Είναι η πεισματική έλλειψη διάθεσης από την πλευρά του πολιτικού κόσμου να ερευνηθούν οι ευθύνες βουλευτών και υπουργών για μια σειρά σκανδαλωδών υποθέσεων και όσοι εξ αυτών κριθούν ένοχοι από τη Δικαιοσύνη να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν για τα καλά το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας.
Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα μας, «από ικανοποίηση θα πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γιάννης Στουρνάρας. Κι αυτό διότι η παραίτηση της κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, που οδήγησε στη διάλυση της Βουλής, φαίνεται να διασώζει όχι μόνο τους τρεις προαναφερόμενους, αλλά και τους υπουργούς της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, καθώς τα τυχόν αδικήματά τους -σύμφωνα με αρκετούς συνταγματολόγους- παραγράφονται».
Πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με κάποιες ερμηνείες του περιβόητου άρθρου 86 του Συντάγματος, δεν υφίσταται παραγραφή. Κι αυτό όμως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, μια και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο πολιτικός κόσμος χρησιμοποιεί τη λέξη «κάθαρση» και τις επωδούς «μαχαίρι στο κόκαλο» και «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται» μόνο σε προεκλογικές καμπάνιες προς άγραν ψήφων και σε περιόδους όπου η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται και απαιτείται ένας καλός αντιπερισπασμός. Οι τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις των κομματικών στελεχών για τους «κλέφτες που θα πάνε φυλακή» συχνά πετυχαίνουν τον σκοπό του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Μόλις κατακάτσει ο κουρνιαχτός της λεκτικής αντιπαράθεσης, οι φάκελοι των σκανδάλων οδηγούνται τάχιστα στο πλησιέστερο ράφι, για να… αραχνιάσουν με την ησυχία τους.
Σε όλους όσοι τυχόν διαφωνούν με τα προαναφερθέντα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ο μοναδικός υπουργός που βρίσκεται στη φυλακή είναι ο Ακης Τσοχατζόπουλος – λες και από τον ωκεανό σκανδάλων όπου βυθίστηκε αύτανδρη η μεταπολιτευτική περίοδος μπόρεσε να τεκμηριωθεί μόνο η συμμετοχή του πρώην υπουργού Εθνικής Αμυνας σε υποθέσεις μιζών.
Οι πολίτες δεν είναι αφελείς. Κι όσοι από αυτούς αντιμετώπιζαν καλόπιστα τις κατά καιρούς εξαγγελίες περί καταπολέμησης της διαφθοράς είναι πλέον εξαιρετικά καχύποπτοι. Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο.
Οι δικαιολογίες που κατά καιρούς προβάλλουν οι ιθύνοντες είναι από αστείες έως εξοργιστικές. Επικαλούνται πάντοτε τους νόμους και τους συνταγματικούς περιορισμούς για τη διαλεύκανση σκανδάλων τα οποία τσαλαπάτησαν κάθε έννοια νομιμότητας και οδήγησαν στην κατάλυση του Συντάγματος διά της ξενοκρατίας που έφεραν τα αλλεπάλληλα Μνημόνια.
Τίποτα δεν θα πάει καλύτερα, αν όσοι προετοίμασαν τα χειρότερα δεν τιμωρηθούν για τα ανομήματά τους.
Dimokratia news
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.