ατόμων που τα περιμένουν όλα έτοιμα ή δεν τα δικαιούνται.
Αυτή η πορεία προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια και οργή, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις στο Βέλγιο. Δυνάμεις του κεφαλαίου ήδη προσανατολίζονται σε διαφοροποίηση της στάσης τους απέναντι στην EE, ενσωματώνοντας και τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Στις εκλογές που θα γίνουν το 2015 στη Βρετανία η εκλογική δύναμη των κυβέρνησης Συντηρητικών-Φιλελεύθερων κινδυνεύει από το κόμματος του Φάραντζ.
Η Εναλλακτική για την Γερμανία, ένα δεξιό κόμμα με θέση ενάντια στο ευρώ, έχει εκλογικές επιτυχίες στην ευρωβουλή και τα περιφερειακά κρατίδια.
Έχει υποσκελίσει τους ευρωπαϊστές φιλελεύθερους, φιλοδοξώντας να πιέσει τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ σε εθνικιστική αναδίπλωση από τη γραμμή του ευρωπαϊσμού. Παράλληλα συγκροτείται πολιτικός χώρος με αντισλαμικό – αντιμεταναστευτικό στίγμα μέσα από βδομαδιάτικες διαδηλώσεις που παραπέμπουν στις αντικαθεστωτικές κινητοποιήσεις στα τελευταία της σοσιαλιστικής Ανατολικής Γερμανίας.
Σε δυο χρόνια η Μαρίν Λεπέν και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο με σημαία την αντίθεση στο ευρώ και την EE θα διεκδικήσουν με αξιώσεις την προεδρία στη Γαλλία. Τυχόν επιτυχία της θα σηματοδοτήσει εθνικιστική στροφή στις μεγάλες χώρες της EE όπου οι αστικές τάξεις αντιμετωπίζουν συχνά το ευρώ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σαν γερμανική υπόθεση. Οι εξελίξεις αυτές θα μεταδοθούν.
Η αστική τάξη μπροστά στην κρίση που περνάνε οι πυλώνες της πολιτικής της, όπως ο ευρωπαϊσμός, ο ανταγωνισμός, ο κοινοβουλευτισμός πειραματίζεται με μια νέα ατζέντα εθνικισμού, μαζί με πολιτικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό. Η δογματική εμμονή της Αριστεράς στην Ευρώπη, ακόμα και ανάμεσα στις αντικαπιταλιστικές τάσεις, στην EE και τον «πατριωτισμό» που έχει χτίσει το κεφάλαιο γύρω από αυτή, έχει τη διάσταση της ενσωμάτωσης της Β’ Διεθνούς των εργατικών κομμάτων στον πατριωτισμό των ιμπεριαλιστών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο πριν από 100 χρόνια. Που οδήγησε την εργατική τάξη στην τραγωδία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΕΑΣΙΔΗΣ ΑΠΟ ΠΡΙΝ