Τι θα ήταν το ΔΝΤ χωρίς την προπαγάνδα του;

Τα σεμινάρια, τα «pressbriefing» και οι πρόθυμοι δημοσιογράφοι…

 

Για να οδηγηθεί ένας αμνός του θεού στο σφαγείο δεν αρκεί να αλυσοδεθεί και να συρθεί σε αυτό από τον σφαγέα του. Σε μια τέτοια περίπτωση, άλλωστε, είναι πάντοτε ανοιχτό το ενδεχόμενο της απόδρασης. Γι’ αυτό και πρέπει το πρόβατο να πειστεί ότι ο οικειοθελής του θάνατος είναι… για το καλό του. Όταν αυτό συμβεί, οι χαλκάδες είναι πλέον περιττοί, αφού το ζωντανό έχει επιλέξει «από μόνο του» την οδό του μαρτυρίου.

 

Όλα αυτά είναι κατακτημένη γνώση εδώ και δεκαετίες για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αυτό το θεσμικό όχημα του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο από το έτος ίδρυσής του, το 1945, στην Ουάσιγκτον, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καταστρέφει λαούς με το χαμόγελο του σαδιστή δολοφόνου στα χείλη…

 

Η αποκάλυψη του πρώην εκπροσώπου της χώρας μας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής για το Δημόσιο Χρέος, ότι Έλληνες δημοσιογράφοι εκπαιδεύονταν από το Ταμείο προκειμένου να υμνούν τις πρακτικές του στην Ελλάδα των Μνημονίων προκάλεσε έκπληξη μόνο σε όσους έχουν απομονωθεί από την πραγματικότητα.

 

Σε όσους παροικούν τη δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ ήταν γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι η επιμονή με την οποία κάποιοι δημοσιογράφοι υπερασπίζονταν την άγρια λιτότητα σε βάρος του ελληνικού λαού δεν εκκινούσε από αγνά ιδεολογικά κριτήρια, αλλά από την πρόθυμη και επ’ αμοιβή ενδεχομένως εξυπηρέτηση εγχώριων και διεθνών συμφερόντων.

 

Αυτό ήταν, εξάλλου, φανερό και στους ενεργούς πολίτες, που αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι οι μνημονιακοί αστέρες των τηλεπαραθύρων υπεραμύνονταν με τόσο σθένος πολιτικών που απέτυχαν όπου κι αν εφαρμόστηκαν μόνο και μόνο επειδή αυτή ήταν η ειλικρινής και ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες άποψή τους.

 

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ AΠΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ