Τις τελευταίες ημέρες στο περιθώριο των καυτών οικονομικών προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, με κυρίαρχο το θέμα της ρευστότητας και της οικονομικής ασφυξίας, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, τα φώτα της δημοσιότητας είδαν την κλήρωση για τα αυτοκίνητα των 135 νέων βουλευτών, που εξελέγησαν στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Από αυτούς 84 παρέλαβαν το κρατικό Ι.Χ. και μόλις 51 είπαν όχι και αρνήθηκαν να το παραλάβουν. Δεν παρέλαβαν το αυτοκίνητο μόλις οι 35 είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Τι κι αν τους παρότρυνε το Α. Τσίπρας να μην το παραλάβουν, τι κι αν η χώρα βρίσκεται σε αδυναμία πληρωμών, οι νέοι αυτοί εκπρόσωποι του έθνους δεν κατάλαβαν τίποτα.
Το αντίθετο συνέβη. Στην πρόσφατη συνάντησή τους με την Πρόεδρο της Βουλής, της ζήτησαν να μεσολαβήσει προκειμένου ο Πρόεδρος του Κόμματος να ανακαλέσει την απόφασή του. Βεβαίως υπάρχουν και άλλοι 16 βουλευτές από διάφορα κόμματα, που επανεξελέγησαν και έχουν αποποιηθεί ήδη του δικαιώματος της χρήσης του κρατικού αυτοκινήτου.
Συνολικά από το ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να κάνουν χρήση του προνομίου του βουλευτικού αυτοκινήτου 47, δηλ. περίπου το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας. Ανεξαρτήτως των προσώπων που είπαν ναι και όχι στη χρήση του αυτοκινήτου, μετά από αλλαγή που έγινε το 2012, αποφασίστηκε να διατεθούν 1400κε στους βουλευτές της Αθήνας και του Πειραιά και 1600κε στους βουλευτές της περιφέρειας. Μέχρι τότε όλοι είχαν στη διάθεσή τους πανάκριβες λιμουζίνες 2000κε.
Αυτό σημαίνει κόστος το μήνα με το leasing 750 ευρώ για τα μικρά και 1200 ευρώ για τα μεγαλύτερα. Συνολικά το χρόνο την εποχή της λιμουζίνας δηλ. έως το 2012 από τον προϋπολογισμό της Βουλής κατέβαλαν 5 εκατομμύρια και τώρα περιορίστηκε στα 3,5 εκατομμύρια.
Στα περισσότερα κοινοβούλια της Ευρώπης, αν όχι σε όλα, οι βουλευτές δεν έχουν το προνόμιο του κρατικού αυτοκινήτου.
Όμως η οριστική λύση θα δοθεί στο τέλος του προσεχούς Σεπτέμβρη, όταν η Πρόεδρος της Βουλής θα διακόψει το leasing. Τότε θα δούμε πια θα είναι η απόφαση για τα αυτοκίνητα των βουλευτών.
Το εύλογο πάντως ερώτημα, που τίθεται για τους τριακοσίους Βουλευτές και τους 21 Ευρωβουλευτές είναι αν θεωρούν σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, αβάστακτο το κόστος των 500 ευρώ το μήνα για να αποκτήσουν και να συντηρήσουν ένα αυτοκίνητο την ώρα που εισπράττουν 6.000 χιλιάδες μηνιαίως καθαρά και μερικώς αφορολόγητα ως αποζημίωση, την ώρα που ο κατώτατος μισθός των πολιτών έχει κατέβει θεωρητικά στα 480 ευρώ, στην πράξη πολύ πιο κάτω αν υπολογίσει κανείς και την εκτεταμένη μαύρη εργασία.
Αλήθεια τι απαντούν οι εκπρόσωποι μας στο κοινοβούλιο στους 1.300.000 ανέργους, που συναντούν καθημερινά στις εκλογικές τους περιφέρειες;
Δεν αναλογίζονται ότι αυτή η διαφορά εισοδημάτων απαξιώνει θεσμούς και πλήττει ευθέως το δημοκρατικό πολίτευμα;
Βεβαίως σε κάποια κόμματα κυρίως της αριστεράς ένα 40% των 6.000 ευρώ δηλ. 2.400 ευρώ μηνιαίως κατατίθεται στα ταμεία του κόμματος.
Αλλά αν δούμε και τις επιχορηγήσεις των κομμάτων τα τελευταία τρία χρόνια 2011-2014, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι λίγα αυτά που εισέπραξαν εν μέσω σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Πάνω από 40 εκατομμύρια η ΝΔ και άλλα τόσα το ΠΑΣΟΚ. Στα 18 σχεδόν εκατομμύρια έφτασαν οι επιχορηγήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ, 11 εκατομμύρια στο ΚΚΕ, στο ΛΑΟΣ 4, στους ΑΝΕΛ, σχεδόν 4 στους Οικολόγους, 3 και κάτι σε ΔΗΜΑΡ και Χρυσή Αυγή και 500 χιλιάδες στον Θ. Τζήμερο.
Τα δύο μεγάλα κόμματα του παρελθόντος, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν το καθένα φεσώσει τις τράπεζες από 120 και πλέον εκατομμύρια, που τους έδιναν ως δάνεια αφειδώς χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις, οι διορισμένες από τους ίδιους διοικήσεις.
Παράλληλα αποσπούν τρεις και πλέον χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους για να τους έχουν παρατρεχάμενους στα κομματικά γραφεία και στα γραφεία των βουλευτών. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και πάνω από εξακοσίοι μαζί με τους ευρωβουλευτές, που ανά δύο μπορεί να προσλάβει ο κάθε βουλευτής, για την εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων και την μελέτη των νομοσχεδίων.
Θεωρητικά οι προσληφθέντες για την διάρκεια της θητεία τους είναι επιστημονικό προσωπικό. Στην πράξη είναι συγγενείς και κολλητοί τους, που βολεύονται με αυτό τον τρόπο. Απόδειξη, το γεγονός ότι ο ΕΝΦΙΑ στην πρώτη του μορφή, που ψηφίστηκε το Δεκέμβριο του 2013, έβριθε λαθών τα οποία ουδείς επεσήμανε, τόσο από την συμπολίτευση όσο και από την αντιπολίτευση.
Αν προσθέσουμε και το υπερδιπλάσιο προσωπικό της Βουλής, σε σχέση με το παρελθόν, διαπιστώνει κανείς ότι δεν υπάρχει καμία αίσθηση από τους εκλεγμένους, για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα.
Κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι η δημοκρατία για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται ανθρώπους να υπηρετούν τα πρόσωπα της εξουσίας, η απάντηση είναι ότι αυτές οι κάθε λογής σπατάλες αποτελούν κατάχρηση της εξουσίας.
Πολλοί λιγότεροι άνθρωποι ικανοί και ειδικοί, που θα προσλαμβάνονται με αξιοκρατικά κριτήρια, θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο του συνεργάτη πολύ καλύτερα και αποδοτικότερα. Και βέβαια ελάχιστοι αστυνομικοί χρειάζονται για ορισμένες περιπτώσεις και όχι οι στρατιές των «Φιλιππινέζων», που τους χρησιμοποιούν ως παρατρεχάμενους τους.
Πέρσι ακούγαμε ότι λείπουν καθηγητές και δάσκαλοι από τα σχολεία. Αλήθεια οι 3.000, που έχουν αποσπασθεί σε κάθε λογής υπηρεσίες, υπουργεία, κόμματα και βουλευτές, γιατί δεν επιστρέφουν στα σχολεία για να συμπληρώσουν αυτά τα κενά;
Η δημοκρατία δεν χρειάζεται πολλούς, αλλά λίγους και εκλεκτούς. Τόσο σε ότι αφορά τον αριθμό των εκπροσώπων μας, όσο και ότι αφορά τους ανθρώπους που τους υπηρετούν.
Το καλό παράδειγμα οφείλει να το δώσει η κορυφή. Μόνο τότε ο λαός θα ακολουθήσει αγόγγυτσα και θα υποστεί με καρτερικότητα τον Γολγοθά που ζει καθημερινά…
Του Τάσου Παπαδόπουλου από mignatiou
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.