«Γιατί αρνιόμαστε στην Ελλάδα τη λύση που έσωσε τη Γερμανία το 1953;» ρώτησε ο σούπερ σταρ οικονομολόγος Τομά Πικετί κατά τη διάρκεια βράβευσής του στο Βερολίνο για το βιβλίο του Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα. Στη συνέχεια ο ίδιος εξήγησε ότι η Γερμανία ορθοπόδησε χάρη στη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της, γεγονός που της επέτρεψε μάλιστα να γίνει ξανά οικονομική δύναμη.

Αλήθεια, αφού όλοι ξέρουμε πια ότι μόνο με διαγραφή μέρους έστω του χρέους θα ξαναβγεί η Ελλάδα στις αγορές και μόνο με επενδύσεις θα ξαναγυρίσει στην ανάπτυξη, γιατί οι δανειστές κάνουν το παπί και επιμένουν για μεταρρυθμίσεις;

 

Οι λόγοι πολλοί και, προκειμένου να κατανοήσουμε το γενικότερο σχέδιο, αξίζει να τους μελετήσουμε με καθαρό μάτι.
 

Σε πρόσφατο δημοσίευμα της Real News με τίτλο Βρόμικο Παιχνίδι από τους Δανειστέςφωτίζονται οι αληθινές προθέσεις των Γερμανών που απαιτούν όσα απαιτούν με την πρόταση Γιούνκερ: Αύξηση ΦΠΑ στα φάρμακα από 6% σε 11%. Γιατί; Επειδή οι ελληνικές φαρμακευτικές επιχειρήσεις είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικές ως προς εκείνες της βόρειας Ευρώπης (Ολλανδία, Γερμανία, Αυστρία), ένα πεδίο στο οποίο αρνούνται να παίζει και η Ελλάδα. Επίσης ζητούν να αυξηθεί ο ΦΠΑ στον τουρισμό -11% στη διαμονή και 23% στην εστίαση- σαμποτάροντας έναν τομέα του οποίου το παραγόμενο προϊόν συμβάλλει κατά 20% στον ετήσιο εθνικό πλούτο και ο οποίος ανταγωνίζεται σκληρά τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες για την προσέλευση των πλούσιων Κινέζων και Ιαπώνων. Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία επιθυμούν να μας βγάλουν από το παιχνίδι.

 

Ομοίως θέλουν αύξηση ΦΠΑ στη ΔΕΗ από το 13% στο 23%, ΤΩΡΑ, διαταράσσοντας τον οικονομικό προγραμματισμό χιλιάδων επιχειρήσεων, καθώς ο τομέας της ενέργειας αποτελεί κλάδο-ομπρέλα για όλες τις εμπορικές, τουριστικές, φαρμακευτικές και μεταποιητικές επιχειρήσεις. Και επειδή η μεταποίηση είναι προνομιακός χώρος για Γάλλους, Ιταλούς και Ισπανούς, επιχειρείται έτσι η Ελλάδα να βγει εκτός ανταγωνισμού. Αυτά για το ΦΠΑ.
 

Πάμε τώρα στον ΕΝΦΙΑ, που επιμένουν να διατηρηθεί, ο οποίος θα δώσει τη χαριστική βολή στα νοικοκυριά και την αγορά ακινήτων. Πρόκειται για μέτρο απαξίωσης της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών. Αυτό βολεύει πολύ τους Ευρωπαίους γύπες, αφού τα ακίνητα φιλέτα αποτελούσαν πάντα επίζηλο στόχο για τους ευκατάστατους Βορειοευρωπαίους. Στην πενταετία 2010-14 αγοράστηκαν με κεφάλαια από το εξωτερικό ακίνητα στην τιμή των 20 δισ., όταν προ κρίσης τα αντίστοιχα ακίνητα θα πωλούνταν σε τετραπλάσια τιμή. Με τον ΕΝΦΙΑ η αξία των ακινήτων θα μειωθεί πολύ περισσότερο.
 

Σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, τα θέλουν όλα: Την ενέργεια «σπασμένη» σε πολλά κομμάτια (ΑΔΜΗΕ, δηλαδή μεταφορά του ρεύματος, δημιουργία της «μικρής ΔΕΗ» κ.ά.)· άμεση πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μεγάλων λιμανιών ΟΛΠ & ΟΛΘ· να μεταφερθεί το 10% του ΟΤΕ, που ανήκει στο δημόσιο, στο ΤΑΙΠΕΔ για να το αγοράσει ο μεγαλομέτοχος, δηλαδή η γερμανική Deutsche Telekom· να προχωρήσει η παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων στον πλειοδότη του διαγωνισμού, δηλαδή στο σχήμα υπό τη γερμανική Fraport. Ταυτόχρονα ζητούν μέτρα ύψους 4,8 δισ., περικοπή κοινωνικών επιδομάτων (ΕΚΑΣ για παράδειγμα), κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών χωρίς όριο, διατήρηση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, περικοπές μισθών στο δημόσιο για να μπορούν να αλωνίζουν απολύοντας και προσλαμβάνοντας με μισθούς πείνας.
 

Όπως αποκαλύπτει ο πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας Βασίλης Κορκίδης στην εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια, ο διαβόητος Τόμσεν είχε πει ότι οι μισθοί πρέπει να πέσουν στα € 300 γιατί εκεί κυμαίνονται οι μισθοί στη νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια όπου ανήκουμε. Έτσι απλά…
 

Το σχέδιο όμως είναι πολύ πιο μεγάλο και πολύ πιο άγριο. Ξεπερνά τη μικρή Ελλάδα και στόχο έχει ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού και, όπως πολύ εύστοχα λέει ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης σε άρθρο του με τίτλο Το ευρώ δεν κάνει την Ευρώπη(Εφημερίδα των Συντακτών) αποσκοπεί στην «κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών». Σύμφωνα με όσα γράφει ο ίδιος, πλέον η πραγματική εξουσία είναι αόρατη: «Αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών δεν είναι πλέον οι κυβερνήσεις, αλλά το διεθνοποιημένο κεφάλαιο μέσα από πανίσχυρους οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.

 

Ακόμα είναι οι κολοσσιαίες συμβάσεις που επεξεργάζονται, εν κρυπτώ και παραβύστω, μέτρα που θα καθορίσουν τις τύχες και της Ευρώπης και του Ειρηνικού. Το δίκαιο της εταιρείας υπερισχύει του εθνικού δικαίου. Τι ρόλο παίζουν πια οι κυβερνήσεις; Να εξαφανίσουν κάθε λαϊκό κεκτημένο και να μετατρέψουν τους πολίτες σε μια άβουλη μάζα που να κλαίγεται με τη φτώχεια και την ανεργία της και να παρηγοριέται με ό,τι πιο ασήμαντο έχει να της δείξει η TV. Τελικά ποιος είναι αυτός ο κυβερνητικός “τσελεμεντές” που είναι υποχρεωτικός για κάθε κυβέρνηση; Το πρώτο πράγμα είναι η ελαχιστοποίηση του κράτους και η κατάργηση κάθε κοινωνικής πρόνοιας.

 

Και αυτό σημαίνει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις. Το δεύτερο είναι η απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και του διεθνούς εμπορίου, που δρουν ανεξέλεγκτα. Είναι αυτό που λέει ο λαός: “μπείτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε”.

 

Μετά έρχεται η δημόσια κοινή περιουσία που πρέπει να δοθεί σχεδόν τσάμπα στους ιδιώτες… Ακολουθεί η απορρύθμιση της εργασίας. Μπαίνεις στην αγορά όπως σε γέννησε η μάνα σου. Στην ουσία αυτό σημαίνει πως πιάνεις δουλειά σαν σκλάβος. Το αφεντικό σε πληρώνει όσα θέλει, όποτε θέλει, χωρίς ωράριο και δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για την εργασία σου. Και εδώ καλούνται και οι επενδυτές. Αν το ωρομίσθιο στην Ελλάδα γίνει φτηνότερο από αυτό στο Μπανγκλαντές, θα μας προτιμήσουν γιατί θα γλιτώσουν το κόστος της μεταφοράς. Όποια κυβέρνηση ξεφύγει από αυτούς τους κανόνες την τρώει η αράχνη μαρμάγκα. Τα αόρατα και ορατά κέντρα εξουσίας δεν διαπραγματεύονται με αυτήν, αλλά προσπαθούν να την ανατρέψουν».
 

Και στην περίπτωση της Ελλάδας προσπαθούν να ταπεινώσουν και να διαλύσουν την Αριστερά, να ταπεινώσουν προσωπικά τον πρωθυπουργό και να γονατίσουν τη χώρα μας εκεί στα τέσσερα, για να μη σηκώσει κεφάλι κάποιος άλλος σχηματισμός ή κόμμα στην υπόλοιπη Ευρώπη, ας πούμε οι Podemos. Έτσι αυτή η ρημαδοσυμφωνία πάει κι έρχεται και όλο υποχωρεί η κυβέρνηση μήπως και συναντηθεί με τους δανειστές, αλλά αυτοί όλο και ζητούν κάτι ακόμα και κάτι ακόμα… Πια η ελληνική πλευρά υποχωρεί σε βαθμό παρεξήγησης. Όπως γράφει ο Στάθης σε σχετικό άρθρο του με τίτλο Βροχερός Ιούνιος, «την ύστατη έστω ώρα, η συμφωνία μπορεί να επιλεγεί μόνον αν εμπεριέχει την παράμετρο (ή έστω την πρόνοια) της ρύθμισης του χρέους. Και η ρήξη δεν γίνεται παρά να υπολογιστεί στη βάση του κόστους της (1 τρισ. ευρώ το υπολόγισε ο Spiegel, με την Παγκόσμια Τράπεζα να εκφράζει ιδιαίτερη ανησυχία και οικονομολόγους όπως ο κ. Στίγκλιτς να δηλώνουν ότι πιθανό Grexit θα πυροδοτούσε αμέσως κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ιταλίας). Αυτό που διακυβεύεται αυτή τη στιγμή είναι η σχέση κυριαρχίας-υποταγής. Το εθνικό αυτεξούσιο (έστω στο πλαίσιο της Ένωσης) είναι το ζητούμενο σήμερα. Αν ανακτηθεί, όλα μπορούν να διορθωθούν. Με αγώνα, κόπο και ελπίδα. Αν όχι, η Ελλάδα θα επιστρέψει στην εποχή που ήταν οθωμανικό σαντζάκι*, απλώς με ένα ευρωλελέ λούστρο…».
 

Και ξέρετε κάτι, «η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν πει “όχι” στους πιστωτές». Δεν το λέω εγώ, το έγραψαν οι Financial Times καλώντας τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στις αξιώσεις της τρόικας. Κατά το συντάκτη του άρθρου Bόλφγκανγκ Μουνχάου, το Grexit θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερο αποτέλεσμα για την Ελλάδα, ενώ η Γαλλία και η Γερμανία θα χάσουν περίπου 160 δισ. ευρώ. Θα ρισκάρουν οι Μέρκελ και Ολάντ να μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί losers;

 

Φλώρα Τζημάκα από elle

Πολιτικά Νέα