Παίζοντας με τις λέξεις

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ιστορία συμβιβασμών, αποκλίσεων και ενδιάμεσων λύσεων.

 

Μπερδεύονται ήχοι με μπλοκ συμφερόντων, αγκυλώσεις με ανάμικτα συναισθήματα, εμπόδια με συνθήματα και σπασμωδικά νοήματα, αλλά κάποια συμφωνία αναδύεται, ακόμη και όταν υψώνεται ένα τείχος επιφυλάξεων και αντιθέσεων.

 

Στην εξίσωση, βέβαια, οι χρυσές μεταβλητές είναι ο συσχετισμός δυνάμεων, η ικανότητα στην ανάλυση του χρονικού πλαισίου και η εκδήλωση αξίωσης σε μία ελεγχόμενη συγκυρία. Πάρτε για παράδειγμα τους συνήθεις υπόπτους στην Ε.Ε. που κάνουν «σαματά», όχι γιατί έχουν απαραιτήτως δίκιο και το υποστηρίζουν -όπως έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος «δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνο εθνικά συμφέροντα»-, αλλά γιατί μπορούν να πιέζουν. Κι αυτή η δύναμη δεν είναι συνάρτηση μόνο γεωστρατηγικής, οικονομικής ή πολιτικής θέσης. Σχηματίζεται. Με την επανάληψη του μηνύματος.

 

Τούτες τις μέρες μηνύματα πάνε και έρχονται. Αποστολείς και παραλήπτες έχουν αποδυθεί σ’ έναν αγώνα «αλληλογραφίας», που βασίζεται στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Ζητούν πολλά, ώστε την κρίσιμη ώρα να μπορούν να αφαιρούν χαρτιά από το τραπέζι. Βάζουν στόχο το «10», για να πάρουν το «7».

 

Βοηθούν, βέβαια, και οι λέξεις, αρκεί να υπάρχουν καλές διαθέσεις. Η φράση «περιοριστικά μέτρα» στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών γίνεται «κατάλληλη δράση», η «τρόικα» μπορεί να γίνει «περεστρόικα», όπως παλαιότερα η απόλυση επικαιροποιήθηκε σε «μη εθελοντική αποχώρηση».

 

«Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη, σημαίνει ακριβώς ό,τι εγώ την επιλέγω να σημαίνει,­ μήτε περισσότερα, μήτε λιγότερα».

 

«Το ζήτημα είναι», είπε η Αλίκη, «αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα».

 

«Το ζήτημα είναι» είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι «ποιος θα ‘ναι το αφεντικό.­ Αυτό ‘ναι όλο» (Lewis Carroll).

 

Το αφεντικό είναι η κρίση και ο συμβιβασμός με την κρίση είναι η δεύτερη χειρότερη λύση. Επειδή η κρίση είναι ασυμβίβαστη.

 

Κατερίνα Τζωρτζινάκη  απο naftemporiki