Καλά τα λέει ο Σύριζα: «Οι άνθρωποι είναι πάνω από το χρέος». Η Κεντρική Επιτροπή το αποφάσισε: «αν συνεχιστεί η πιστωτική ασφυξία και τα πράγματα οδηγηθούν σε οριακό σημείο, η πληρωμή μισθών και συντάξεων έχει απόλυτη προτεραιότητα έναντι των δόσεων των δανείων».
Δεν θα υποκύψουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό, δηλαδή δεν θα πούμε ότι βαρεθήκαμε να ακούμε για τους δημοσίους υπαλλήλους λες και είναι οι μόνοι που έχουν ανάγκες, δεν θα πέσουμε στην παγίδα για μια συζήτηση περί τεμπέληδων κηφήνων.
Μήπως εντούτοις θα πρέπει κάποια στιγμή να ασχοληθεί η κυβέρνηση με τους υπόλοιπους, με τους άνεργους, με τους υποαπασχολούμενους και με τους απλήρωτους; Μήπως να ασχοληθεί έστω με δηλώσεις, με ρητορική εκδήλωση ενδιαφέροντος; Καταγράφεται μια μονομανία με τον δημόσιο τομέα και ταυτόχρονα καταγράφεται μουγκαμάρα για την ευημερία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί άραγε δεν ψηφίζεται ο νόμος για τον κατώτατο μισθό στα 750 ευρώ, δηλαδή για το ποσό που έγινε προεκλογική καραμέλα; Αντ΄ αυτού έχουν αρχίσει τα θα θα θα, ίσως τον Οκτώβριο, μάλλον τα μισά, πιθανώς να το δούμε…
Οι αμείλικτοι αριθμοί: βάσει της πρόβλεψης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ο δείκτης ανεργίας για το 2015 θα παραμείνει στο 27%. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ το πλήθος των ανέργων τον Ιανουάριο του 2015 ανήλθε σε 1.062.509. Μιλάμε για εκείνους που έχουν πάει στο ταμείο ανεργίας και αναζητούν δουλειά με επίσημο τόπο.
Ποιες είναι οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Τίποτα. Ποιες είναι οι ενέργειες ώστε αυτά τα άτομα να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο, να επιδοτηθούν, να ευνοηθούν από ένα φορολογικό σύστημα που θα ενθαρρύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία; Τίποτα. Ποια είναι η μέριμνα που θα έδειχνε το νέο πρόσωπο του κοινωνικού κράτους; Τίποτα. Νομοθετικό τίποτα, ρητορικό τίποτα.
Πάμε και στους άλλους, τους τυχερούς, που έχουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα. Καταγράφονται: ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι απλήρωτοι από έναν ως πέντε μήνες. Σχεδόν μισό εκατομμύριο υποαπασχολούμενοι, με τετράωρη εργασία και μισό μισθό. Δυο εκατομμύρια αμειβόμενοι περιοδικά, με «μαύρα»_ σύμφωνα με εκτιμήσεις.
Για όλους αυτούς δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή στην κυβέρνηση. Είναι οι εργαζόμενοι ενός κατώτεροι θεού, οι οποίοι συνεχίζουν να πληρώνουν έμμεσους και άμεσους φόρους, είναι οι εργαζόμενοι που βλέπουν την καθημερινή εμμονή του Αλέξη Τσίπρα για την αποκατάσταση των καθαριστριών, τη διάσωση των αδιαφανώς διορισμένων της κρατικής τηλεόρασης, την επαναφορά όσων έφυγαν από το δημόσιο με διαθεσιμότητα.
Εχουμε λοιπόν από τη μια πλευρά το προστατευόμενο είδος των δημοσίων υπαλλήλων και από την άλλη εκείνους που εκφράζουν το παράπονο κάπως λαϊκά: «στο πηγάδι κατούρησα;»
Κέζα Λώρη από ΤΟ ΒΗΜΑ
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.